Een viool-battle

De viool gaat al een tijdje mee. Wanneer werd de eerste viool ooit gemaakt? Uiteindelijk denkt men dat dat halverwege de zestiende eeuw in Italië was. Snaarinstrumenten kenden we echter al langer natuurlijk, maar met name de viool wordt als een soort grande dame van de muziekinstrumenten beschouwd. Het geluid kan betoverend zijn, indringend en zwierig. Vergis je niet, de viool is ook nog eens verrassend veelzijdig. Je hoort de viool terug in de klassieke muziek, uiteraard, maar ook in de rock, pop, disco, funk, soul, dance, folk, country, en ga zo maar even verder. Wat dat betreft is de viool een allemansvriend: No Strings Attached.

We dachten, genoeg voer voor veel vioolmuziek verhalen! Wellicht raken we zelfs hier en daar een gevoelige snaar, maar verwacht vooral veel variatie.

Keuze Tricky Dicky: Frank Zappa – Willie The Pimp (1969)

Piemelen

Soms moet ik even de tijd nemen om tot een weloverwogen keuze te komen, maar voor deze battle was het een inkoppertje. Bovendien is het weer tijd voor mijn jaarlijkse Zappa-bijdrage aan dit collectief. Iemand moet de anderen en de lezers toch op de hoogte brengen van het meesterlijke van deze musician’s musician?!?

Zappa is altijd bijzonder productief geweest en ik kan dan ook stellen dat ik zo’n vijftig albums in de kast heb staan en vrijwel alles tot eind jaren tachtig. Daarna werd ik iets selectiever maar gelukkig nam hij werkelijk alles op zodat na zijn dood in december 1993 een kluis als Fort Knox openging met soms fantastisch nieuw materiaal.

In 1969 nam hij zijn tweede soloalbum op: Hot Rats. Een grotendeels instrumentaal album, maar op Willie The Pimp zingt zijn oude maatje Don van Vliet mee. Wij kennen hem beter als Captain Beefheart. Een tweede markante muzikant is Don ‘Sugarcane’ Harris, die een pionier op het gebied van het versterken van het geluid van de (elektrische) viool was. Ooit begonnen als de helft van het duo Don & Dewey die een novelty-hit hadden met Farmer John (later gecovered door onder andere Neil Young & Crazy Horse). Daarna kortstondig bij John Mayall & The Bluesbreakers om op drie albums van Zappa acte de présence te geven.

De inspiratie voor Willie The Pimp kwam door een gesprek tussen twee vrouwen die een geintje wilden uithalen door iemand aan een niet bestaande prostitué te koppelen. De naam Willie is vermoedelijk gekozen doordat het slang is voor een mannelijk geslachtsdeel. Hoe vreemd de reden van het ontstaan van het lied ook moge zijn, het behoort tot een van de vele meesterwerkjes van Zappa.

Keuze Willem Kamps: Curved Air – Vivaldi (1971)

Barock

Eigenlijk zouden we Barok Barock moeten noemen, want hier hoor je de basis terug van de latere rockmuziek. Dit dankzij de basso continuo, de baslijn, vaak bespeeld op de cello, als begeleiding onder een klavecimbel of violen; zung zung, tingel tangel, shrie shrie. Deinend, hoekig en striemend.  Zo bekeken was Antonio Vivaldi één van de eerste grote rockgoden. Lang haar had ie ook, zij het in de vorm van een bepoederde pruik, but who cares, Vivaldi swingde en rockte al in de zeventiende eeuw. Headbangen zat er nog niet in met die pruik, maar logisch dat hij werd opgepikt door latere generaties muzikanten.

