Een bloedtransfer is voor het eerst in de 17de eeuw verricht, maar rigide en bijgelovige bestuurders hielden 150 jaar lang het levensreddende werk tegen. Pas in 1818 werd de draad weer opgepakt en sinds 2012 is er de jaarlijks terugkerende campagne. Met ander woorden, heb jij al een pintje gegeven?
In de muziek (en helemaal in de hard rock en metal) is bloed een veelvoudig terugkerend onderwerp. Ga er even voor zitten en start het infuus.
Keuze Annemarie Broek: The Rolling Stones – Let It Bleed (1969)
Tijdperk
In 1969 leed de wereld onder het geweld van de Vietnamoorlog, het Chinese communisme, de moorden op Martin Luther King, Robert Kennedy en Sharon Tate. De wereld stond in brand. Het is dan ook geen wonder dat de sfeer op dit album grotendeels grimmig is en vol verwijzingen naar geweld, drugs en smerige seks.
The Rolling Stones hadden het ook erg moeilijk. Er moest onder lastige omstandigheden een nieuwe elpee worden opgenomen. Brian Jones vertoonde zich aanvankelijk nog af en toe in de studio, leverde nauwelijks een bijdrage en werd ten slotte uit de band gezet. Het werk Let It Bleed moest dus door Mick, Keith, Charlie en Bill gebeuren. In een later stadium werkte Mick Taylor als opvolger van Brian mee aan twee tracks.
Let It bleed, het titelnummer, begint met een onduidelijke glijder op de slide en enkele simpele gitaarakkoorden. Maar zodra de drums inzetten, weet je dat dit geen vrolijk nummertje wordt. De tekst bestaat uit een collage van dubieuze damesteksten en verhalende fragmenten van de zanger. Met de dubieuze dame wordt overigens Marianne Faithfull (Sister Morphine) bedoeld. De inhoud is voor velerlei interpretaties vatbaar; iedereen mag er het zijne van denken.
Ian Stewart levert hier een fantastische pianopartij, die het nummer een Bluesy karakter meegeeft. Wee hij, die besloot dat Stewart niet meer met de Stones mee mocht spelen (zijn kop was niet mooi genoeg). Maar met deze bijdrage heeft hij zijn stoel in de hemel ruimschoots verdiend.
Het is al met al een zeer krachtig Rock & Roll-nummer, met een duidelijke verwijzing naar de Bluesachtergrond van de Mick en Keith. De taart die op de platenhoes staat – op de voorkant in volle glorie en op de achterkant geheel vernacheld – was gemaakt door Delia Smith, die later één van de beroemdste Engelse koks zou worden.
Keuze Marco Groen: Slayer – Spill The Blood (1988)
Joost weet het
Tip: sluit geen akkoord met de duivel. Wat je beloofd wordt lijkt allemaal glitter en glamour, maar eigenlijk is het gewoon kei-hard wer-ken. Faust, de hoofdpersoon in het gelijknamige boek van Goethe kan erover meepraten. Hij was zo handig om zijn ziel te verkopen aan Mephisto, een manifestatie van de duivel. Na deze deal beleefde hij de meest bizarre avonturen en kwam de liefde van zijn leven tegen. De afspraak met de duivel was oorspronkelijk dat wanneer Faust dankzij Mephisto volmaakt gelukkig zou zijn, hij met laatstgenoemde mee zou gaan naar de hel. Dat dit uiteindelijk niet gebeurde was aan Faust zelf te danken: al het vergaarde geluk kwam voort uit zijn eigen handelen. Hierdoor ging hij uiteindelijk niet naar de hel, maar naar de hemel, waar hij onder het genot doodsaaie harpmuziek voor altijd samen zou blijven met zijn geliefde. Sorry voor de spoiler.
