Laat ik beginnen met Janis Ian, de schrijfster van het lied Jesse in deze coverstory. In het najaar van 2020 kreeg ik een herintroductie van Janis Ian in de zondagavonduitzending van Blokhuis op Radio 2. Hij draaide In The Winter en ik was meteen verkocht en kocht via de bekende tweedehands website de elpee Between The Lines, waar het nummer op staat. En zoals het de hogere machten betaamt werd deze keuze nog eens extra bevestigd door een blog van Marcel Klein direct na aanschaf; dat kan geen toeval zijn. Ik kende Janis Ian wel van Fly Too High en At Seventeen, maar ik was me niet bewust van de ongekende schoonheid van haar repertoire. Nu wel! Laat ik het een herontdekking noemen, dankzij Blokhuis en Klein.
Janis Ian schreef het nummer Jesse aanvankelijk voor het wegblijven van een geliefde die op oorlogspad was. Voor Amerikanen ging dat begin jaren ’70 uiteraard over Vietnam. Later heeft Ian aangegeven dat het nummer bewust universeler is gemaakt om ook gevoel te geven aan het missen en verlangen om andere redenen. De naam Jesse is ook bewust gekozen om er gemakkelijk de vrouwelijke vorm Jessie van te maken.
Roberta Flack was de eerste die het nummer uitbracht in 1973. Zij deed dat meteen op haar meest baanbrekende album Killing Me Softly waar haar wereldberoemde gelijknamige titelsong ook op stond. De wat jazzy versie van Flack ondersteund met strijkers is meteen raak. Vooral wanneer ze op haar prachtige hees-lome manier uithaalt:
We’ll swallow the light on the stairs
We’ll do up my hair
We’ll sleep unaware
Hey Jesse, I’m lonely, come home
Persoonlijk vind ik de vele uitvoeringen van Janis Ian zelf het mooiste. Haar albumversie komt een klein jaar na Roberta Flack uit in 1974. Zoals gezegd zijn er veel uitvoeringen te vinden van Ian, omdat Jesse standaard op de setlijst van haar concerten stond. Het mooie van dit nummer is de tijd die genomen wordt om het lied te vertellen. Voor deze muziek moet je ook de tijd nemen.
Weer een jaar later brengt Joan Baez het album Diamonds And Rust uit waar weer een ander muzikale interpretatie wordt gegeven. Veel minder verstild en ook vlotter, zonder dat het gehaast klinkt en dat komt in deze versie vooral door de nadruk op de instrumentatie van piano en gitaar.
Kennelijk stond Jesse meteen goed op de radar. Zelfs in Nederland kwam er een vertaalde versie in de vorm van Liefste door Conny Vandenbos. Deze laat ik verder voor wat het is en ik besluit met nog een grootheid die Jesse uitbracht in 1975. Muzikaal gezien een beetje in dezelfde stijl als Flack, maar nu het speciale geluid van niemand minder dan Shirley Bassey.
Vier prachtige grootheden die dit mooie kleine lied met emotie vertolken. Daar wilde ik een ieder graag deelgenoot van maken. Jesse was voor al deze zangeressen een concertlieveling en is ook in verschillende samenstellingen met Janis Ian op de bühne uitgevoerd.
Mocht je nu tijdens het luisteren denken: ik hoor nog iets bekends, maar ik kom er niet op. Ik zal je helpen, ik heb mezelf eerst suf gepiekerd en heb door een deel van Frank Sinatra zijn werk geluisterd, omdat ik dacht dat het daar vandaan kwam. Toen ben ik het maar herhaaldelijk gaan fluiten en ja! Het is de melodie van Piazzola’s Adios Nonino waar een fragment zit verscholen in het liedje Jesse. Ik denk niet eens bewust overigens en ik ben ook benieuwd of anderen dit ook horen.
Foto: Peter Cunningham
