Vooral bij Britse bands heb ik het: ze breken na een of twee albums door en dan vind ik ze niet meer spannend. Een enkele keer laat ik ze vallen na een derde schijf omdat ze niet interessant meer zijn. Kaiser Chiefs, bijvoorbeeld. En Coldplay. Toen single Viva La Vida voorbij kwam, was het klaar. Ja, klaar voor de stadions.
En zo heb ik mijn bruggetje naar het blogje van Freek Janssen. Dat was ruim 10 jaar geleden alweer, hee. Coldplay klonk nog lekker onschuldig en leek een hoog knuffelgehalte te hebben. Parachutes is een prima debuutschijf, met vlagen zelfs lekker fris. Dat megalomane was toen nog nergens te bekennen, maar kwam op A Rush Of Blood To The Head (wat een prachtplaat) en vooral X&Y al een beetje opborrelen.
Ik ben het nog steeds eens met Freek dat Don’t Panic een te kort liedje is. Er had echt nog wel een ruime minuut achteraan geplakt mogen worden. Maar het is de opener op het album en op een of andere manier heb ik er dan toch wel weer vrede mee. De sfeer in het nummer, dat blijft een lastige. De coupletten zijn somber, maar in het refrein (We live in a beautiful world) sijpelt het optimisme door. En dat is toch iets moois om aan vast te houden, in deze wereld.
In tien jaar Ondergewaardeerde Liedjes hebben onze bloggers onvoorstelbaar veel liedjes bewierookt: 4.659 om precies te zijn (allemaal verzameld in de Ultieme Ondergewaardeerde Liedjes-playlist). Deze zomer kiezen we hieruit de Ondergewaardeerdste Liedjes: welk liedje heeft echt nooit de waardering gekregen die het zou moeten krijgen en willen we dus alsnog in de popgeschiedenisboeken krijgen?
In juli kiezen onze bloggers er elke dag eentje uit; soms een liedje dat ze zelf ooit hebben gekozen, soms een liedje dat ze hebben leren kennen door een andere blogger. In augustus doen we een mooie strik om deze serie met een podcast in samenwerking met KINK, waarin deze pareltjes (en de verhalen erachter) voorbij komen.