In meerdere nummers zijn samples gebruikt van zijn muziek. Zo hoor je zijn Concerto nr. 3 in F Majeur (Herfst) in Pretty Thug van The Prodigy en in Presto van Epica Concerto nr. 2 in G Mineur (Zomer), om er enkele te noemen. Eerder bewerkte het zwaar ondergewaardeerde Canarios al zijn meesterwerk De Vier Jaargetijden tot het summum van progrock. Violist Darryl Way en toetsenist Francis Monkman van Curved Air pakten het in 1970 anders aan. Zij schreven uit bewondering een ode aan Antonio Vivaldi, kortweg Vivaldi, typisch barok opgebouwd: allegro – adagio – allegro. Op hun debuutalbum Airconditioning kreeg het ook nog een reprise, Vivaldi (With Cannons).

Curved Air had een bescheiden hit met Backstreet Luv van hun Second Album. De band was een wat bont gezelschap. Bont in muzikale zin. Een mix van bandleden met een klassieke achtergrond, uit de folk en de elektronische muziek, wat uiteraard is terug te horen op hun platen. Die voorkeuren leidden ook tot strubbelingen over de koers en vervolgens tot allerlei wisselingen. Zo verving Eddie Jobson (later Roxy Music, Frank Zappa en UK) Darryl Way. Ook Monkman vertrok en belandde met een van de beroemdste klassieke gitaarspelers, John Williams, in Sky dat op Sky 2 een versie van Vivaldi opnam.

Viool heeft weliswaar een veel bescheidener aandeel in de pop en rock, maar voorbeelden te over (Jerry Goodman, Jean Luc Ponty, Papa John Creach, Andrew Bird). Alleen Way al formeerde Darryl Way’s Wolf, kwam later weer terug bij Curved Air, deed mee op Birds van Trace (de band van Rick van der Linden na zijn vertrek uit Ekseption) en is te horen op Expresso II van Pierre Moerlen’s Gong en Heavy Horses van Jethro Tull. In 1996 kwam hij met een eigen opera, deed wat reünies met Curved Air en bracht vorig jaar nog zijn dertiende soloalbum uit, Destinations. Overigens, zijn twaalfde was Vivaldi’s Four Seasons In Rock. Inmiddels is Way 72, voor velen een leeftijd voor klassieke muziek, maar wat is klassiek? Barok rockt. Zo ook Vivaldi. Shrie shrie.

Keuze Marcel Klein: Kansas – Cheyenne Anthem (1976)

Integratie

Vaak wordt de viool in rockmuziek ingezet als er iets theatraals gezocht wordt, of als er een link met klassieke muziek gemaakt wordt. Helaas wordt de viool ook vaak uit een doosje gehaald en klinkt het ook niet echt. Maar er zijn ook rockbands die in staat zijn om de viool in te passen in hun muziek en om daar een meerwaarde van te maken. U.K. met Eddie Jobson was zo’n voorbeeld, maar ook de Amerikaanse band Kansas had zo iemand in zijn gelederen, namelijk Robby Steinhardt.

Op hun meesterwerk Leftoverture uit 1976 is dat ook goed te horen. Het meest bekende nummer op dat album is Carry On Wayward Son, maar voor mij is het absolute topnummer op dit album Cheyenne Anthem. Voor mij laat dit nummer zien, wat Kansas zo goed maakt.

Indien je alleen Dust In The Wind vanuit de Top 2000 kent, raad ik je aan om dit album eens te beluisteren. Stevige rock met een stevig progressieve rand. De manier waarop de viool van Steinhardt zijn weg vindt tussen de keyboards en gitaren is geniaal. Na ongeveer twee en een halve minuut horen we de viool voor het eerst echt goed en de minuten daarna (en dan zeker in het laatste stuk) laat de band zien dat de viool veel meer is als een klassiek instrument. Niet alleen past het haarfijn in de muziek, het geeft het nummer ook echt een meerwaarde. Juist de viool maakt dit nummer uitstekend.

Kerry Livgren was verantwoordelijk voor de tekst en muziek en hij schreef ook de vioolpartijen. Zanger Steve Walsh werd op dit nummer ook bijgestaan met de zang van Robby Steinhardt, die dus naast zijn vioolpartijen een belangrijke rol speelde bij dit nummer. Het nummer zelf gaat over de strijd van de Indianen en hun eigen plek in Amerika. Steeds verder werden ze in reservaten gestopt en voelde men dat ze tweederangsburgers waren. Dit nummer is een aanklacht hiertegen.

