Er zijn van die artiesten die een nummer hebben geschreven dat iedereen wel kent. Wereldwijd, bedoel ik dan. Het gegeven dat een inwoner van de Keizerin Eugénie-archipel de gitaarriff van Smoke On The Water meteen herkent, is verre van denkbeeldig. Artiesten die dat voor elkaar hebben gekregen, behoren tot de grote mevrouwen en meneren. Daarboven zit nog een buitencategorie: artiesten die een iconisch nummer geschreven hebben. Liedjes waar menig aardbewoner binnen een bepaalde context kippenvel van krijgt. Zo denkt iedereen bij San Franciso (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair) van Scott McKenzie onmiddellijk aan de flowerpowerbeweging en is Overcome van Live onlosmakelijk verbonden aan de aanslag op de Twin Towers op 11 september 2001.
Toch is dat allemaal maar klein bier wanneer je dat vergelijkt met You’ll Never Walk Alone in de uitvoering van Gerry & The Pacemakers. Het componistenduo Rodgers en Hammerstein schreven het, Gerry Marsden maakte er een epische klassieker van. Het zou zomaar het meest bekende nummer op de derde rots vanaf de zon kunnen zijn. Liverpool FC, een voetbalclub uit Liverpool, adopteerde het nummer vrijwel onmiddellijk. Hun fanatieke aanhang op de Spionkop (een tribune aan de ‘korte kant’ van Anfield, het stadion van Liverpool) slagen er ongeveer om de week in om de versie van Marsden nog eventjes te overtreffen.
Dat gegeven viel ook een paar jongens van een Londense band op, te weten: David Gilmour, Nick Mason, Richard Wright en Rogers Waters. Een combinatie die beter onder de naam Pink Floyd bekend staat. Dat kwam wel goed uit, want toen de band ging werken aan het album Meddle (1971) had men nog geen idee hoe ze dat moesten aanpakken. Er was nog geen nieuw materiaal en de heren hadden nog niet eens bedacht wat voor ‘soortig’ album het moest worden. Dat ze het spoor sowieso redelijk bijster waren, bewijst het nummer Bluesnummer Seamus, dat een onbedoelde waarschuwing tegen LSD-gebruik lijkt te zijn. Tegelijkertijd hoop ik maar dat ze tijdens het inspelen van het nummer San Tropez ook kneiterstoned waren, want nuchter doe je dat je publiek niet aan. A Pillow Of Winds, een titel die sowieso nergens op slaat, is niet meer dan een ‘mwah’, maar gelukkig staan er een aantal nummers op het album dat voorgaande narigheid snel doet vergeten. Zo bijvoorbeeld het ultieme begrafenisnummer Echoes. Een meesterwerk waar je de nabestaanden gedurende bijna 24 minuten van kan laten genieten, mits zij het ook zo ervaren natuurlijk. Anders is het nogal een lange zit. Maar er is meer. De baspartij en agressieve zang maken van One Of These Days een prachtig album-opener, later zou het fungeren als het eerste nummer na de pauze. En dan hebben we natuurlijk ook nog Fearless; een werkje dat je niet zo snel in wat voor lijstje dan ook zal vinden. Het is wat ondergesneeuwd door Echoes en One Of These Days. Jammer, want het is een ingenieus werkje, niet in de laatste plaats door het invoegen van You’ll Never Walk Alone door de Liverpudlian football fans.
Mede vanwege het drugsgebruik is Fearless nogal multi-interpretabel: gaat het over dat de band prima verder kan zonder de overmatig creatieve ex-frontman Syd Barret? Gaat het simpelweg over het overwinnen van je angsten? Je eigen levensinvulling bepalen, zonder jezelf al te veel aan storen aan figuren die jou keer op keer willen duidelijk maken dat ‘niet zo heurt’? De martelgang over de Via Dolorosa van Jezus? Of is het gewoon een verwijzing naar The Fool On The Hill van The Beatles en/of All Along The WatchTower van Bob Dylan? In het geval van LSD (en dat is het geval) kan het allemaal. Het kan zelfs gelijktijdig, want in een bepaalde toestand helpt bij het schrijven van liederen. Hierbij loop je wel het risico dat de schrijver in een later, stadium, geen idee meer heeft wat hij/zij nu eigenlijk duidelijk probeerde te maken met de tekst. Het gebeurde bij A Whiter Shade Of Pale van Procol Harum en bij Fearless zou best nog wel eens hetzelfde aan de hand kunnen zijn. Interpretatie is voor de toeschouwer, of zoiets. Wat vaststaat is dat lijzigheid van Fearless wreed is in zijn subtiliteit. Het is een nummer dat ervoor zorgt dat, wanneer je het halverwege uitzet, je door de bliksem getroffen zult worden. Niet doen dus. En dat is ook helemaal geen straf: op het eind word je immers beloond met een extatische versie van You’ll Never Walk Alone. Een liedje dat je vertelt dat je er in moeilijke tijden niet alleen voorstaat, gebruld door duizenden Reds.
Op 3 januari 2021 nam Gerry Marsden de ferry cross the Styx. Vanaf die datum is Fearless – buiten alle interpretaties om – eveneens een hommage aan deze Member of the British Empire (MBE).
