Wat was er te vinden in de platenkast van David Bowie? Er is een interessant Vanity Fair artikel uit 2003 waarin Bowie aan het woord is over zijn favoriete albums. Naast het werk van Neerlands elektro-pionier Tom Dissevelt had hij onder andere ook een album uit 1968 door een theater-cast met de titel Jacques Brel Is Alive And Well And Living In Paris. Bowie had de voorstelling die in het teken stond van Jacques Brel bezocht in Londen en vanaf het moment dat het nummer Next voorbijkwam was hij volledig verknocht aan het chanson als muziekstroming.
Next in de versie van Mort Shuman is geen Brel, maar je kunt zeker spreken van een mooie Engelstalige versie van het nummer Au Suivant uit 1964. Met een zweem van treurigheid. Het hele album van de voorstelling is zeker een aanrader met ook een prachtige versie van Marieke door Elly Stone. Bowie had gelijk om dit album op te hemelen.
Een sensationele versie van het nummer Next verscheen in 1973. The Sensational Alex Harvey Band bracht een versie uit van het nummer waar de grenzen werden opgezocht en gelukkig ook werden overschreden. Het tweede album van deze progressieve rockband waar dit nummer op staat kreeg ook de naam Next, wat op zich een briljante titel is voor een tweede album. Alex Harvey gooit alle gekte die hij in zich heeft in deze track. Zijn uithalen gaan door waar het normaal wellicht zou moeten stoppen, hetgeen de emotie van het nummer alleen ten goede komt.
Dan nu de volgende cover. Persoonlijk was mijn eerste kennismaking met Next de versie van Gavin Friday & The Man Seezer. Gavin Friday is een bekende Ierse singer-songwriter. Hij begon zijn muzikale loopbaan bij de band The Virgin Prunes. In 1989 bracht hij het album Each Man Kills The Thing He Loves, een samenwerking met Maurice ‘The Man’ Seezer. Op dat album speelden de nodige cracks mee. Marc Ribot en Bill Frisell, onder andere. Het nummer is feitelijk een directe cover van de versie van Mort Shuman. Het is diens tekst die gebruikt wordt. Verder is het wel een meer smerige versie. En dat is positief bedoeld natuurlijk. Next schuurt en wringt. Het woord Next nodigt uit om uitgespuugd te worden, en dat doet Friday met heel veel passie.
Ook al is hij zelf al een hele tijd overleden, uiteraard is de muziek van Brel nog steeds springlevend. Van het lied Au Suivant is heel vaak een cover gemaakt, Triggerfinger, Marc Almond en Wende zijn naast hierboven genoemde nog enkele bekende uitvoerders. Het nummer uit 1964 kun je beschouwen als een protestsong. Brel schilderde het leger af als een rij soldaten bij een mobiel hoerenkot. De één na de andere zandhaas vuurt, onder commando, zijn lading af. Het snerpende Au Suivant klinkt hier als een order. De stem van Brel duldt geen tegenspraak. Tederheid en liefde ontbreken bij de daad; wat een sensueel hoogtepunt moet zijn voelt als een smerige losse flodder. Het nummer zelf, Au Suivant, is echter wel een echt hoogtepunt, één van de vele uit het oeuvre van Le Grand Jacques.
