Angèle – Flou

Soms vraag ik me af waarom ik soms dingen volledig mis. Ik heb het dan niet over zaken zoals TikTok en Fortnite, want die kunnen me met recht gestolen worden, maar meer op muzikaal vlak. Dat er ineens een plaat voorbij komt waarvan je denkt Waarom leer ik dit nu pas kennen? Ik voel me dan vaak een beetje lullig. Dat slaat natuurlijk nergens op, alsof ik alles maar zou moet weten. Een utopie. Maar toch. Ik kan er wel echt  van balen.

Bovenstaand is mij gebeurd met het album Brol van van de Belgische singer-songwriter Angèle van Laeken, oftewel simpelweg Angèle. In België is ze inmiddels al een paar jaar een wereldster van ongekend statuur. Maandenlang domineerde ze vanaf 2018 de hitlijsten en brak record na record. Ieder Belgisch en Frans stadion, concerthal of festival was tot aan het dak afgeladen met pallets enthousiaste mensen. Brol haalde vier keer platina en ze werd overladen met vrachtwagenladingen awards en prijzen. België klapte uit haar voegen van de explosieve groei van dit multi-talent. Afgelopen November stond ze opnieuw op één in België met het nummer Fever, waarin ze gewoon even heel casual niemand minder dan Dua Lipa had op laten draven. Dat zegt genoeg over ons Angeel, want heel veel groter dan Dua worden ze momenteel niet gemaakt in de muziekindustrie.

En toch maakte ik pas eind 2019 kennis met dit fenomeen. Lang heb ik mezelf gepijnigd, want hoe kon dit in godsnaam gebeuren? Kon ik mezelf als zelfverklaard ‘muziekkenner’ nog wel recht in de spiegel aankijken? Als ik deze Belgische wervelwind al mistte, wat dan nog meer? De angst sloeg in lichte golven van paniek toe, want ging het nog wel goed met me? Veel tijd om op beide knieën richting aarde te zijgen kreeg ik echter niet. Op het moment dat ik deze plaat, die per toeval voorbijkwam, begon af te spelen, trok de hemel open en vergat ik elke vorm van zelfkastijding die eerder nog de revue passeerde. Al bij de eerste klanken van het hemelse La Thune was ik verkocht. Ik bleef luisteren en met het nummer raakte ik meer verknocht aan Brol. Ik kon mijn geluk niet op. Dit was zo’n zeldzame  plaat die eens in de paar jaar voorbij komt die vanaf de allereerste luisterbeurt, van voor tot achter en weer terug, ijzersterk was zonder in te kakken. Tien uit tien. (Enkele andere voorbeelden zijn The Seldom Seen Kid van (uiteraard) Elbow, To Lose My Life van White Lies, Kind Of Blue van Miles Davis en Oracular Spectacular van MGMT. Maar dat er info)

Toen ik me wat meer verdiepte in Angèle zelf en in de teksten van haar nummers, werd het zo mogelijk nog beter. Haar talenten op alle vlakken lijkt met de genetische paplepel ingegoten. Haar moeder is een bekkende dommediene, haar vader is ook singer-songwriter. Haar broer is de rapper Roméo Elvis. Het kon dus niet anders dan dat er vanuit haar roots iets moois en kunstzinnigs moest ontstaan. Ze heeft humor, zelfspot (kijk alleen maar naar de fantastische voorkant van de plaat, een niet persé heel charmante foto van een jonge Angèle), bakken talent en ze durft ook nog eens heerlijk maatschappijkritisch te zijn. Het album behandeld onder andere de gekte van social media, seksisme, jaloezie en feminisme. Het gaat ergens over, maar zonder dat het extreem zwaar dreigt te worden. Ze mag dan Franstalig zingen, de zware dramatische juk en zweterige bovenlip van Brel blijven gelukkig achterwege.

Neem alleen al het nummer Balance Ton Quoi, waarin ze keihard afrekent met alles en iedereen die haar altijd heeft tegengewerkt en zei dat ze er niet toe deed en de #MeToo beweging. De seksisme, het denigrerende toontje, onderdrukking, alles wordt haarfijn gefileerd. En opnieuw weer op een ongelooflijk humorvolle maar ragfijne en uiterst effectieve manier. Ze houdt de haters niet alleen een spiegel voor, ze beukt er keihard hun gezicht mee in.

