Dinsdagavond, vlak voor zevenen. Op Kink hoor ik een aankondiging voor twee uren muziek van The Stones en de naam van Charlie Watts. Goh, hoor ik mezelf nog denken. Het trieste nieuws heeft mij dan nog niet bereikt, maar een paar minuten later wel. Even weet ik niet zo goed wat ik er mee aan moet. Als Jasper Leijdens in zijn programma Waiting On A Friend draait, word ik overvallen door weemoed en ben ik even terug naar het begin van de jaren ’80.
Natuurlijk ging iedere muziekliefhebber meteen op social media posten over het overlijden van de Stones drummer. En soms werd het klassieke dilemma erbij gehaald. The Beatles of The Stones? Eigenlijk een overbekend en saai cliché. Maar toch interessant. Want iedereen heeft daar zo zijn of haar verhaal bij. En die keuze was soms bepalend voor (delen van) de muzieksmaak. The Beatles hadden briljante liedjes, maar ik vond The Stones beter klinken. En in je jeugd leg je zulke keuzes meestal al vroeg voor altijd vast. Mijn voorliefde voor rock was er snel, can’t help it. En was het nou zo supergoed? Slechte omschrijving. Deze band maakte degelijke rock, in het veilige midden. Maar wel van een tijdloze kwaliteit. Ik weet zeker dat hun muziek over 100 jaar nóg gedraaid wordt.
De vraag wat hun beste album is, boeit me niet zo. Deze band heeft op mij een totaalimpact gemaakt, zeg maar. Van The Stones heb ik niet alles in huis, maar da’s helemaal prima. De classics staan er. Exile On Main Street, Tattoo You, maar ook het in mijn ogen erg ondergewaardeerde Steels Wheels uit 1989. Dat was de laatste plaat waarop Bill Wyman meespeelde. En ik kan me de gemengde reacties van het journaille over dit album nog een beetje herinneren. Ik vond het juist een frisse plaat, waarop goed te horen was dat de heren Jagger en Richards weer het plezier in samen spelen hadden teruggevonden. Een wereld van verschil met saaie voorganger Dirty Work van drie jaar ervoor, dat nogal gedomineerd werd door de maar voortslepende ruzie tussen de twee.
De band heeft al die tijd een constante factor gehad. Eentje die zich nooit gek liet maken (je hoorde in vergelijking met de anderen nooit zoveel gekke dingen over hem). Nooit op de voorgrond. Gewoon rustig zijn ding doen, in de studio en op het podium. Geen ingewikkelde drumsolo’s. Ogenschijnlijk relaxed, waar hij ook was of speelde. Een lieve uitstraling. Dat was Charlie Watts. En dat lees ik ook terug in heel veel berichten.
Waiting On A Friend is een fijne jeugdherinnering. MTV America heeft haar snelle succes ook te danken aan de clip van dit nummer. Mick staat op zijn vriend Keith te wachten voor een appartementengebouw (dat je wellicht kent van een Led Zeppelinhoes). Hij gaat op een gegeven moment zelfs even naast Peter Tosh zitten, totdat Keith arriveert. Die posteert zich tussen de twee, de begroeting met Mick is zoals je die van twee dikke vrienden zou verwachten en Tosh krijgt een vriendelijk los handje. Vlak daarna vertrekken Jagger en Richards naar een kroeg waar de rest van de band al is en er wordt wat gespeeld. Het valt de overige bezoekers van de kroeg verder niet zo op.
Gaat dit nummer nou over drugs (een vriend met een bestelling), of over vriendschap? Het laatste. Iemand waarbij je je hart uit kunt storten en je problemen kwijt kunt is belangrijker dan een vriendinnetje. Zelfs bepaalde geneugten van het leven kunnen dan gestolen worden
Don’t need a whore
I don’t need no booze
Don’t need a virgin priest
But I need someone I can cry to
I need someone to protect
Misschien doe je dit nummer te kort als je zegt dat het gewoon een lekker nummer is. Toch vind ik het een goede omschrijving. Een track om lekker in te hangen. Of om tegen een goede vriend(in) aan te schurken op de bank.
Waiting On A Friend was al in 1972 geschreven, maar haalde het album Goat Head’s Soup niet. Zo belandde het in 1981 op Tattoo You en werd het na Start Me Up de tweede single van het album, dat trouwens nog steeds tot de bestverkochte Stones-platen hoort.
De oudste Stone is er niet meer. De stille motor. Richards plaatste op Twitter een foto van een drumstel, waaraan een bordje hing met de tekst Closed. Dat vond ik indrukwekkend én veelzeggend. Niet dat ik er nu al heen hoef, maar als er een rockhemel is, dan is het daar nu steeds gezelliger aan het worden.
