Sonic Youth was om een of andere reden zo’n typische band waarvan ik de naam ooit wel ergens voorbij had horen komen, maar waar ik nog nooit een nummer van geluisterd had. Normaal gesproken is dat geen enkel probleem en draai ik dat liever om: er zijn veel bands waarbij ik dat liever zo gelaten had, maar in het geval van de ‘youth’ schijnt deze houding voor iemand die zich een fan van de Pixies noemt nogal een dingetje te zijn. Niet zelden worden beide bands in een adem met elkaar genoemd. Dat is natuurlijk enigszins bevreemdend. Als je de Sonic Youth zou moeten vergelijken met de goden uit Boston, dan kom je waarschijnlijk niet verder dan dat ze wat meer pretentieuze muziek maken, langere nummers hebben en allebei een Kim in de band hadden zitten. Dat wist ik allemaal natuurlijk nog niet, die wijsheid ontwikkelde ik pas in 2019.
De eerste keer dat ik zoiets had van ‘misschien moet ik het een kans geven’ was in bovengenoemd jaar tijdens een gesprek in poppodium 013 te Tilburg. In de wachttijd tussen het voorprogramma (Blood Red Shoes) en het hoofdprogramma (raad eens) had ik het met mede-Pixies-gedienstigen (oeps, nu verraad ik het) over muziek. Dat ging een tijdje goed tot een van hen het had over een album van de Sonic Youth. Het bleef stil aan mijn kant. Na de vraag ken je dat? werd het zelfs nog stiller aan mijn kant. Er was blijkbaar een essentiële muzikale leemte in mijn persoontje blootgelegd. Er volgde een licht gevoel van schaamte die snel werd weggespoeld met het nodige bier. Het gesprek werd geplaatst in een handig, vrijwel onbereikbaar laadje in mijn onderbewustzijn. Enkele maanden later plaatste medeblogger Alex van der Meer een blog over Schizophrenia van Sonic Youth. Van Alex wist ik al dat we op sommige punten op een lijn zitten. Dit maak ik althans mede op uit zijn enthousiast gespring toen ik The Breeders noemde als mogelijkheid voor een podcast. Op dat moment dat waren wij druk bezig om de Ondergewaardeerde Playlist: The Beatles op te nemen. Sindsdien weet ik dat hij niet zomaar ergens over blogt. Dan is het waarschijnlijk wel de moeite van het luisteren waard. Het werd dus echt tijd om eindelijk eens een keertje de Sonic Youth op te zoeken op Spotify. Drank hielp niet meer. Het geblogde nummer Schizophrenia nam de aftrap.
Hier heb ik geen moment spijt van gehad. Of, om het wat krachtiger uit te drukken: iedereen zou hetzelfde moeten doen. De ‘youth’ is al wat ouder en hebben een discografie waar je U tegen zegt, wat ruimte biedt voor een muzikale ontdekkingsreis waar je wel eventjes zoet mee bent. Het is een avontuur dat wel wat weg heeft met het beginnen aan een TV-serie die iedereen, behalve jij, al gezien heeft en die dertien seizoenen heeft. Verschilletje: in dit geval hoef je jezelf niet druk te maken dat er tijdens het kijken nog even een seizoen veertien en vijftien wordt aangeplakt, want de Sonic Youth hield er in 2011 mee op. In tegenstelling tot de Pixies menen ze dat dan ook echt.
In tien jaar Ondergewaardeerde Liedjes hebben onze bloggers onvoorstelbaar veel liedjes bewierookt: 4.659 om precies te zijn (allemaal verzameld in de Ultieme Ondergewaardeerde Liedjes-playlist). Deze zomer kiezen we hieruit de Ondergewaardeerdste Liedjes: welk liedje heeft echt nooit de waardering gekregen die het zou moeten krijgen en willen we dus alsnog in de popgeschiedenisboeken krijgen?
In juli kiezen onze bloggers er elke dag eentje uit; soms een liedje dat ze zelf ooit hebben gekozen, soms een liedje dat ze hebben leren kennen door een andere blogger. In augustus doen we een mooie strik om deze serie met een podcast in samenwerking met KINK, waarin deze pareltjes (en de verhalen erachter) voorbij komen.
