Het is nog vóór de coronacrisis. Ik ga gewoon nog met mijn vader naar de plaatselijke schouwburg. Dit keer om een Tribute-band van Electric Light Orchestra te aanschouwen. Een groot deel van het oeuvre ken ik al, maar ik ben benieuwd wat er nog meer voorbij komt. Een snelle berekening leert namelijk dat zij in ieder geval de anderhalf uur niet vol krijgen met wat ík ken.
Het is een heerlijk optreden. En ik blijk zelfs méér te kennen dan ik dacht. Ken ik het niet, dan schrijf ik bij gebrek aan telefoon of schrijfblok, driftig mee in mijn hoofd als ik iets hoor dat ik leuk vind. Flarden tekst die mij straks via het alwetende internet moeten helpen aan de songtitel. En het lukt zowaar met Don’t Be Afraid. Al schotelt Google mij een wat bijzondere songtitel voor: The Diary Of Horace Wimp.
Als ik hem beluister, blijkt het hem toch echt te zijn. Mijn geheugen heeft me niet in de steek gelaten! Blij sla ik hem op in mijn lijst met ‘Oude en nieuwe klassiekers’, zodat ik hem niet vergeet én nog eens een af en toe voorbij hoor komen.
En met inmiddels meerdere luisterbeurten achter de rug, lijkt het ook maar steeds beter te worden. Het is een nummer dat op het eerste gehoor zó van The Beatles had kunnen zijn, ware het niet dat Electric Light Orchestra ruimhartig gebruik maakt van de vocoder. Maar laat dat nou nét het instrument zijn waar ik een zwak voor heb. En dat gecombineerd met de tempowisselingen, het mooie verhaal en de fijne melodie maakt dat ik deze ‘ontdekking’ graag deel.
