Ze zeggen dat je iemand altijd in real life moet kennen om over die persoon een goed oordeel te hebben. Best wel lastig wanneer je met vrijwel 100 procent zekerheid kan zeggen dat je die persoon nooit in het echt gaat tegen komen. En een optreden tel ik niet mee, want dan voert hij een act op. Ik heb het over Liam Gallagher. Begin dit jaar kreeg hij de halve wereld weer gek. Een fan vroeg of die Oasis-reünie er kwam. En Liam antwoordde dat het ging gebeuren. Als je de betere muzieksites en bladen een beetje volgde, dan wist je meteen dat dit zijn zoveelste onzinscheet was.
De eerste twee albums van Oasis zijn respectievelijk erg goed en nog beter. Dat hebben ze nooit meer overtroffen, al vond ik Dig Out Your Soul erg in de buurt komen. Al vanaf het moment dat ik de band ging volgen (en dat was niet meteen vanaf het begin maar met terugwerkende kracht), vond ik Liam een hork. Een eikel. En dat kwam niet meer goed.
Noel Gallagher had en heb ik vele malen hoger zitten. Zijn eerste soloplaat (in 2011) klonk hier en daar voorspelbaar, maar zat gewoon prima in elkaar. Té goed voor een verzameling Oasis left-overs of gerecyclede songs. Toch vormde het alles bij elkaar een geheel. De muzikale vrijheid was duidelijk hoorbaar. Vier jaar later klonk Chasing Yesterday weer anders. Variatie in de liedjes, waarbij het experiment niet geschuwd werd. En dat laatste kwam omdat hij intussen David Holmes had ontmoet. Holmes is een veelzijdige muzikant en producer die dan al met de halve wereld heeft samengewerkt. Zijn album Let’s Get Killed is een van de mooiste geluidscollages uit de jaren ’90. En je hoort zijn songs ook in de Ocean’s-trilogie, maar hij schrijft net zo makkelijk soundtracks voor anderen.
Langzaam geeft hij Noel richting om een andere manier van songs componeren. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Tijdens de tour voor Chasing Yesterday werkte Noel aan nieuwe songs, maar raakt plotseling in een soort writer’s block die bijna anderhalf jaar duurt. Holmes laat hem niet vallen, de inspiratie komt terug en in november 2017 wordt vriend en vijand verbaasd met Who Built The Moon? Muziek van een andere planeet, zo veelzijdig heeft Noel nog nooit geklonken. Kleurrijk, uiterst dansbaar en veel psychedelica. Er zijn fans die deze koerswijziging helemaal niets vinden. Noel maalt er voor geen meter om. Zijn mentor en vriend Paul Weller maakte hetzelfde mee, toen deze uit The Jam stapte en met The Style Council totaal andere muziek ging maken. Voor Noel was dat verhaal de bevestiging dat hij op het juiste pad zat. Lekker in zijn vel zittend maakte hij nog 3 EP’s, waarvan This Is The Place wel heel erg fijn is.
Noel is futureproof en kan nog wel even door. En Liam? Tsja. Na Beady Eye (door hem na vier jaar ontbonden per telefoon met een tekstberichtje, zo gaan de geruchten) maakte hij twee albums waarop The Beatles nooit ver weg zijn. Op het podium (en daarbuiten) hangt hij nog steeds graag de rock ’n roll star uit. En zijn optredens redt hij met Oasis-songs.
Die reünie komt er niet. En geld is niet het probleem, want iedereen uit Oasis zit er warmpjes bij. Not a cat in hell’s chance (Oasis will re-form), zoals Noel het begin 2019 zei. Een jaar of wat eerder zou hij misschien voor een astronomisch bedrag nog wel te porren zijn. Maar na wat onvriendelijke tweets richting zijn vrouw en kinderen door Liam in 2018 is de deur definitief in het slot. Zelfs met zijn allerlaatste tientjes op zak zou Noel nog liever straatmuzikant worden. En blijven.
Het is best wel lastig om uit Noel’s EP’s en solo-album’s die ene goede track te kiezen. De man heeft in ruim tien jaar amper missers geproduceerd. Ik kan zo tien tracks onder dit stukje zetten en dan nog niet tevreden zijn over de keuzes. Chasing Yesterday kent een paar mooie overgangsmomenten, perfect tussen het debuut en Who Built The Moon? in. Zo’n perfect moment is The Ballad Of the Mighty I. Het nummer gaat over een zoektocht naar iets ogenschijnlijk onbereikbaars. Johnny Marr maakt het met een paar zalig subtiele gitaarlijnen helemaal af.
Find out and be the man who walks the earth
I’ll find you (I’ll find you),
Yes I’ll find you (Yes I’ll find you)
If I’m gonna be the man who walks the earth alone