You have come to move me, take me from my ancient home
Land of my fathers I can’t leave you now
We will share it with you, no man owns this earth we’re on
Now the wheels are rolling, hear the howling winds of war
It’s my destiny to fight and die
Is there no solution, can we find no other way, Lord let me stay
Under the endless sky and the earth below
Here I was born to live and I will never go, oh no

Een mooi voorbeeld hoe de viool een belangrijke rol kan spelen in de rockmuziek. Dat had bij de Indianen ook heel anders gekund. Integratie blijft lastig blijkbaar.

Keuze Jan-Dick den Das: John Mellencamp – Paper In Fire (1987)

Muzikale hoop en rijkdom

John Mellencamp bracht in 1987 het album The Lonesome Jubilee uit. Een album waar sociale ongelijkheid en hoe oneerlijk welvaart en rijkdom is verdeeld centraal staat. Het nummer Paper In Fire is qua onderwerp in deze vioolbattle een prachtig voorbeeld hiervan. Een nummer waar beschreven wordt wat de harde realiteit met de droom en hoop van de gewone man doet.

She had a dream

And boy it was a good one
So she chased after her dream
With much desire
But when she get too close
To her expectations
Well the dream burned up
Like paper in fire

Het is natuurlijk een gave als je prachtige teksten op het papier kan zetten, maar het is slecht een deel van een goed nummer. Teksten krijgen die extra dimensie als de liedjessmid er prachtige muziek onder weet te zetten. Muziek die het een extra laag geeft, muziek die weer wordt uitgevoerd door de juiste muzikanten met hun instrumenten. Paper In Fire klopt helemaal als het gaat om de combinatie tekst en muziek, een dobrogitaar maar ook de constante aanwezigheid van de viool. De viool die vrolijkheid weet op te roepen maar ook prachtig dramatisch kan zijn. De viool een instrument wat zijn oorsprong heeft in Italië maar in alle vormen van muziek, van klassiek, rock, country je noemt het maar een prachtige rol vervult.

In Paper In Fire misschien niet heel aanwezig maar wel genoeg en herkenbaar. De viool is net als de gitaar een instrument van het volk en dus prachtig dat het juist in zo’n nummer wordt gebruikt. Een nummer wat gaat over het volk, de gewone man.

Paper in fire
Stinking up the ashtrays
Paper in fire
Smoking up the alleyways
Who’s to say the way
A man should spend his days
Do you let them smolder
Like paper in fire

Dromen die in rook opgaan, maar de hoop zal altijd blijven smeulen. En gelukkig hebben we John Mellencamp die daar prachtige liedjes over schrijft en ze nog mooier uitvoert. En of het ooit allemaal eerlijk verdeeld wordt , die rijkdom en welvaart daar heb ik persoonlijk een hard hoofd in. De rijkdom van muziek luisteren is gelukkig wel aan veel mensen besteed en misschien is dat ook wel een van de grootste rijkdommen die er is, je moet wel willen en zien en vooral horen.

Keuze Freek Janssen: Sam Brown – Stop! (1988)

Onterecht vergeten hitje

Al bij de eerste (viool)noten van Stop! weet je; dit gaat helemaal goedkomen. De (enige) hit van Sam Brown komt uit 1988, een tijd waarin wel vaker dramatische strijkers werden ingezet voor meeslepende ballads. Denk aan Love Will Tear Us Apart van INXS, met één groot verschil; dit liedje heeft blijkbaar wel de tand des tijds overleefd.

