Vandaag maken we een uitstapje naar één van de meer exotische vertakkingen van Hardrock, namelijk Powermetal. Powermetal kenmerkt zich door snelheid gepaard met veel melodie, dit in tegenstelling tot deathmetal (weinig melodie) of classic rock (weinig snelheid). De kers op de appelmoes van Powermetal is vaak de dubbele bassdrum. Powermetal klinkt al snel bombastisch en theatraal, door het gebruik van meerdere lagen zang en voortdurende tempo en melodiewisselingen. Teksten zijn verrassend vrolijk, en handelen over myhology en fantasy. Om die reden wordt Powermetal door sommige onverlaten op dit blog ten onrechte afgedaan als ‘Efteling Metal’.
Alle bovengenoemde kenmerken horen we terug bij de Italiaanse band Nanowar Of Steel, die duidelijk ook de draak steekt met het genre. Ik hoor u al schrikken, want muziek en humor is vaak geen gelukkig huwelijk. Maar ik kan u geruststellen: Nanowar maakt geen geforceerde dijenkletsers zoals Weird Al Yankovic, maar dikt het genre subtiel een beetje aan, zoals Spinal Tap dat al zo fijntjes deed. Het nummer dat ik u hieronder ga voorschotelen klinkt op het eerste gehoor dan ook vrij conventioneel, maar bij nauwkeurige beluistering valt op dat het allemaal niet heel serieus bedoeld is. Gelukkig maakt de bijbehorende videoclip de precieze bedoelingen vanaf de eerste noten al duidelijk.
Princess of the twilight!
No hole between your cheeks
Driving glamour SUVs with fashion style and steel
Wie nog verder inzoomt zal opmerken dat met name het oeuvre van de Italiaanse Powermetal band Rhapsody Of Fire wordt gedist. Dat dat niet heel onvriendelijk er aan toe gaat blijkt wel uit het feit dat hun zanger, Fabio Lione, in onderstaande video doodleuk meezingt. Een sterk staaltje zelfspot, kortom. Verder komen alle Powermetal clichés voorbij, alleen wordt hier niet Odin of Wodan aanbeden, maar krijgt de bekende pop Barbie een bijkans Goddelijke status toe gedicht, alsof ze een Godin is van mythologische proporties. Met haar ‘poisonous lipstick’, ‘iron lip gloss’ en ‘mighty hairstyle’ rijdt Barbie rond in ‘glamour SUVs’. Naast alle clichés zul je ook zaken voorbij zien komen die wat minder gebruikelijk zijn in Powermetal: zuurstokroze campers, Italiaanse bergkazen, Barbapapa en een vrouwelijk contigent van het Chinese Rode Leger die voorbijmarcheren.
God, wat melig. De verwijzing naar Rhapsody of Fire gaat inderdaad niet aan me voorbij, maar ik moet toch vooral heel hard aan Patatje Metal denken. Het lijkt of de heren zich enerzijds storen aan de clichés van het genre, maar er anderzijds te veel van houden om andere muziek te maken. Het blijft een trucje, een noveltysong.
Ik ben bang dat de hele metalwereld het een beetje kwijt is. Alle genres zijn uitontwikkeld, het enige wat er de afgelopen jaren nog tot bloei kwam was kale dronemetal. Je ziet het ook op festivals: het publiek vergrijst en de line-up bestaat uit dinosaurussen. Nieuwe bands klinken vaak goedkoop (Volbeat, Ghost) of zijn alleen nog voor het verstand (Sunn O))). En oude bands… waarom zou ik de negende Nightwish willen hebben als hij net zo klinkt als de vorige acht? Dus helaas, dan maar de klassieke platen uit de jaren tachtig en negentig…
Eindelijk geen overgewaardeerde middelbare mannenmuziek! 🤘🏼