Maar de meeste mensen hebben niet zoveel mazzel en trappen doorgaans doodleuk in de streken van de gevallen engel. En dit terwijl de duivel er zelf voor waarschuwt! Dat doet hij bijvoorbeeld vanuit de eerste persoon in het nummer Spill The Blood van Slayer. De aangesproken persoon (de luisteraar) wordt gouden bergen beloofd: oude wijsheid, extatische plezieren en oneindige macht. Alleen de prijs is wat hoog: je eeuwige ziel. In het geval van Spill The Blood is het geen vergezochte gedachte dat de Jeff Hanneman, de schrijver van het nummer, zelf bereid was die ultieme prijs te betalen.
Vanuit de anonimiteit van een net zo anonieme baan werd de man plotsklaps beroemd met de band Slayer. Na een mislukte auditie werd hij benaderd door Jerry King om zelf een band te beginnen. Dat ging best goed. Het verhaal achter dit succes krijgt een wat merkwaardig kantje wanneer je bedenkt dat Hanneman op dat moment pas sinds een jaar gitaar speelde. Show No Mercy, het werkje dat in 1983 uitkwam, deed het bijzonder goed voor een debuutalbum. Je moet toch eigenlijk wel heel erg naïef zijn om hier niet de hand van Satan in te zien… Daarna bleven het gezelschap het goed doen: Hell Awaits en vooral Reign In Blood overtroffen niet alleen de eigen verwachtingen. In 1988 verscheen South Of Heaven; het album waarop South Of Heaven (duh), Mandatory Suicide en Spill The Blood op te vinden zijn. Vrijwel overal ter wereld werd dit album in de eerste instantie hoger gewaardeerd dan hun cult-album: Reign In Blood.
In 2011 werd de duivel ongeduldig en stuurde een van zijn dienaren naar Hanneman. Na de beet van de desbetreffende spin stond zijn leven in het teken van ziekte. Dit duurde tot 2013 toen de gitarist uiteindelijk stierf aan leverfalen. Hiermee was de tekst van zijn eigen liedje vervuld.
Keuze Alex van der Heiden: Slayer – Blood Red (1990)
Jazz in een zware jas
Noem mij een album van Slayer waar geen bloed op voorkomt. Ik denk niet dat je ver komt, want het is een thematiek die steeds weer terug komt. Ze flirten met dood, verderf en bloed. De meest bekende is uiteraard Raining Blood van het alom geprezen, bijna gelijknamige album Reign In Blood waar die andere bekende op voorkomt: Angel Of Death.
Ik vind Slayer echt een geweldige band. Muzikaal gezien gaan de baslijnen en drumpartijen zo mooi over elkaar heen en bij de tempowisselingen juist tegen elkaar in. De metal-liefhebbers die écht kunnen luisteren naar Slayer zullen bevestigen dat het haast jazz is in een hele zware jas. Daar zit meteen de crux; veel mensen vinden Slayer net een brug te ver en te hard. Precies daarom is het toch een extra goed teken dat de fans Angel Of Death hoog houden in de Top 2000.
In Blood Red hoor je de prachtige tempowisselingen die Slayer kenmerken in optima forma. En tevens bloed all over the place. In dit nummer vooral het onrecht en het protest tegen de gevestigde orde die haar antwoord vindt in onderdrukking en bloedvergieten. Het resultaat van deze sikkel: bloedrood.
Keuze Vincent van der Vlies: Type O Negative – Love You To Death (1996)
Sfeer
Waar O-negatief bloed juist heel waardevol is, omdat het kan dienen als transfusiebloed voor alle bloedgroepen, is de ironie van deze bandnaam vooral dat het zeker niet toegankelijk is voor the faint of heart. Peter Steele was immers een meester in controverse veroorzaken. Na nummers als Jesus Hitler, Race War (met z’n band Carnivore), Public Assistance (geschreven voor Agnostic Front, in wat best wel een racistisch ingegeven aanklacht tegen steuntrekkers was), deed hij dat met zijn nieuwe band Type O Negative nog eens over met nummers als Der Untermensch, Kill All The White People en Christian Woman. En buiten de teksten was hij ook altijd wel in voor wat ophef en opschudding. Wie kent het fragment bij Ricki Lake waar hij een fan ontmoet? Wie kan zich herinneren dat hij met de nodige trots in Playgirl stond? (naar verluid was hij daar trots op tót hij hoorde dat slechts een kwart van de lezers vrouw was). En natuurlijk had hij daarbij ook nog eens voordeel van zijn enorme postuur, bijzonder hoekige gezicht en lange zwarte haar waarmee hij op de podia stond. De basgitaar laag, een ketting als gitaarband en de blik duister.