Waarom Stop! (bijna) nooit meer gedraaid wordt, is mij een raadsel. Het klinkt tijdloos, staat nog steeds als een huis als je het hoort, maar misschien ben ik hier de enige in. In 2004 werd het nog gecoverd door Jamelia (je weet wel, ook een one hit wonder, van Superstar) voor de soundtrack van Bridget Jones: The Edge of Reason. Nee, dan liever de versie van bluesheld Joe Bonamassa: bijna 7 minuten pure pijn.

Van Sam Brown hebben we helaas al lang niets meer gehoord. Letterlijk; sinds 2007 is ze haar zangstem kwijt. Zullen we dan in elk geval dit pareltje bewaren voor toekomstige generaties?

Keuze Joop Broekman: Dave Matthews Band – Too Much (1996)

Energiek

Dat leek nog even een soort van tegen te gaan vallen. Een band uitzoeken met violen in de muziek, zonder daarbij naar de geijkte namen te grijpen. Gek genoeg duurde het even voordat ik op Dave Matthews Band kwam terwijl deze met meerdere albums in mijn CD-kast staat.

Aan onze kant van de aardbol is DMB behoorlijk ondergewaardeerd, maar in de Verenigde Staten lopen de stadions en grotere concertzalen met gemak vol. Live is de band absoluut een aanrader. De juiste, aanstekelijke mix van rock, jazz-fusion en folk is al ruim 25 jaar een garantie voor succes. Hier kennen we de band eigenlijk alleen van KPN-hitje The Space Between, afkomstig van het album Everyday uit 2001. Die kun je trouwens blind aanschaffen, net als de drie voorgangers. Hierna wordt de kwaliteit wisselend, maar dat is mijn persoonlijke mening. Een uitzondering is dan weer Big Whiskey & The GrooGrux King (2009), een eerbetoon aan LeRoi Moore, bandlid van het eerste uur. Hij overleed aan de gevolgen van een auto-ongeluk in 2008. Sinds dat jaar zit ook Matthews beste maatje Tim Reynolds vast bij de band. Samen maakten ze het fijne live-album Live At Luther College in 1996 (dat drie jaar later uitgebracht werd). Van DMB zijn er veel goede officiële live-bootlegs waarop je goed hoort hoe energiek en strak spelend deze groep is. Vaak komen songs in andere arrangementen voorbij.

De viool zorgt voor het folky element in de songs bij DMB. En ik laat dat graag vanzelf uitleggen door hun muziek. Tweede album Crash uit 1996 was mijn kennismaking met deze band. Of liever gezegd de (overzeese) hit Too Much. Nog steeds onbegrijpelijk dat dit aanstekelijke nummer hier destijds zo weinig deed.

Keuze Erwin Tijms: Tindersticks – Another Night In (1997)

Oplopende spanning

Violen. Ik heb er een groot zwak voor. Als ik mijn meest favoriete nummers aller tijden langsloop, zijn er ook opvallend veel met violen erin. Sufjan Stevens’ Chicago, Hyperballad van Björk, grote delen van het oeuvre van Olafur Arnalds; er zijn vioolsecties in te vinden. Violen maken goede nummers nog net wat beter, door er een soort melancholische diepgang aan toe te voegen (oké, met Metallica’s werk als grote uitzondering). Dat werkt  niet alleen in opgenomen muziek: wanneer mijn jongste dochter The Lion Sleeps Tonight oefent op haar viool klinkt zelfs daar wat authentieke pathos in door, zonder dat het teveel wordt. Dat kunnen violen doen.

Een topnummer waarin het muzikaal echt om de viool draait, is Another Night In van Tindersticks. De band Tindersticks heeft altijd een compleet eigen geluid gehad. Een wat donker en neerslachtig geluid, vooral door de diepe stem van zanger Stuart Staples. Het is sferische muziek, die ook in films gebruikt werd. In de jaren ’90 lag de nadruk op het orkestrale, met een glansrol voor de viool. Nergens hoor je dat naar mijn mening zo goed als in – het tegenwoordig zeer toepasselijk getitelde – Another Night In. De violen introduceren het nummer al vanaf het begin en nemen ons mee langs de zielenroerselen van een man wiens liefde niet (meer) beantwoord wordt door een vrouw. Een man die zijn lot onder ogen ziet op ogenschijnlijk uiterst kalme, volwassen wijze.

