In oktober 1977 kwam de single Jet Boy, Jet Girl van de componist, Alan Ward, uit. Gezongen door zijn alter ego Elton Motello; dit is zowel de naam van de zanger als de band. Oorspronkelijk zat hij in een obscuur punkbandje genaamd Bastard samen met Brian James, die later furore bij The Damned zou maken. Voor zijn/hun eerste album vraagt hij de hulp van musici zoals de voormalige drummer van Pretty Things en Pink Fairies, John Alder.
Hou het vast, want het wordt iets ingewikkelder…. Met Bastard toerde Alan Ward in onder andere België en daar werden de eerste opnamen van Jet Boy, Jet Girl gemaakt met weer andere musici dan de eerdergenoemden. Het instrumentale deel werd één op één gebruikt voor Plastic Bertrand. De laatste scoorde er een internationale hit mee, terwijl het origineel slechts in Australië een klein hitje werd.
Wellicht zal de tekst er iets mee te doen hebben, want deze gaat over een seksuele relatie van een volwassen man met een schooljongen van vijftien jaar. Later ziet de jongen dat hij ingeruild is voor een meisje. Overigens werd ook de backingtrack van de achterkant van de single, Poco Poco, voor Bertrand verfranst.
Jet boy jet girl
Gonna take you round the world
Jet boy, I’m gonna make ’em penetrate
I’m gonna make you be a girl
Ooh, jet boy jet girl
In 1989 kreeg het radiostation WIOD in de V.S. een boete van US$ 10.000 naar aanleiding van een klacht van activist Jack Thompson die het gedraaide lied obsceen vond. Hij was met name tegen geweld en seks in video spelletjes en muziek waaronder Rap en vrijwel alle uitzendingen van ‘shockjock’ Howard Stern: het grote voorbeeld van Giel Beelen. Maar Thompson had zelf geen schone lei, want in 2008 werd hij definitief geschrapt als advocaat vanwege ongepast gedrag in de rechtszaal, inclusief het afleggen van valse verklaringen voor tribunalen en het kleineren en vernederen van procespartijen.
Terug naar onze plastieke Bertrand: de Franse tekst werd door Lou Deprijck geschreven en om de stijl van Jet Boy te blijven…in het Frans wordt zijn naam als Lou De Prick uitgesproken. Hij was een grote meneer in de Belgische popscene in de jaren zestig en zeventig met bands als Two Man Sound en Lou & The Hollywood Bananas (Kingston, Kingston). Werkelijk, bananen? Dit verzin je toch niet? Volgens mij wilde hij grappig zijn naar aanleiding van de verbastering van zijn naam. In de tachtiger jaren was hij de creatieve kracht achter Victor Lazlo.
We kennen allemaal Frank Farian, toch? De drijvende kracht achter succesacts als Boney M, No Mercy en Milli Vanilli. Het is inmiddels een publiek geheim dat de mannelijke stem van Boney M door Farian is ingezongen, maar vanwege zijn wens achter de schermen te werken werd Bobby Farrell als bewegend lid naar voren geduwd. Bij Milli Vanilli verving hij de sessiemuzikanten door twee goed geproportioneerde donkere heren die voor geen meter konden zingen, maar fantastisch konden playbacken. Het bedrog kwam uit toen deze mooie jongens dachten te kunnen zingen met als gevolg dat de Grammy Award ingeleverd moest worden en onze Frank in de V.S. (natuurlijk) 27 rechtszaken aan zijn broek kreeg vanwege fraude. Waarom ik dit vertel? Lou Depruijck deed hetzelfde met Plastic Bertrand. Hij zong Ça Plane Pour Moi in en de eerste vier Plastic-albums. In 2010 besloot een Belgische rechtbank dat Lou Depruijck de officiële artiest van de hitsingle is.
Maar we zijn er nog niet! In 1978 neemt Raymond Burns de single op als Captain Sensible & The Softies. Burns was op dat moment de zanger van de punkband The Damned. Volgers van de Snob 2000 kennen de heren van liedjes als New Rose en Neat Neat Neat. Zij spelen het live en het is een publiekslieveling. In 1982 wordt Jet Boy, Jet Girl op de achterkant van de single Wait For The Blackout uitgebracht. Captain Sensible was in 1980 al vertrokken, maar tot en met 1982 zou zijn stem nog op diverse studioalbums van The Damned te horen zijn. Wot?
