Het zal voor iedereen herkenbaar zijn, uitkijken naar die concerten die er uiteindelijk dus niet kwamen. Op zich niet het grootste leed; er zijn ergere dingen. Maar goed, je kan het niet altijd blijven relativeren. Het is soms gewoon meer dan klote als er weer een concert wordt uitgesteld of zelfs komt te vervallen. Zo’n concert waar ik me ontzettend op had verheugd was Jason Isbell en dan nog wel in de poptempel Paradiso. Een paar jaar geleden had ik hem daar al gezien en het is zo’n artiest die het gewoon goed doet bij mij. Eerlijke muziek zullen we maar zeggen, van zeer breekbaar tot lekker zwaar aangezet. Hij bezorgt je samen met zijn band gewoon een heerlijke avond, live muziek zoals het hoort.
Afgelopen november had ik daar dus moeten staan in dat gebouw aan de Weteringschans, Covid-19 bleek nog iets sterker te zijn dan Jason Isbell & The 400 Unit’s. Overseas, een nummer van zijn laatste album Reunions had ik graag live willen horen. Mijn hemel, dat gitaarwerk, de zang, zo’n nummer waarom je een artiest live wilt zien. En niet alleen zien en horen, je wilt het meemaken, voelen, deel uitmaken van die massa die er allemaal van genieten. Allemaal in extase luisterend naar zijn verhaal.
This used to be a ghost town
But even the ghosts got out
And the sound of the highway died
There’s ashes in the swimming pool
But I saw you on your wedding night
And I watched you sleeping in my arms
You didn’t wash your make-up off
And you woke up looking scared as hell
Het beluisteren doen we nog maar even via de ceedee, en hopen dat we snel weer met z’n allen in de concertzaal staan. Het biertje in de hand, samen met vrienden genieten. En het mooie van die concerten dat je er nog heerlijk over na kan praten en van kan nagenieten. Nu doe ik het maar met voorpret die af en toe weer wat verlengd wordt omdat de datum van het concert weer is verschoven.
But I saw you losing faith
And I was watching when the light went out
You know what revolution means
And you know it’s not an option now
Jason Isbell is het waard om te wachten, ik kan me nu al verheugen op het feit dat ik mijn toegangskaartje laat zien aan de mensen die bij de deur staan. Het moment dat je de zaal in loopt, schemerig licht, het geroezemoes en dan het ultieme moment dat het licht uitgaat en de band opkomt. De drummer telt af en los gaat het; ik heb er zin in!!
Inderdaad verdomd jammer, maar het kaartje is binnen dus volgend jaar dubbele pret. Vergeet trouwens ook niet zijn gitarist Sadler Vaden. Hij heeft zelf ook mooie cd’s gemaakt.