Doesn’t matter where she is tonight
Or with whoever she spends her time
If these arms were meant to hold her
They were never meant to hold her so tight

Naarmate de zang en de gevoelens intenser worden, zwellen de violen steeds een beetje aan. Ze nemen je mee door het hele nummer. Steeds wat heftiger, steeds met wat meer kracht in de aanzet om de spanning sterker te maken. Zo kalm als de man lijkt te klinken in het begin, zoveel verdriet heb je geproefd als je eenmaal het eind van het nummer hebt bereikt.

Tears swell, you don’t know why
For the love of that girl
They never fall, they can never run dry
For the love of that girl

Anno 2021 bestaat Tindersticks nog steeds. Toevallig verscheen er zelfs een nieuwe plaat vorige maand. De stem van Stuart Staples klinkt nog steeds even zwaar als al die jaren geleden. Muzikaal heeft de band ondertussen wel meermaals koers verlegd: eerst naar een meer soulvolle stijl, recent naar meer elektronische begeleiding. Dat orkestrale kon ook niet veel verder gaan dan in een nummer zoals Another Night In.

Keuze Remco Smith: I Am Kloot – Same Deep Water As Me (2003)

Magie

Wat de magie is van muziek is lang niet altijd in woorden te vangen. Neem I Am Kloot: een trio uit Manchester, Groot Brittannië, die al ruim twintig jaar muziek maakt. Muziek die bij oppervlakkige beluistering niet eens echt opvalt. Veelal akoestisch, geen toeters en bellen, geen vocoder of ander nieuwerwets gedoe. Ambachtelijke liedjes.

Bij aandachtige beluistering openbaart de magie van de muziek van I Am Kloot zich. Het zijn de songstructuren die net wat tegendraads zijn, zoals Alamo Race Track dat op haar laatste plaat Hakws ook had. Het is de zorg voor het arrangement, met vooral een drummer die virtuoos maar dienend speelt, zoals Glenn Kotche van Wilco dat ook doet. Het is de magie van de stem van John Bramwell. Scherp, een tikkie snauwend, en toch warm. Een hele bijzondere combinatie.

Tijdens een concert valt het knappe van de muziek van I Am Kloot helemaal op. John Bramwell meet op het oog nauwelijks 1,70 meter, heeft ontzettend kleine voeten maar weet net charisma en stem het hele publiek in te pakken. Het is een wonder dat I Am Kloot niet is doorgebroken, maar het voordeel is wel dat live-optredens in de kleinere zalen plaatsvinden. Mijn kennismaking was op 15 april 2004 in het oude Doornroosje (Nijmegen), het soort van kraakpand waar ik vele prachtige concerten heb gezien. Het concert was ook voor I Am Kloot ongetwijfeld memorabel, omdat het tot dan nooit was gelukt om Same Deep Water As Me te spelen zoals gewenst. Aan het einde van dit prachtliedje zit een Franse hoorn die I Am Kloot normaal gesproken niet mee had. Een concertganger had op voorhand gemaild naar I Am Kloot dat hij zijn hoorn zou meenemen als I Am Kloot Same Deep Water zou spelen. Dat kon worden geregeld, de uitkomst was pure magie.

Daarmee was het liedje overigens nog niet exact gespeeld zoals op plaat: daar wordt het liedje nog verrijkt met een viool, altviool en cello. En dat geeft mij weer de mogelijkheid om de lang gekoesterde wens – aandacht geven aan I Am Kloot op dit onvolprezen forum – uit te laten komen.

