Judee Sill – Crayon Angels

Ik heb al eerder over Judee Sill geschreven (hier)  en ook Kayak’s Ton Scherpenzeel deed dat (hier), maar in deze editie van alle blogs over vrouwen mag zij in mijn optiek niet ontbreken. Haar stem verdient een groter podium.

In de andere blogs kun je al lezen over haar leven. Dat was geen pretje. Thuis als kind al niet, getrouwd om uit huis te vluchten en na een tweede huwelijk afgegleden naar gebruik van elke substantie die voorhanden was om het leven maar een beetje dragelijk te maken.  Als prostituee uiteindelijk in de gevangenis terechtgekomen en daar een stevige ommekeer gemaakt.

Ze werd ontdekt door David Geffen en was zijn eerste artieste op zijn label Asylum, voor bijvoorbeeld Bob Dylan, Eagles en Linda Ronstadt. In een periode van 18 maanden maakte ze twee uitstekende albums (Judee Sill en Heartfood) en daarna verdween ze uit beeld. In 1979 overleed ze, arm en alleen, aan een overdosis op 35-jarige leeftijd.

Maar de muziek leeft voort. Voor mij  is het een van mooiste vrouwenstemmen in de muziek. Keer op keer ben ik verrast door haar heldere, soms hoge stem en keer op keer ben ik ook verrast door de mooie nummers die ze heeft geschreven. Op die twee albums staat werkelijk geen vullertjes. Ik las ergens dat als ze een man was geweest, ze net zo bekend was geworden uiteindelijk als Nick Drake. Maar toch blijft zij ondergewaardeerd en zij verdient een plek in de Snob 2000. Vandaar toch nog een keer aandacht voor haar.

Crayon Angels is een typisch Sill-nummer. Het openingsnummer van haar debuutalbum. Waar andere nummers op dit album haast orchestraal gemaakt zijn, blijft dit nummer ingetogen en klein. Maar daarom ook zo mooi. Wat opvalt is de heldere productie van dit nummer (en album). Haar heldere stem schittert in dit nummer en laat zien waartoe zij in staat is. Tekstueel laat zij in haar werk religie terugkomen, maar ook beelden die eerder uit hallucinaties lijken weg te lopen dan dat helder is waar de nummers over gaan.

Crayon Angel songs are slightly out of tune
But I’m sure I’m not to blame
Nothing’s happened, but I think it will soon
So I sit here waiting for God and a train
To the Astral plane

Overigens maakten de Fleet Foxes nog een hele mooie cover van dit nummer. En zij zijn zeker niet de enigen die in de afgelopen jaren de nummers van Judee Sill coverden. Op deze manier leeft zij voor in haar muziek. En terecht.  Nu nog een plekje in de Snob 2000.