En toen kwam October Rust. Een album dat heel anders was dan het eerdere werk van Steele en consorten. Minder controverse (iets wat zeker niet per definitie slecht is in zijn geval overigens), heel erg over-geproduceerd (zeker de gitaarsound die klinkt als een gitaar met teveel distortion die door een synthesizer versterkt wordt) en veel ballade-achtige nummers. Green Man, Red Water, Cinnamon Girl (jawel! Ik kende het nummer niet van Young zelf, maar dat was mijn kennismaking met dit nummer) en Love You To Death. Na twee buitengewoon flauwe grapjes op het album als openingstrack en track 2 komt dit nummer als track 3. Je zou dan verwachten dat er in ieder geval een pompeus nummer volgt om mee te starten, maar nee. Het is een seksueel, bijna gevoelig nummer met een traag begin en toch de nodige bombastiek richting het einde. Fraai is vooral de piano sound in het nummer. Daarnaast zit het nummer vol liefde en erotiek en kan ik mij zomaar voorstellen dat het in vele Gothic relaties onderdeel van voorspel op de slaapkamer geweest.
In eerste instantie vond ik het album een beetje slap. Teveel productie en wat commercieel en voor deze battle had een nummer van het album Bloody Kisses natuurlijk toepasselijker geweest. Maar zoals in het Engels dan altijd zo mooi ingebracht kan worden: however…. De afgelopen jaren is dit album toch echt mijn favoriet geworden van de band, omdat het toch ook wel een heel bijzonder muzikaal staaltje Gothicmetal is (iets minder metal dan voorheen weliswaar) en ik het rond de herfst altijd wel een paar keer opzet, omdat het de sfeer en tijd van het jaar goed weergeeft. Maar vooral omdat de productie 25 jaar na uitbrengen als een huis staat en z’n tijd vooruit was.
Keuze Joop Broekman: Mastodon – Blood And Thunder (2004)
De waanzin is hard
Even niet voor letterlijk bloed gaan, ook wel eens goed. Want voor deze battle lagen de goorste nummers wel voor de hand. Carcass en Cannibal Corpse hebben prima songs over wat er door onze aderen stroomt. Ook schoot Blood Bank van Bon Iver te binnen, maar dat leverde nog minder inspiratie op. Dan maar richting beeldspraak en verbeelding. Wat waanzin. Ah, there we are.
In het perfecte grijze gebied tussen hardrock en metal zitten fijne bands zoals Tool en Faith No More, maar ook Mastodon uit Atlanta. De laatste laatste tien jaar klinken de vier heren een stuk melodieuzer dan aan het begin van hun loopbaan. Toen vlogen de riffs, vreemde teksten en verdwaalde grunts je om de oren. Nu is hun muziek zelfs uitermate geschikt om speakers te testen in een goede hifi-winkel. En wist je dat drie bandleden meespeelden in een aflevering van Game Of Thrones? Nou heeft bijna iedereen die serie al wel minstens één keer gezien, dus wat gebeurt er: Brann Dailor, Bill Kelliher en Brent Hinds halen het einde van de episode niet levend. Als Wildlings worden ze zeer vakkundig afgeslacht. Oh, en ze kwamen (heel toepasselijk) ook nog met een song (White Walker), die je kan vinden op verzamelaar Medium Rarities, mocht je geen zin hebben in Catch The Throne Mixtape Volume 2 (en dat valt te begrijpen).