Keuze Alex van der Meer: Anne Akiko Meyers – Spiegel Im Spiegel (Pärt) (2009)

Oneindig

De compositie kent ook versies met cello, contrabas, klarinet, harp en fluit, toch is het van oorsprong een stuk voor piano en viool. De Estse componist Arvo Pärt etste een minimalistisch meesterwerk in 1978. Spiegel Im Spiegel was één van de eerste composities in zijn specifieke tintinnabuli stijl. De kenners weten dat deze stijl gekenmerkt wordt door twee soorten stemmen, waarvan de eerste (ook wel de ‘intinnabulaire stem’) een arpeggio vormt met de tonische drieklank, en de tweede diatonisch beweegt in een stapsgewijze beweging. Elementaire kennis natuurlijk (kuch).

Wanneer je een spiegel voor een spiegel zet creëer je een oneindig herhalend beeld. De compositie is dan wel eindig, maar de herhaling en het tempo ervan zorgen voor rust en het gevoel van het nu: van het zijn in de muziek. Wat dat betreft voelt het alsof de compositie de tijd weet op te rekken tot een oneindige schoonheid, en creëert het een compleet andere staat van bewustzijn.

Het was een zoektocht om te bepalen welke uitvoering hier gepresenteerd kon worden. Uiteraard moest het gaan om een viool-variant van Spiegel Im Spiegel. Een mooie uitvoering is die met de viool-kunsten van Anne Akiko Meyers. Ik ben geen kenner, dus ik weet niet hoe knap haar spel is, maar ik ervaar wel heel veel als ik ernaar luister. Zelfs een vleug urgentie valt te bespeuren af en toe, maar vooral ook weemoed en rustgevende troost.

Keuze Marco Groen: Russkaja – Alive (2017)

Kalinka moya

Voei Ruskije? Zomaar een vraag die ik ineens op mezelf afgevuurd zag worden aan de bar in een ver Aziatisch land. De vraag (bent u Russisch?) kwam van een blonde dame die daar net zo out-of-place was als ik. Ze stelde die vraag naar aanleiding van mijn kleding; ik droeg op dat moment een hoodie van de band Russkaja.Njet, Ja Galandjets wist ik te stamelen. Nee, ik kom uit Nederland. Een van de weinige zinnetjes die was blijven hangen na een doe-het-zelf-cursusje Russisch. Kwam dat even mooi uit! Verbluft staarde ze mij aan. Daarna poogde ik haar in een andere buitenlandse taal uit te leggen hoe de vork in de steel zat. Na korte tijd kwam ik er achter dat ik mijn betoog net zo goed in een Polynesische taal had kunnen voeren, daar haar mijn Russisch blijkbaar een stuk verder reikte dan haar Engels.

Maar wie weet gaat ze ooit googelen op de naam Russkaja, komt ze deze blogbattle tegen en kan ze via google-translate achterhalen wat ik probeerde uit te leggen. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden is Russkaja geen Russische, maar een Oostenrijkse band. Of, iets nauwkeuriger: kattengejank uit Wenen. Niet echt kattengejank natuurlijk, maar anders klopte het flauwe woordgrapje niet. Alleen de hoofdman is een echte Rus. De rest van het gezelschap komt uit het land van de getrouwde Sisi. Dat Oostenrijkers goed van dingen een puinhoop kunnen maken, lijkt mij tamelijk evident. Zo lukte het de man van Sisi om heel Europa op de kop te zetten, Russkaja doet hier niet voor onder tijdens concerten en festivals. Want, in tegenstelling tot de hobby’s van Frans Josef, is een optreden van Russkaja is een feestje. Zelf mocht ik ze aanschouwen op een klein festivalletje in de Zaanstreek. Na tien minuten prettige herrie en visueel vermaak moest en zou er een hoodie gescoord worden. Het type aankoop dat op zijn minst af en toe een onverwacht gesprek kan opleveren.

