De dagen worden korter. De avonden langer. De donkere dagen voor kerst. In letterlijke zin welteverstaan. Het is vroeg donker. Kaarsjes aan bij het avondeten. Als ’s ochtends de wekker gaat is het nog donker. Fijn om ’s ochtends een wandeling te maken. Vooral als na een heldere nacht de temperatuur flink is gedaald en in de vroege uren de nevel boven het land hangt. Of juist na zonsondergang. Het levert fantastische plaatjes op. De witte wieven die tevoorschijn komen. Door Lohues bezongen op het album Vlier.
In ’n flarde mist valk langs ’n bosrand
of boben ’n venne in ’n heideveld
Wordt der veur de lui die ’t verstaon kunnen
altied nog de kennis deurverteld
Ik moet dan altijd denken aan de verhalen van vroeger. De witte wieven die hun sluier over het Drentse landschap leggen. In mijn geval het veengebied in Zuid Oost Drenthe. Als klein jongetje ’s avonds in het donker bij mijn vader achterop de fiets. Via, grotendeels, onverlichte wegen. Spannend! Vooral in deze tijd van het jaar. Nevel boven de landerijen en de bosrand waar we langs fietsen. Kiek witte wieven! Fascinerend zonder dat ik op die leeftijd het besef heb wat witte wieven nou eigenlijk zijn. Er zijn verschillende volksverhalen over bekend. De Drentse historicus en dominee Picardt verwijst bijvoorbeeld in de 17de eeuw naar oude volksverhalen die de witte wieven in een positief daglicht stellen. De witte wieven die de mensen helpen en kennis overdragen.
Er zijn tal van vrouwelijke mythologische wezens, Feeën, elven, nimfen en sirenes. Elk met een eigen verhaal. Niet altijd even positief. De sirenes die met hun meeslepende en betoverende gezang en aantrekkelijk uiterlijk zeelieden lokken. En dat loopt meestal slecht af. De sirenes komen onder andere voor in het verhaal van Odysseus van de Griekse dichter Homerus (ongeveer 800 voor Christus). En wat te denken van de zingende sirene van de Lorelei. De sirene als metafoor voor de zee? Of een femme fatale?
Een betoverend stemgeluid. Een charismatische verschijning. Dat hoeft niet per definitie slecht uit te pakken. Dat gaat zeker op voor de Sirene uit Bermuda: Heather Nova. Een hoge engelachtige stem. Een mystieke verschijning. Even de wereld om je heen vergeten en je laten meeslepen door de prachtige songs. Serene rust. Halverwege de jaren 90 weet deze dame mij te betoveren met haar album Oyster. Een vrouw die haar diepste gevoelens met de rest van de buitenwereld deelt. Breekbaar maar tegelijkertijd veerkrachtig. Island is daar een goed voorbeeld van. Het nummer gaat over een man die haar heeft mishandeld. De pijn is hoorbaar en voelbaar. Vanuit het diepst van haar hart.
I need an island
Somewhere to sink a stone
I need an island
Somewhere to bury you
Somewhere
Vijfentwintig jaar na dato verschijnt het album Pearl. Net als Oyster, en opvolger Siren, geproduceerd door Youth. Hij zorgt ervoor dat de zangeres het beste uit zichzelf naar boven haalt. De kwetsbaarheid maar juist ook de kracht. Heather stijgt tot grote hoogte. Niet alleen qua stembereik. Heather Nova ziet Pearl als zusteralbum van Oyster. Op natuurlijke wijze met elkaar verbonden. A pearl is hopefully what forms inside an oyster after all the year (Heather Nova)
Island krijgt op Pearl een vervolg. In 2018 hoort de zangeres dat de man waar zij in het nummer Island over zingt stervende is. Voor het eerst in dertig jaar neemt ze contact met hem op. Zij vergeeft hem. Na zijn dood schrijft Heather Over The Fields.
Over the fields you go
Over the wreckage in slow motion
Everything that you used to know
All the weight, all the weight, you can let go
Van talentvolle ‘schuchtere’ twintiger naar een prachtige volwassen vrouw van vijftig. De cirkel is rond. De betovering is gelukkig nog steeds niet verbroken.