Als je avontuurlijk bent ingesteld, dan is Leviathan een fijne instapplaat om Mastodon proberen te doorgronden. De jacht op walvis Moby Dick is het centrale thema, maar eigenlijk beschrijft de band hun dagelijkse leven. Inclusief alle ellende die daarbij komt kijken. De toon wordt al aardig gezet bij opener Blood And Thunder, waarin kapitein Ahab al aardig paranoïde is voordat de jacht goed en wel begint.
I think that someone is trying to kill me
Infecting my blood and destroying my mind
No man of the flesh could ever stop me
The fight for this fish is a fight to the deathWhite whale, holy grail
White whale, holy grail
Leviathan is een gevariëerd album waar zacht en hard elkaar mooi afwisselen. De heren vliegen er meteen met 2 gestrekte benen in en houden je aandacht vast tot het einde. Live kunnen ze er ook wat van, dus ga ze zien als je de kans krijgt. In het najaar komt er een nieuw album aan en dan zijn ze volgend jaar vast weer hier in de buurt.
Bijdrage Lenny Vullings: Melvins – Blood Witch (2006)
Een middelvinger naar mijn snobisme
Een goede songtitel is als een goed worstenbroodje: als de buitenkant fraai is, ben ik positief bevooroordeeld over de inhoud.
Een slechte songtitel is als waterpolo: ik heb er eigenlijk bij voorbaat geen interesse in.
Dit is misschien niet mijn beste vergelijking ooit, maar het moge duidelijk zijn wat ik bedoel: ik houd van goede songtitels. Waarschijnlijk stamt deze liefde uit mijn Porcupine Tree-fase van enkele jaren terug, waar titels als Glass Arm Shattering en The Creator Has A Mastertape een overweldigende indruk op me maakten. Gelijktijdig met hoe die liefde voor de prachtige songtitel werd aangewakkerd, zo ook groeide de afkeer van clichématige songtitels. Bij titels met woorden als fire, flame, of death krullen doorgaans mijn tenen tegen mijn hielen. Dit geldt ook voor titels met het woord blood.
Bah. Dus toen een maat van me het album (A) Senile Animal van Melvins aanraadde, had ik dubbele gevoelens: de albumhoes is voor mij kandidaat voor de allerbeste hoes aller tijden (en dat zeg ik niet snel!), maar toen ik zag dat het tweede nummer Blood Witch heette, was mijn enthousiasme in een oogwenk getemperd. Bah. Wat een waardeloze titel. Bah.
Maar, God, wat is het een dikke plaat. Dynamische wisselingen tussen gedempt gespeelde akkoorden, en donkere open powerchords geven het nummer vanaf de eerste klap een zware lading; en dit alles in relatief complexe ritmiek. Als dan de zang inkickt ben ik verkocht: agressieve tekst, in een brute samenzang, om vervolgens weer terug te gaan naar dat ingetogen ritme. Hét paradepaardje van dit nummer (en van het hele album) is voor mij echter de drums:
Want er doen twéé drummers mee hier. Dat klopt, de stomste gimmick in rock – waarvan ik dacht dat alleen Radiohead en King Crimson het konden doen werken – werkt hier. En het werkt fantastisch! De aparte ritmes naar het einde, en de briljante schrootklank van de bekkens, gecombineerd met het feit dat de twee drummers niet altijd even synchroon lopen, geeft Blood Witch een constant gevoel van ongemak: heerlijk.
Blood Witch was voor mij een lesje dat ik geen oordelen moet vellen gebaseerd op slechts een songtitel of albumhoes. Blood Witch is bijna drie minuten een sneer naar mijn oppervlakkige vooroordelen en een ijskoude middelvinger naar mijn snobisme. Niet elk nummer hoeft George Lassoes The Moon te heten om goed te zijn. Soms is Bloedheks genoeg.
