Ik kan me oprecht verbazen, verbijsteren en zelfs boos maken als goede muziek niet wordt opgemerkt. Hitlijsten draaien op recycling: altijd weer dezelfde artiesten, dezelfde sound, dezelfde eenheidsworst. En vooral heel veel vriendjespolitiek en uiterlijke schijn. Daarom is het zo belangrijk om onder de oppervlakte te zoeken naar verborgen parels. Maar zelfs uitgelichte parels blijven soms toch extreem onderbelicht, zoals de IJslandse soulzanger Júníus Meyvant. Daarom deze koelbloedige herkansing.
Tijdens de eindejaars-battle van 2019 brak ik al eens een lans voor de zoetgevooisde viking, die eigenlijk Unnar Gísli Sigurmundsson heet, in een jaar dat ik ook had kunnen kiezen voor giganten als Nick Cave en Tool of andere jaarfavorieten als Strand Of Oaks, Michael Kiwanuka of Fontaines D.C. Het was vooral de verrassing. Soul uit IJsland? Ja, het kan. Sterker nog: het klinkt geweldig.
In verband met 10 jaar Ondergewaardeerde Liedjes was het in juli de bedoeling om eerder behandelde liedjes nogmaals te doen schitteren, maar ik hou niet van recycling. Daarom ging ik niet opnieuw Lay Your Head bewieroken, het prachtige openingsnummer van Meyvants tweede album Across The Borders uit 2019. Drie jaar eerder had de bebaarde eilandbewoner zichzelf namelijk al krachtig op de kaart gezet met het minstens zo fraaie debuut Floating Harmonies. En daar staat een net zo mooi nummer op: Hailslide.
Hailslide ontdekte ik omdat het Amerikaanse muziekstation KEXP het nummer in 2015 bombardeerde tot Song of the Day. Vanaf de allereerste luisterbeurt was ik verkocht. Wat een pure klasse, dit nummer. Betoverend van klank, maar tegelijk ook verrassend simpel. Een prachtige eerste kennismaking met dit natuurtalent uit het land met vuur en ijs. Met een liedje dat vooral sfeer ademt in zijn eenentwintig regels tekst, over een hagelstorm die smaakt als honing.
Twilight in the evening
Away from the rodeo
Looking at the songbirds
Praying on the awning
Straight on the sunny side
Wat de muziek van Júníus Meyvant zo bijzonder maakt, is de wijze waarop hij als winterse Noord-Europeaan ogenschijnlijk moeiteloos de brug slaat naar de warme Amerikaanse soulmuziek. Inclusief strijkers en orgels. De rijke orkestratie doet nergens geforceerd aan, want past als een handschoen in een sneeuwstorm. Door te durven overdrijven klinkt Meyvant nergens overdreven. Als luisteraar hoor je een oprechte liefde voor de soul.
In de aanloop naar de verschijning van Across The Borders (2019) sloot Meyvant een contract met Glassnote Records, dat hem buiten Europa op de kaart zou gaan zetten. Tegelijk tekende hij bij twee grote boekingskantoren om wereldwijd ook de festivals en concertzalen te gaan veroveren. Daar kwam door corona natuurlijk de klad in, maar laten we hopen dat we in de toekomst nog veel meer gaan horen van Júníus Meyvant. Zodat deze IJslandse parel niet ondersneeuwt.
