De lezer van deze site denkt wellicht dat de bloggers al deze liedjes en de verhalen even uit de mouw schudden, maar dat is natuurlijk niet waar. Zeker als de maandagse Battle op het programma staat, kost het mij in ieder geval af en toe wel moeite om inspiratie te krijgen voor een blog en een bijpassend nummer. Vaak lukt het natuurlijk, maar soms moet ik ook wel eens terugmailen dat de inspiratie er niet is. Gelukkig zijn er dan altijd wel een aantal andere bloggers die wel een mooi nummer hebben gevonden. Maar goed….. we hoeven ons brood er niet mee te verdienen.
Dat was anders voor Andy Partrigde van de band XTC. Hij zat in een leeg bovenhuis in Swindon aan de Kingshill road. Een drukke weg met veel vrachtverkeer wat aan het op- en afschakelen was. Veel geluiden, weinig rust, maar er moest wel brood op de plank. Nieuwe nummers schrijven, een album maken, net getrouwd, rekeningen te betalen en wat geld om te leven. Midden in alles wat er in hem om ging en midden van alle verkeersgeluiden, probeerde hij zich af te sluiten en tot een nummer komen:
And all the world is football-shaped
It’s just for me to kick in space
And I can see, hear, smell, touch, taste
And I’ve got one, two, three, four, five
Senses working overtime
Trying to take this all in
I’ve got one, two, three, four, five
Senses working overtime
Trying to taste the difference ‘tween a lemon and a lime
Pain and pleasure and the church bells softly chime
Uiteindelijk ontstond hier de grootste hit van de band XTC. In Nederland stond Senses Working Overtime vijf weken in de lagere regionen van de Top 40 (in 1982) en in 2009 stond het nummer één keer in de Top 2000. In Engeland haalde het de Top 10. Ik was 13 in 1982 en vond dit een fantastisch nummer, wist niet waar het over ging, maar het refrein was heerlijk. Wat moest ik wennen aan de stem, maar het singletje draaide overuren op mijn pick-up.
Het zou de grootste hit van de band worden. Dit heeft wellicht ook wel te maken met het maniakale perfectionisme van Partridge. De eerste jaren traden ze nog op, maar daarna lukte het hem gewoon niet meer. En daarmee werd de band een beetje afstandelijk, iets wat de muziek van afstand ook wel heeft.
Maar toch, dit nummer laat zien waartoe de band (en met name Partridge) in huis had.