Keuze Willem Kamps: Red Fang – Blood Like Cream (2013)
Een handje kiezelstenen
We kennen het allemaal: een klein wondje, een snee in vinger of duim, vaak zonder dat je er erg in hebt, en voor je het weet lijkt het een bloedbad. Alles onder. Zo gek dus niet dat bijvoorbeeld Dexter de hele kamer afplakt met folie voordat hij zijn slachtoffers vermoordt en in stukken zaagt, dit om te voorkomen dat het kind of messy wordt. Bovendien laat hij zo geen sporen na. De bij elkaar gebonden lichaamsdelen dumpt hij vervolgens op zee. De mannen van Red Fang daarentegen hebben er geen enkele moeite mee dat het messy wordt. Meerdere van hun verhalende video’s, met een Big Lebowski-achtig start, monden uit in een bende. Neem hun culthit Wires. Daarin wordt echt alles aan gort gereden, van tientallen flessen melk tot watermeloenen en van paspoppen tot een pseudo-antieke kast, mét inhoud.
Het Stonerrockende Red Fang klinkt gruiziger dan gruizig, alsof alle vier de bandleden in een steengroeve zijn geboren en nadat zij niet meer aan moeders borst zogen en de melktandjes waren doorgekomen, bij het ontbijt een handje kiezelstenen in het bakje yoghurt kregen. Kortom, grootgebracht met hakken, beitelen, houwen en vermalen. Vermoedelijk playbackten zij niet met de gebruikelijke badmintonracket maar met een pikhouweel als gitaar – een omgekeerde flying V – voor de spiegel. Dat alles hoor je terug in hun muziek, ook al werden de albums twee en drie geproduceerd door de allesbehalve gruizige Chris Funk. Chris is de multi-instrumentalist van het folkloristische indie gezelschap The Decemberists. Een geheel andere muzikale bloedgroep, maar evenals Red Fang afkomstig uit Portland, Oregon. Beide platen brachten de band de eerste successen.
Recent kwam hun vijfde album uit, Arrows. In de video van de titletrack komen dezelfde attributen uit de Wires-video voorbij, nu doormidden gehakt met een samoeraizwaard en ja, er vloeit bloed. Bloed dat we al eerder zagen bij Blood Like Cream. Behalve alles kapot rammen en vergruizen drinken de dudes, deze couch-potatoes, veel bier in hun video’s. En zij zijn niet de enige liefhebbers, want in Blood Like Cream worden de heren in de lokale bar op de huid gezeten door zombies. Niet omdat de ondoden het café als de plaatselijke bloedbank zien, nee echt, zij willen het gerstenat. Koste wat kost. De leden van Red Fang laten zich dat natuurlijk niet zomaar aanleunen en gaan de strijd aan, wat naast hun heerlijke stampende en ronkende muziek weer een prachtige video oplevert.
Optreden mag nu weer, maar ook vanaf de bank, bij voorkeur met een sixpack en wat gruizigs om te knabbelen, zit je goed bij het bloedharde Red Fang. Maar let niet op de rommel.
Keuze Remco Smith: Low – Dancing And Blood (2018)
Compromisloos en autonoom
In 1993, dus al bijna dertig jaar geleden, zag Low het levenslicht. In die dertig jaar beweegt Low zich volkomen autonoom in de Amerikaanse muziek.
Low bestaat uit echtpaar Alan Sparhawk (gitaar en vocals) en Mimi Parker (drums en vocals) met bassist Steve Garrington. Ik ben rond 2002 met Low in aanraking gekomen. Ik had, ik meen in de Oor, een recensie van Things We Lost In The Fire uit 2001 gezien. Een jaar later lag die al in de ramsj bij de Free Record Shop op het station. Ik heb de CD blind aangeschaft (of beter gezegd: doof aangeschaft). Dat was bij eerste beluistering wel even schrikken. Het is niet persé toegankelijke muziek. De muziek van Low wordt wel slowcore genoemd, of pastoraal. Dat dekt de lading ook weer niet. Het is muziek waarvoor je moeite moet doen, die bij eerste beluistering soms wat log aandoet. Het is muziek die zich pas bij herbeluistering openbaart en waar dan grote schoonheid in te vinden is. Op Things We Lost In The Fire staat bijvoorbeeld Embrace: zo’n mooi verstild en prachtig gezongen liedje.