 Ja, ik zal niet op de radio gedraaid worden,
Omdat mijn woorden niet erg mooi zijn.
Mensen zeggen amper een half woord tegen me.
‘Voor een mooi meisje ben je niet eens zo stom’
‘Voor een grappig meisje ben je niet eens zo lelijk’
‘Je ouders en je broer hebben je geholpen’
h je bedoelt mij?
Wat is je probleem?
Ik heb speciaal voor jou de mooiste gedichten geschreven,
Laat me ze voor je zingen
Go f-yourself, hmmm….

Het nummer Tout Oublier dat ze opnam met haar broer, Roméo Elvis was in België zo’n enorm succes dat het de records van Stromae verbrak als meest succesvolle Belgische artiest aller tijden. Een prestatie op zich zou ik zeggen. Kijk ook vooral de video van dit nummer.

En ja, al dat moois wordt omlijst door ook nog eens een waanzinnig goed geproduceerde sound. Het klinkt gewoon als een spreekwoordelijke tierelier. Zonder dat ik alles direct versta, weet het toch te boeien. En dat zonder ook maar een moment te vervelen. Tot op de dag van vandaag krijg ik er geen genoeg van. Het is de plaat die ik het afgelopen jaar het meeste heb gedraaid. Ik heb hem inmiddels in bezit op prachtig lichtblauw vinyl. Een genot op zich.

Het kan daarom ook niet anders dan dat ik iets over deze plaat moest schrijven. Ik heb geleerd van mijn eigen onwetendheid en probeer nu zoveel mogelijk van de daken te schreeuwen dat iedereen vooral naar Angèle moet gaan luisteren. Maar welk nummer moet ik hier dan voor gebruiken? Het is een haast onmogelijke keuze. Zoals inmiddels wel duidelijk is, ben ik verzot op ieder nummer dat op Brol staat. Het is een keuze die je eigenlijk niet wil maken. Uiteindelijk ben ik voor Flou gegaan. Eigenlijk maar om twee redenen, die niet te maken hebben met de kwaliteit van de andere nummer. Allereerst omdat het nummer heeft een geweldig thema heeft, namelijk de gevaren en gekkigheid die social media met zich meebrengen. Mooie kanten heeft het zeker ook, het bracht Angèle immers haar doorbraak, maar hoe beroemder je wordt, hoe lastiger het is. Daarnaast is het muzikaal een ongelooflijk aanstekelijk nummer. Het synthesizertje dat tussen de coupletten door klinkt blijft nog dagenlang in je hoofd hangen. Het nummer begint met een beschrijving van hoe het begon allemaal.

Het is begonnen met Instagram
Het was cool, ik had een heel goed programma
Kleine concerten in lege bars.
Mijn babysitter de eerste die mij volgde,
Maar toen veranderde alles heel snel.
Zelfs mijn vrienden zijn veranderd

We kennen allemaal de druk
Je voelt je de koningin van de wereld
Maar het is maar een impressie.
Mensen houden niet echt van je,
Iedereen vindt je geweldig, zelfs als je niets hebt gedaan.

Alles is wazig geworden,
Een beetje te heftig voor mij.
Alles is wazig geworden.
En ik ben er bang voor, de rest zullen we zien…

In de begeleidende clip zien we precies dit gebeuren. Oude homevideo’s worden afgewisseld met haar opkomst en de enorme vlucht die het genomen heeft vanaf ongeveer 2017. Van alleen achter een piano en dansen met je broer in de woonkamer voor alleen je ouders naar complete gekte tijdens signeersessies en uitverkochte stadions. Zo snel kan het zijn. Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar als jonge vrouw toch even van moet slikken. Dat het goed komt, daar ben ik van overtuigd. Van alles dat ik tot nu toe gezien heb, lijkt het me een buitengewoon intelligente, nuchtere vrouw die midden in het hier en nu staat. En mijn overtuiging dat mensen met humor sowieso een stuk verder komen in het leven lijkt me ook zeker op haar van toepassing.

Ik kijk in ieder geval vreselijk uit naar een nieuw album. En zelfs als dat een fractie minder zou zijn dan Brol, dan nog wordt het een dijk van een album.

Het was een verlate kennismaking, maar zeker niet té laat. Ik heb hem ruimschoots ingehaald. En één ding weet ik zeker; van Angèle gaan we, ook in Nederland, de komende jaren nog heel veel horen. Mark my words.