De vergane glorie van de Engelse badplaatsen spreekt tot de verbeelding. De verwaaide boulevards, de Victoriaanse pieren, het verf afgebladderd. Morrissey zong in Everyday Is Like Sunday this is the coastal town that they forgot to close down en het kan niet anders of John Cleese situeerde Fawlty Towers bewust in het troosteloze Torquay. Hij kon het weten, hij groeide op in badplaats Weston-super-Mare.
Faded Seaside Glamour heette de debuutplaat van Delays, een groep uit Southampton. Ook al zo’n Engelse kustplaats. Het zoveelste Engelse gitaarbandje, want daarvan waren er begin deze eeuw veel. The Coral, The Zutons, The Magic Numbers, The Stands. Delays onderscheidde zich niet alleen van die andere bands door het ontbreken van dat lidwoord ‘The’, maar ook door de zonnige, melancholieke liedjes met sixties-vibe die keurig binnen de drie of vier minuten bleven. De hoge stem van zanger Greg Gilbert maakte het af. Ik zag Delays live tijdens een double bill met The Veils. Delays stal mijn hart, vooral door frontman Gilbert, immer getooid in zwart-wit gestreept t-shirt.
Ik had een bijbaantje als muziekbibliothecaris en vond Faded Seaside Glamour een must voor onze collectie. M’n leidinggevende was sceptisch maar de kritische grens van tien uitleenbeurten, waarmee een ceedee z’n geld had terugverdiend, haalde het debuut makkelijk. Maar de doorbraak kwam er niet. Opvolger You See Colours deed veel minder. Hideaway werd door toedoen van Gerard Ekdom een radiohitje. Hij bleef het nog jarenlang draaien en vroeg zich bij de afkondiging steevast af wat er met de band was gebeurd. We schaften You See Colours aan voor de collectie van de bibliotheek; de tien uitleenbeurten werden niet gehaald. Engelse gitaarbandjes, met of zonder ‘The’ voor de naam, waren niet meer populair.
Op 30 september stierf zanger Gilbert op 44-jarige leeftijd aan darmkanker. Z’n overlijden haalde de Nederlandse kranten niet. Ik draaide Hideaway, dat al jaren in m’n Spotify-playlist staat. Daarna zette ik Faded Seaside Glamour op, met Long Time Coming, Wanderlust en Hey Girl. Ik hoorde de galmende gitaar in het intro van Nearer Than Heaven. Het duurde tien seconden, toen kwam de rest van de band erbij en ging de hemel open. Als een straal zonlicht door de wolken op een grauwe dag aan de Engelse kust. Gilbert zong met z’n herkenbare hoge stem.
You are nearer than heaven
I get the feeling I get nearer by the day