Low ben ik blijven volgen. Net toen ik dacht dat Low zijn definitieve vorm had gevonden, kwam in 2018 de plaat Double Negative uit. Double Negative is volstrekt compromisloos. Liedjes klinken alsof er in de studio een storing was opgetreden en niet de moeite was gedaan om het liedje opnieuw op te nemen. Songstructuren binnenstebuiten gekeerd. Nauwelijks een pakkende melodie. Voor deze plaat moet je nog veel meer moeite doen dan voor de eerdere platen van Low. Maar als je die moeite neemt: wat een bijzondere luisterervaring. Low had zich opnieuw uitgevonden. Intrigerend, compromisloos en autonoom. Razendknap en van een grote schoonheid.
Keuze Tricky Dicky: Claypool Lennon Delirium – Blood And Rockets: Saga Of Jack Parsons-Too The Moon (2019)
Bloedlink
Alhoewel bloed doneren natuurlijk een goed doel is erger ik mij aan de misstanden. Zo mogen homoseksuelen pas bloed donoren indien ze een jaar lang geen seks hebben gehad vanwege het hogere risico op infectieziektes. Discriminerend. Actieve heteroseksuelen hebben daar natuurlijk nooit last van (sic), maar Hepatitis B of C, Gonorroe of Chlamydia kan je zomaar cadeau krijgen na een (wilde) nacht. Iedereen kan HIV (door onder andere een bloedtransfusie) oplopen. Alle wandelaars kunnen Lyme oplopen. Bovendien worden homoseksuelen dus verplicht hun geaardheid bekend te maken. Dat gaat toch niemand een reet aan? Ik hoef toch ook niet te melden dat ik hetero ben? En wat als twee mannen of vrouwen een monogame relatie hebben? Waar hebben we het dan over? Feitelijk zijn alleenstaanden een veel groter risico, want die kunnen zaken onder de leden hebben waar ze zelf (nog) geen weet van hebben. Ook prostituees vallen buiten de boot, terwijl zij met grote regelmaat gecontroleerd worden. Natuurlijk wordt het gedoneerde bloed gecontroleerd, maar er zijn (infectie)ziekten die pas een jaar na dato gevonden kunnen worden en dan is het al gebruikt. Wat ik probeer te zeggen is dat iedereen een potentieel risico is.
Deze regels zijn bedacht vanwege (schijn)veiligheid en ze verschuilen zich en passant achter de regels van de E.U., want het afgetapte bloed wordt ook door fabrikanten als grondstof voor medicijnen gebruikt. Zij kopen dit bloed en dus is er een levendige handel in bloedplasma. Met andere woorden, jij geeft belangeloos bloed met de mogelijkheid dat dit doorverkocht wordt aan een fabrikant, die op zijn beurt weer schandalig hoge prijzen rekent voor medicijnen. Vergis je niet: het is een miljardenhandel dat door een handvol bedrijven beheerst wordt. Kapitalisme over de rug van de bloeddonor. In Nederland krijg je geen vergoeding wanneer je bloed doneert, maar in de V.S. (en in Duitsland) doen ze niet moeilijk over wat pecunia. Het gevolg is dat er ook verslaafden komen om op deze manier aan geld voor nieuwe drugs te komen. Is natuurlijk absoluut geen risicogroep.
