Het leuke van Spotify vind ik dat je aan van alles en nog eens wat een playlist kunt ophangen. In mijn bibliotheek prijkt bijvoorbeeld 1983 – A Jedi I Should Turn To Be (vrij naar Hendrix). Een playlist met 83 sleutelmomenten uit het jaartal van mijn muzikale ontwaken. Sloeg ik als negenjarige mijn zakgeld (3 gulden per week) nog grotendeels stuk op Star Wars-actiefiguren, in het voorjaar van 1983 begon daarin langzaam maar zeker een kentering op te treden. Bij het platenhoekje van de Vendet in Winkelcentrum Woensel (Eindhoven), een supermarktformule van het V&D-concern in betere tijden, kocht ik het eerste singletje van mijn bescheiden collectie: Sign Of The Times van The Belle Stars. Achteraf blijkt het een knoeperd van een vergeten hit: het wist de 3de plaats in de Top 40 te bereiken, maar in Nederland zou het succes hierbij blijven. Ook al geen spoor van te bekennen in de Top 2000.
Vroeger verzuchtte ik weleens: was ik maar geboren in 1958 of 1968. Dan had het startpunt van mijn muzikale ontwaken gelegen in de het veel interessantere 1967 of 1977. Intussen weet ik wel beter: 1983 is het jaar van de voorzichtige doorbraak van Prince (met 1999) en Bowie’s commerciële knaller Let’s Dance, van de eerste cassettebandjes die ik op mijn walkman draaide (met Doe Maar’s 4us en het onvermijdelijke Thriller van Michael Jackson), van de onnavolgbare videoclips van Duran Duran (Is There Something I Should Know en Union Of The Snake) en van voornoemde The Belle Stars, die samen met enkele collega-one hit wonders van Stiff Records de Nederlandse hitparade haalden.
Hoewel ik de laatste jaren voornamelijk LP’s draai, prijkt bij mij thuis in de kast een zwaar gekoesterd 4 CD’s tellend boxje met het beste van dit Britse label. Groot geworden in de punkjaren (The Damned, Elvis Costello, Ian Dury), leek Stiff in de eerste helft van de jaren ’80 vooral patent te hebben op catchy popliedjes die tegelijkertijd iets buitenissigs hadden: Yello’s I Love You, Wunderbar van Tenpole Tudor en Tracey Ullman, de Britse tegenhanger van Tineke Schouten, die enkele 60’s hits uit het bastion van de vocale vrouwenpop naar haar hand zette (met Breakaway als hoogtepunt). The Belle Stars beproefden aanvankelijk hun geluk met een soortgelijke formule met Iko Iko en The Clapping Song. Die laatste bleef net buiten de top 10 steken, maar toen was daar Sign Of The Times.
Niet te verwarren overigens met de gelijknamige Prince-hit van vier jaar later (hoewel het funky gitaar-intro in mijn oren wel iets weg heeft van Kiss of anders iets uit de stal van Nile Rodgers van Chic). Vijf van de zeven dames hadden eerder hun sporen verdiend bij het 2 Tone label, als leden van de Bodysnatchers (van het mijns inziens niet erg sterke Do The Rock Steady, een bescheiden hit in de UK). Toen die band na ruzie uiteen viel, werden twee nieuwe leden aan de line-up toegevoegd, waaronder zangeres Jennie Matthias die het grootste deel van het nummer draagt. Zelf was ik meer onder de indruk van gitariste Stella Barker, die de praat-gezongen intermezzo’s (Why do we go on with this useless love affair, When it seems to me that you don’t really care) voor haar rekening nam.
Op mijn basisschool hadden we op vrijdagmiddag een soort open podium, waar je in het kader van ‘vrije expressie’ een dansje of toneelstukje mocht doen. Playbacken was het ding van de jaren ’80 en een van mijn eerste optredens was een versie van Sign Of The Times, waarvoor ik een groot aantal klasgenoten ronselde en we tennisrackets en bezemstelen met karton beplakten. Het liefst had ik de rol van de ultra-coole Stella Barker voor mijn rekening genomen, maar als organisator zag ik me genoodzaakt de zang van Jennie Matthias voor mijn rekening te nemen. Nooit zal ik de verbaasde blikken van de kleuters op de eerste rijen vergeten, die me mijn hoogstpersoonlijk, nieuwe kleren van de keizer-moment bezorgden (dit lied wordt gezongen door meisjes, maar hij is een jongen!)
In augustus staan de vergeten hitjes centraal; liedjes die de absolute top niet wisten te halen of zelfs gewoon in de vergetelheid dreigen te komen. Liedjes ook die een vette herinnering oproepen bij de auteur van de blog.
