De kroniek van deze band lijkt op een liefdesdrama. Zonder de overige bandleden – bassist John Hassall en drummer Gary Powell – tekort te willen doen, maar uiteraard zal het wat The Libertines betreft altijd gaan over de twee zingende en gitaar spelende frontmannen: Carl Barât en Peter Doherty. Het is niet zeldzaam dat als er twee creatieve kapiteins op een schip staan er wrevel ontstaat. Echter, het zal niet vaak zijn gebeurd dat wrevel met zoveel intensiteit gepaard is gegaan. Barât en Doherty waren lange tijd zeer emotioneel aan elkaar verbonden. Ze konden niet zonder elkaar, noch met elkaar. En geen enkel nummer wist dat zo goed te illustreren als het nummer Can’t Stand Me Now.
I know you lie
All you do is make me cry
All these words they ain’t true
Doherty en Barât vonden elkaar in 1997. Er was een gezamenlijke creatieve passie, met name op het gebied van het schrijven van liedjes. Ze gingen samenwonen en muziek maken. Het talent was er, en de muzikale tijdsgeest werd gunstig. In de begin jaren nul van deze eeuw bleek de rammelende rock van The Libertines, geïnspireerd op The Jam, Buzzcocks en The Clash, een perfect Brits antwoord op het succes en het geluid van de band The Strokes van over de plas. Heel gestaag won de band aan populariteit. In Engeland werd er een naam opgebouwd. De bekendheid was echter niet alleen gebaseerd op de muziek. De reputatie van de heren zelf speelde ook een belangrijke rol. Er was een mate van bijzondere spanning tussen de frontmannen, en het drugsgebruik van de één – Doherty – begon notoire vormen aan te nemen. Het zou ook weer eens niet. Op het podium zag je aan de ene kant de wederzijdse aantrekkingskracht van de mannen. Ze kropen haast in elkaar. Er was liefde, zo noemden ze dat zelf ook. Aan de andere kant was het juist ook moeilijk om in elkaars nabijheid te zijn en was er jaloezie. Na het uitstekend ontvangen debuutalbum – Up The Bracket – ging het dan ook mis.
Een spotlight delen vergt nu eenmaal een stabiele relatie. Ook op het podium was nu de spanning te zien, en de heren lieten elkaar meermaals vallen. Zo kwam Barât niet op een door Doherty – speciaal voor hem! – georganiseerde verjaardagsoptreden, en liet Doherty op zijn beurt verstek gaan de volgende dag toen de band ging toeren. Barât was het zat uiteindelijk, en zette Doherty aan de kant, met name vanwege zijn verslaving. Maar dit was niet het einde van de band uiteindelijk, noch van dit verhaal.
An ending fitting for the start
You twist and tore our love apart
Your light fingers threw the dark
Shattered the lamp and into darkness it cast us
Het was niet alleen popnieuws, op 8 september 2003 werd Pete Doherty veroordeeld. Hij kreeg zes maanden gevangenschap aan zijn broek wegens inbraak. Niet een onbelangrijk detail, hij had ingebroken bij Carl Barât. Uit wraak omdat hij uit de band was gezet, en wie weet waarom nog meer. Als je het eerste couplet van Can’t Stand Me Now mag geloven werd een lamp verbrijzeld in de woning van Barât. De buit was een antieke gitaar, een laptop, een videospeler, een cd-speler, diverse boeken, en… een mondharmonica.
If you wanna try
If you wanna try
There’s no worse you could do
Barât stond Doherty op te wachten toen hij de gevangenis weer verliet. Er kwam een herkansing. Ze konden toch niet zonder elkaar verder en de straf was uitgezeten. Ook een tweede album – titelloos – zag het licht uiteindelijk. Can’t Stand Me Now was in 2004 de eerste single van dat album. Het nummer was autobiografisch en verhaalt over de break-up van het jaar daarvoor. Er klinkt ook een interessante muzikale verwijzing, aan het eind horen we namelijk een mondharmonica. De tekst gaat over de liefde tussen de twee mannen, het drugsgebruik van Doherty, en over wiens schuld het uiteindelijk was dat de relatie kapot ging. Over dat laatste worden ze het niet eens in dit nummer. Was er dus wel een nieuwe sterke basis om de relatie alsnog in stand te houden?
Have we enough to keep it together?
Or do we just keep on pretending
And hope our luck is never ending now
De werkelijkheid was dat Doherty eigenlijk al geen onderdeel meer was van de band toen dit nummer uitkwam. De opnames van het tweede album waren tumultueus verlopen. Beveiligers waren nodig om Barât en Doherty uit elkaar te houden. De verslaving van Doherty was te heftig en de verstandhouding tussen de mannen was meer dan oververhit. Nog voor het einde van het opnameproces was Doherty vertrokken, mede ook om proberen van zijn verslaving af te komen. Maanden later stond Can’t Stand Me Now op nummer twee in de Engelse hitlijst. De (soort van samengestelde) videoclip laat duidelijk zien dat de band er niet meer was om het nummer op een normale manier te promoten. De vraag die al werd gesteld in het nummer – Have we enough to keep it together? – was daarmee beantwoord. Nee dus.
Zeven jaren gingen voorbij voordat er weer sprake was van een nieuw hoofdstuk. Tot die tijd deed Can’t Stand Me Now dienst als het relaas voor de relatie van de mannen, en uiteindelijk dus het verhaal van de band The Libertines. Het is echter meer dan dat, het nummer is onweerstaanbaar. Terecht dat het een hit was in eigen land, onterecht dat het elders niet in dien mate is opgepikt. Nog altijd is het een nummer dat synoniem staat voor de onvoorstelbare creativiteit, de intense passie, en het magistrale talent van het duo.