Het jongste album van The Claypool Lennon Delirium heet South Of Reality; een mooie titel in combinatie met het bovenstaande verhaal want de bloedbanken zijn een beetje van het padje af met hun discriminerende gedrag. De band bestaat uit Les Claypool van Primus en Sean Lennon; de oudste zoon van John. Gezamenlijk bespelen ze alle instrumenten. Het is een meer dan prima album en telkens valt het op hoezeer de stem van Sean op die van zijn vader lijkt. Ook zijn haardracht eind jaren zestig, maar dit terzijde. Mijn keuze viel op Blood And Rockets, maar voornamelijk vanwege de titel. Het verhaal gaat namelijk over een jongen die graag dingen opblaast; een gave die in het leger verder aangescherpt wordt. Hij wordt een volgeling van Aleister Crowley, die mooie bijnamen als het apocalyptische beest 666 en Baphomet had vanwege zijn perversiteit, provocaties, non-conformisme en het proberen van alle mogelijke verlangens te vervullen. Uiteindelijk blaast de hoofdrolspeler in Blood And Rockets zichzelf letterlijk en figuurlijk op.
Keuze Alex van der Meer: Esperanza Spalding – Lest We Forget (2019)
De muzikale weerspiegeling
Het was even wennen. Het album 12 Little Spells van Esperanza Spalding kwam uit in 2018. Duidelijk was het anders dan mijn favoriete album van haar tot dan toe. Twee jaar daarvoor maakte Spalding voor mij het beste album van dat jaar, Emily’s D+Evolution. De muziek van Emily’s D+Evolution valt het best te omschrijven als Urban jazz muziek met funk rock invloeden. Het is nog steeds prachtig. Wat mij betreft klinkt het zelfs als een verder geëvolueerde Joni Mitchell.
In 2017 volgde een album met de naam Exposure, maar dat kwam uit in zeer gelimiteerde vorm en is uitverkocht. Ik heb en ken dat werk helaas niet. De normaal verkrijgbare opvolger van nog een jaar later, 12 Little Spells, gelukkig wel. Dit album is echter duidelijk meer experimenteel dan Emily’s D+Evolution. Songstructuren volgen hier op dit album een andere logica. Daarom duurde het wat langer bij mij voordat ik het mooi kon vinden. Uiteindelijk werd het me toch duidelijk dat ook dit album meer dan in orde was. Sterker nog, het einde van de groeicurve is nog steeds niet in zicht. Na elke nieuwe beluistering is er meer begeestering. Het album is een meesterproef, een uiting van onvoorstelbare creativiteit.
Esperanza Spalding is een jazz artiest, geboren in 1984. Ze is bekend vanwege haar talent, haar basspel, haar zang, en van haar innovativiteit. Tevens is ze een – echte – muziekprofessor op Harvard University. Deze Amerikaanse is een grote naam binnen het jazz genre, en ver daarbuiten. De laatste paar jaar is ze het begrip jazz behoorlijk aan het oprekken. Ze schuwt het experiment niet. 12 Little Spells bijvoorbeeld is meer een concept en een beleving dan alleen een album. Elk nummer is gerelateerd aan een deel van het menselijk lichaam, als een muzikale weerspiegeling daarvan. Alle tracks zijn anders, soms verwarrend, soms sereen, soms dansbaar, maar het geheel hoort overduidelijk bij elkaar. Het lichaam dicteert hier uiteindelijk hoe de muziek klinkt.
Het is eigenlijk wel grappig. Al een hele tijd was ik van plan iets te schrijven over deze bijzondere artiest. Maar ik kon maar steeds niet echt een keus maken over welk nummer. Nu dus eindelijk wel. Alleen al van dit laatste album had ik zestien prachtige opties gehad. Inderdaad, zestien! Niet twaalf. In 2019 verscheen de Deluxe-versie van het album met nog vier extra nummers. Het nummer Lest We Forget is één daarvan. Dit nummer is de muzikale weergave van het levende bloed, het bloed dat stroomt en de rode draad is van ons fysieke bestaan. Lest We Forget klopt volledig en overstijgt genres. Ik benadruk – opdat we het dus nooit vergeten – dat het nummer van een uitzonderlijke schoonheid is. Ik durf het zelfs bloedmooi te noemen.
[crowdsignal poll=10857685]
