Wie aan muzikaal verzet en tegencultuur denkt, denkt misschien aan hoe Jimi Hendrix een gitaar in de fik steekt, hoe Paul Simonon een basgitaar kapot slaat op de albumcover van London Calling, of aan hoe de heren van N.W.A met menig krachtterm laten weten wat ze van de politie in Los Angeles vinden. Ruig, lawaaierig en boos zijn dan bijvoeglijke naamwoorden die naar boven komen drijven. Maar niet alle verzet hoeft een soortgelijke vorm aan te nemen. Hiroshi Yoshimura verzet zich zachtjes en kalm.
Yoshimura verzet zich namelijk tegen het lawaai zelf. In het naoorlogse Japen van de jaren ’80 is alles luidruchtig. De opkomende industrie vliegt iedereen om de oren en lawaai lijkt overal te zijn. Lawaai is zo onontkoombaar dat men zijn omgeving niet meer goed tot zich kan nemen. Als reactie hierop ontstaan er in Japan, beïnvloed door Brian Eno’s Ambientprojecten, een muziekstroming die teruggaat naar de natuur en de rust; Kankyō Ongaku. Vertaald naar het Nederlands betekent de term iets als omgevingsmuziek. Hiroshi Yoshimura geldt als belangrijke grondlegger. Geïnspireerd door de wolken die hij thuis langs zijn raam ziet zweven en de architectuur van het Hara Museum of Contemporary Art neemt hij in 1982 zijn eerste album op. Op Music For Nine Postcards klinken enkel een Rhodes piano en een analoge synthesizer. De muziek wordt aanvankelijk alleen afgespeeld in het Hara Museum, maar na verzoeken van bezoekers wordt het album alsnog uitgebracht. Gelukkig, want het derde nummer op dat album is Blink.
Blink is, naar mijn mening, een van de mooiste stukjes muziek ooit vastgelegd. Voor 4 minuten en 42 seconden herhalen dezelfde figuren zich. Af en toe klinkt er een bastoon die houvast geeft, waarboven de kwetsbare motiefjes heen en weer mogen dartelen. Het zijn melancholische lijntjes, misschien zelfs een beetje verdrietig, maar vooral ook kalmerend en sereen. Een zachte Synth Pad vult de atmosfeer. Yoshimura neemt genoegen met weinig, want geluid is er al veel te veel.
Na Music For Nine Postcards blijft Yoshimura muziek opnemen tot hij in 2003 overlijdt aan huidkanker. De discografie die hij achterlaat dreigt dan te verdwijnen, gedoemd tot obscuriteit. YouTube’s algoritme redt gelukkig Yoshimura’s muziek van de afgrond en zorgt in 2017 voor hernieuwde interesse. Met zo veel lawaai om ons heen, van de almaar breder wordende snelwegen tot constant rinkelende telefoons, is het soms ook wel prettig om even tot rust te komen. Hiroshi Yoshimura’s muziek is daar goed voor. Een vredig verzet tegen lawaai en onrust.