Russkaja wordt tijdens het spelen niet gehinderd door zich te houden aan zoiets stoms als genre. In grote lijnen zou je het ska kunnen noemen, maar dan wel zwaar aangelengd met rock, metal en zelfs polka. Gestoorde chaos. Zanger Georgij Makazaria zingt in het Engels (hij wel), Russisch en Duits, maar kan in alle talen het publiek opzwepen. Met zijn charisma lukt het hem zelfs om het publiek een warming-up in de aanloop naar een dansnummer te laten doen. Qua muziekinstrumenten zet de band ook alle middelen in: buiten de gitaren, drums en zang om maakt men gebruik van een accordeon, is er een blaassectie en een prettig uitziende dame is met haar viool dé blikvanger van de band. Althans, voor een deel van het publiek. De viool speelt sowieso een prominente rol in het ensemble. Een voorbeeldje hiervan is het nummer Alive, dat tevens doodleuk een soort house-intermezzo kent. Niet dat het er in past, maar leuk is het wel en daar gaat het allemaal om. Net zoals Russkaja in zijn geheel trouwens.

Keuze Alex van der Heiden: Tata Mirando – Czardas Van Monti (2017)

Een zeer terecht muzikaal uitstapje

Het zal ongeveer aan het einde van de vorige eeuw zijn geweest; mijn zwager betrok zijn eerste huis in Rotterdam. Schuin tegenover hem had hij zijn stamkroeg gevonden en mijn vrouw en ik gingen met hem mee. Warm gemaakt door zijn goede verhalen staken we de weg over met gevaar voor eigen leven vanwege de drugsrunners die met achterlijke snelheden voorbij raceten. De kroeg was warm en dampig en (voor de jongere lezers onder ons, roken in een café was de normaalste zaak van de wereld) hij stond gezellig blauw van de rook.

Gezellig was het. Een gemêleerd gezelschap van rasrotterdammers, yuppen, loners en enkele Roma-muzikanten bevolkten de kroeg en het was gezellig. Het werd nog beter toen de muzikanten hun instrumenten ter handen namen en gingen spelen. Van diep geroerde viooldissonanten tot aan vrolijke volksdans ging het heen en weer van de ene naar de andere emotie. Wat een passie weerklonk er in deze muziek.

De muzikanten schoven na de eerste sessie weer aan en we raakten in gesprek. Mijn zwager wist het al, maar de stamgasten waren niemand minder dan de nazaten van Tata Mirando. Een begrip in de Roma-muziek en zelfs zozeer bekroond, dat het orkest van Mirando zich ‘koninklijk’ mag noemen.

Welke stukken er werden gespeeld weet ik niet meer, want ik was alleen maar ‘in het moment’ en niet zozeer bezig met de titels van hetgeen ter ore werd gebracht. Het is redelijk aannemelijk dat de Czardas van Monti in het repertoire van deze avond zat, temeer omdat het bij het terugluisteren van dit stuk exact de sfeer van de avond weergeeft. Het begint met veel drama en ontpopt zich daarna met een volkse snelheid om even een dansje te kunnen doen en gaat dan terug in Jordaneske smartlaptoonzetting om te eindigen in uptempo.

Czardas is zo’n beetje de enige erfstuk van de componist Vittorio Monti die het stuk aan het begin van de twintigste eeuw schreef. Sindsdien is dit muziekstuk door veel ‘gipsy gezelschappen’ in het repertoire opgenomen. Daarnaast heeft vrijwel iedereen een gedeelte gehoord door het nummer Alejandro van Lady Gaga. Het kan toch geen toeval zijn dat mijn naam op de tonen van Monti wordt  gescandeerd…

De viool, het onderwerp waar deze battle over gaat, kan vele emoties bereiken en het Czardas van Monti is daar het ultieme bewijs van. Gipsy muziek is sowieso best ondergewaardeerd, want waar hoor je dit? Misschien een hele enkele keer op radio 4, maar écht klassiek is dit genre niet. Het hangt soms tegen Jazz aan, maar ook dat is het niet. Uniek dus en daarom niet meer dan terecht dat we bij ondergewaardeerde liedjes dit uitstapje maken, met de viool in de hoofdrol!

[crowdsignal poll=10780600]