Elbow en ik hebben een haat/liefdeverhouding. Met name de rustige liedjes van Elbow trek ik normaal gesproken heel slecht. Om die reden haak ik normaal gesproken heel snel af als een nummer van Elbow al rustig begint. En dat terwijl de meer up-tempo nummers van Elbow over het algemeen bijzonder goed vallen.
Maar toen ik jaren terug weer eens in de Rabbit Hole van Ondergewaardeerde Liedjes verdween en verschillende battles en andere posts aan het lezen was en de bijbehorende muziek luisterde hoorde ik voor het eerst The Loneliness Of A Tower Crane Driver. Vanaf het eerste moment had ik kippenvel, wat was dit mooi!
Dus toen de vraag werd gesteld of ik iets wou schrijven over een ‘meest ondergewaardeerd nummer’ was dit ook meteen het nummer waar ik aan dacht. Ik leerde dit via Ondergewaardeerde Liedjes kennen en sindsdien blijft dit nummer gelinkt als een nummer wat ik dus jaren onterecht heb ondergewaardeerd. En dat gevoel werd nog eens versterkt toen ik de live versie zag van Elbow samen met het BBC Concert Orkest. Wow!
Sinds deze ontdekking heb ik ook andere rustige nummers van Elbow nog een keer geluisterd en ben ik meer gaan waarderen van die liedjes. Hoewel Lippy Kids nog steeds een verschrikkelijk nummer blijft.
In tien jaar Ondergewaardeerde Liedjes hebben onze bloggers onvoorstelbaar veel liedjes bewierookt: 4.659 om precies te zijn (allemaal verzameld in de Ultieme Ondergewaardeerde Liedjes-playlist). Deze zomer kiezen we hieruit de Ondergewaardeerdste Liedjes: welk liedje heeft echt nooit de waardering gekregen die het zou moeten krijgen en willen we dus alsnog in de popgeschiedenisboeken krijgen?
In juli kiezen onze bloggers er elke dag eentje uit; soms een liedje dat ze zelf ooit hebben gekozen, soms een liedje dat ze hebben leren kennen door een andere blogger. In augustus doen we een mooie strik om deze serie met een podcast in samenwerking met KINK, waarin deze pareltjes (en de verhalen erachter) voorbij komen.
