Morgen tussen 10.00 en 15.00 uur, stelt het bericht. Allemachtig, wat een venster houdt DHL erop na. Bij Post.nl is het slechts twee uur waarbinnen een pakketje wordt geleverd. Nou ja, we zijn toch de hele dag thuis, wel opletten want als ik op zolder zit te werken hoor ik de bel niet. De volgende dag, tien over twee, staat de bezorger voor de deur. Snel uitgepakt, als een gek door de handleiding gescrold, gemonteerd en aangesloten. Na jaren heb ik weer een draaitafel. Fluks naar boven gesneld om een lp te pakken. Eentje die we allebei leuk vinden, Vun Drinne Noh Drusse van BAP. Dan zwelt het onheilspellende intro van Kristallnach aan en niet veel later knalt de gitaar van Der Major uit de draadloze speaker. Zo gaaf!
Zo gaaf. Een hele elpee van BAP met soms wat vergeten nummers natuurlijk, maar vooral de lol om deze eindelijk om weer te kunnen draaien. Begin jaren negentig stopte ik met de aanschaf van vinyl. Het CD-tijdperk was begonnen. Ook daar ben ik min of meer mee gestopt. Zo af en toe koop ik óf iets ouds óf iets waar ik echt niet omheen kan. Verder ben ik een luie luisteraar geworden. Veel radio aan. Hoef jezelf niks te kiezen en je wordt soms verrast. Nu het weer kan kriebelt het als vanouds. Ik loop door mijn verzameling en geniet van veel muziek die ik lang niet heb gehoord, op de bekendere nummers na die her en der via de ether wel voorbijkomen, zoals Kristallnaach.
Ik sta weer voor de kast en zie alle ruggen, waarvan sommigen er bijna letterlijk uit springen. Die cassette: Angelo Branduardi. Zwart met geel en witte lijnen: Hawkwind. Die knalrode: Fiat Lux! Terwijl ik ‘m pak, realiseer ik me ineens dat de bandnaam zo op plopt, maar dat ik het nummer waarvoor ik die plaat ooit gekocht heb, me nu eigenlijk niet kan herinneren. Hoe gaat het? Hoe klinkt het? Hoe heet het? Ik kijk op de achterzijde en de titels zeggen me niets. Ik haal de plaat uit de binnenhoes, leg ‘m op de draaitafel en laat de naald zakken. Tergend langzaam zakt hij in de groef en verdomd, bij de eerste toon weet ik het weer: Secrets, het eerste nummer. Schitterend!
Hired History is een mini-elpee uit 1984 van de driemansband Fiat Lux. Achterop wat info en een foto met springerige jaren tachtig hoofden. Totaal zes nummers en de opener van kant één is dus Secrets. Een langzaam, gedragen nummer met die typische, wat kille synthpop-klanken, maar ook prachtig gezongen harmonieën en een warme, sfeervolle klarinetmelodie die bij Paolo Conte niet had misstaan. Het is in Engeland een kleine hit. Na Blue Emotion, een tweede hitje, blijft echt succes uit en houdt Fiat Lux het voor gezien. Enkele jaren terug kwamen ze weer bij elkaar en namen Secrets opnieuw op zonder daar eigenlijk iets aan toe te voegen, want ja, het was en blijft een geweldig nummer. Een geheim dat opnieuw gedeeld moet worden.
