Er is geen band die zo gracieus een tweede leven is ingegaan als de Britse groep Suede. Waar veel artiesten na jaren solo in de marge sappelen een reünie aangrijpen om schaamteloos op oude roem te gaan teren en eindelijk eens goed geld te gaan verdienen, beleeft Suede een ware creatieve renaissance. Het puike Bloodsports was nog even warmdraaien op hoog niveau, maar ik durf te stellen dat de albums Night Thoughts en The Blue Hour een band op de piek van hun kunnen laten horen. Een groep muzikanten die niet krampachtig vasthoudt aan een geluid waarmee ze decennia geleden doorbraken, maar met de levenservaring die ouder worden met zich meebrengt geweldige muzikale statements maakt. Statements die muzikaal sterker zijn dan het gros van de albums uit hun commerciële hoogtijdagen.
Het is Martijn Vet die hier op Ondergewaardeerde Liedjes eerder een lans brak voor het prachtige I Don’t Know How To Reach You van het album Night Thoughts. Hij schreef: Het pathos is er nog steeds, maar waar ik de twintigers van toen volstrekt ongeloofwaardig vond, grijpen de veertigers van nu me bij de strot. Exact dat heb ik ook. Muzikaal hoort het eigenlijk bij voorganger Pale Snow op het album, waaruit het naadloos voortvloeit. Het nummer laat prachtig de steeds grotere wanhoop horen van een man die maar geen contact weet te krijgen met een dierbare. Als hij zingt I bought you those pretty things, but you gave them back heb ik steevast een brok in de keel. In een rechtvaardige wereld had dit nummer een klassieker van jewelste geweest. Daarom duw ik het nummer bij deze nogmaals naar voren.
En als we toch bezig zijn, het moet wat betreft Suede ook maar eens afgelopen zijn met dat gedweep van sommige mensen dat ze de band beter vonden met gitarist Bernard Butler in de gelederen. Los van het feit dat hij al ruim een kwart eeuw niet meer in de band zit, is zijn opvolger Richard Oakes er pas écht eentje in de buitencategorie. Moet je die gitaar horen janken in I Don’t Know How To Reach You, haal de bijdrage van Oakes weg en er blijft echt niks meer over van de diepe emotie die het nummer wil overbrengen. Als je er op gaat letten, valt pas echt op hoe knap al zijn bijdragen zijn. Zijn gitaarspel kolkt van emoties, maar klinkt tegelijkertijd zo vanzelfsprekend dat het in eerste instantie niet opvalt. Bij de deluxe-edition van het album The Blue Hour uit 2018 zit een ceedee met een instrumentale versie van de plaat. Ontdaan van de zang van de frontman, wordt ineens duidelijk hoe belangrijk dat gitaargeluid is én dat de nummers zonder die zang niets aan kracht inboeten. Ondergewaardeerde band, ondergewaardeerde gitarist… geef het een kans mensen, het is prachtig!
In tien jaar Ondergewaardeerde Liedjes hebben onze bloggers onvoorstelbaar veel liedjes bewierookt: 4.659 om precies te zijn (allemaal verzameld in de Ultieme Ondergewaardeerde Liedjes-playlist). Deze zomer kiezen we hieruit de Ondergewaardeerdste Liedjes: welk liedje heeft echt nooit de waardering gekregen die het zou moeten krijgen en willen we dus alsnog in de popgeschiedenisboeken krijgen?
In juli kiezen onze bloggers er elke dag eentje uit; soms een liedje dat ze zelf ooit hebben gekozen, soms een liedje dat ze hebben leren kennen door een andere blogger. In augustus doen we een mooie strik om deze serie met een podcast in samenwerking met KINK, waarin deze pareltjes (en de verhalen erachter) voorbij komen.
