Santa Maria is voor mij eerlijk gezegd niet echt een vergeten hitje… Het nummer is twee keer zo oud als ik, en voor een paar weken terug had ik er nog nooit van gehoord. Het was dat ik toevallig in de auto zat en de radio besloot het te draaien, anders had ik deze absolute kneiter nooit ontdekt. Want dat is het! Het is een zalig nummer!
Die laatste stelling heb ik sinds deze ontdekking veelvuldig moeten verdedigen. Mijn directe omgeving heeft het van nature niet zo op de Duitse taal – laat staan de betere schlagers – en houdt zich meestal ook niet in om me daar aan te herinneren. Context: ik ben de enige (echte) Limburger in een vriendengroep met voor de rest enkel Brabanders. Afijn, we gingen met de jongens op vakantie vorige week; vier knusse daagjes in Antwerpen vertoeven. Schitterende stad, fijne mensen, geweldige kroegen met fantastisch bier. We hadden de beschikking over een mooi appartement, uitkijkende over de grote winkelstraat, met inbegrepen een meer dan uitstekende geluidsinstallatie. De koffers zijn nog maar net op bed gegooid, het eerste flesje Jupiler is net koud gelegd, en ondergetekende besluit om Santa Maria van Roland Kaiser over de box te doen schallen. En ziedaar! Hoongelach en meerdere verwensingen aan mij en de mijnen vielen mij ten deel.
U kunt met deze informatie wel raden dat hierna elke ochtend op vol volume Santa Maria door de winkelstraat van Antwerpen te horen viel, iedereen wekkend in het proces. Het was mij de verwensingen en een schop in mijn nier meer dan waard, want zoals ik al aangaf: het is gewoon een dikke plaat. Fijne harmonieën, goede tekst, een bijzonder fraaie en wederkerende modulatie, en een achtergrondkoortje wat bij mij nagenoeg altijd op extra punten kan rekenen.
Maar het belangrijkste aan een nummer is (voor mij vaak) de emotionele waarde die men eraan koppelt. Bij Silent Lucidity moet ik bijvoorbeeld altijd aan mijn moeder denken, bij Hotel Hobbies aan mijn vader, bij Call Me Maybe aan de zoete gedachte van een tosti-ijzer in een volle badkuip (God, wat haat ik dat nummer), en bij Santa Maria zal ik altijd aan deze vriendengroep denken. Het is in deze vier dagen voor mij uitgegroeid tot ‘ons’ lied.
Santa Maria heeft in 1980 twee weken op #1 gestaan in de Nederlandse Top 40, en vier weken in de Mega Top 50, om vervolgens uit de lijsten te verdwijnen. Een stel halfdronken knapen die het nummer quasi-ironisch mee blèren is misschien niet de artistieke renaissance die Roland Kaiser verdient, maar ik weet wel: wanneer ik de volgende vakantie mag regelen, dan gaan we naar het eiland dat ‘uit dromen is geboren’: Santa Maria.
Bonus: volgens mij zit er een ‘Mama Apfelsaft’ in. ‘Den Schritt zu wagen’ wordt ‘den Schnitzelwagen’.
In augustus staan de vergeten hitjes centraal; liedjes die de absolute top niet wisten te halen of zelfs gewoon in de vergetelheid dreigen te komen. Liedjes ook die een vette herinnering oproepen bij de auteur van de blog.
