Nu de serie Squid Game een daverend succes blijkt te zijn, ik heb hem zelf in een dag uitgekeken, kon ik het toch niet laten om me nog een keer aan een nummer uit Zuid-Korea te wagen. Ik vond het heel leuk om in de serie wat typische Zuid-Koreaanse dingen voorbij te zien komen die ik kende omdat ik de muziekindustrie daar al een behoorlijke tijd volg. En dan bedoel ik niet de manier waarop ze in Zuid-Korea kinderspelletjes spelen.
Wereldwijd gezien zijn wat betreft de heren BTS en wat betreft de dames Blackpink de grootste K-popgroepen momenteel. Wat ik jammer vind is dat de muziek die ze veelal maken ook echt gericht is op de Westerse markt. Dan krijg je vaak popmuziek dat klinkt als mainstream Westerse pop terwijl ik juist Koreaanse muziek wil horen. In Zuid-Korea werd de groep Girls’ Generation altijd bestempeld als de ‘Nation’s Girl Group’. Deze groep is inmiddels niet meer actief en de titel is officieel overgedragen aan de groep Twice. Deze groep behaalt waanzinnig veel succes terwijl ze hun concept altijd trouw blijven en geen muziek maken die veelal klinkt als zielloze mainstream westerse pop.
De groep is actief sinds 2015 en bestaat uit negen leden: Nayeon, Jeongyeon, Momo, Sana, Jihyo, Mina, Dahyun, Chaeyoung en Tzuyu. Op volgorde van leeftijd, van oud naar jong, dat is wel een dingetje in de K-pop. Het oudste lid of de oudere leden worden vaak als ‘unnie’ bestempeld, terwijl het jongste lid of de jongere leden ‘maknae’ worden genoemd. Twice heeft het ene na het andere record gebroken en ik ben echt wel groot fan van hun muziek geworden. Veel nummers halen tussen de 300 en 600+ miljoen kijkers, niet echt snob zou je zeggen. Maar in Nederland haalden ze de hitlijsten nooit, ook groepen als Blackpink en BTS doen dat nauwelijks. Muziek uit Zuid-Korea slaat hier kennelijk minder aan. Is het de taal? Er zijn hier altijd genoeg anderstalige (en dan bedoel ik buiten het Engels) hits dus dat lijkt me geen bezwaar. Misschien komt het omdat de bekendste groepen zoals ik benoemde toch vaak een westers concept hebben, dit slaat vaak meer aan bij jongere tieners. Mij kan dat ook niet echt bekoren. In mijn eerdere bijdrage over Wonder Girls benoemde ik ook de harde kant van de K-pop, ook dat kan een reden zijn waarom men terughoudend is. Maar de muziek van Twice en Wonder Girls is weer heel anders dan dat van Blackpink en BTS en ondanks populariteit elders is het hier volgens mij best wel een ver van mijn bed show.
Wat ik zo knap vind aan de prestaties van Twice is dat ze de successen behalen met een niet-Westers concept. Daarom beschouw ik ze zelf als de vooraanstaande K-pop groep. In Zuid-Korea werd de choreografie uit het refrein van onder meer Cheer Up, TT, Likey, Signal en What Is Love, een grote dansrage en werden het virale memes, geïmiteerd door vele beroemdheden. Op 1 oktober van dit jaar bracht de groep hun eerste volledig Engelstalige single, The Feels, uit. Een popnummer met retro en disco invloeden en ook hier bleven ze trouw aan hun eigen concept.
In 2020 bracht de groep hun tweede volledige album uit: Eyes Wide Open. Dat betekent niet dat ze maar twee albums hebben gemaakt, want in de K-pop worden ontzettend veel minialbums uitgebracht en er is geen groep die meer muziek uitbrengt dan Twice. De leadsingle van het album is I Can’t Stop Me, een verbluffend mooi Synth-pop nummer met retro en Disco invloeden. Het is groots, melodieus, de vocalen zijn verfijnd, de choreografie, waar de dames bekend om staan, is piekfijn en de videoclip is een kunstwerkje. Ik vind het echt een buitengewoon mooie productie. Het lied drukt de moeilijkheden uit om jezelf te beheersen terwijl je in conflict bent over goed en kwaad.
J.Y. Park en Shim Eun-ji schreven het nummer. Net zoals op alle albums schreven de dames samen of individueel ook een aantal nummers en ik vind het mooi dat ze zelf ook op die manier betrokken zijn. Dit is toch veel mooiere muziek dan dat verschrikkelijke Gangnam Style, wat dan gek genoeg wel een enorme hit werd.
