Maandagochtend, 21 november 2016. Ik ben weer even terug in San Francisco, na vier heerlijke dagen op Oahu en bijna een week island life op Maui. Daarvoor zaten drie dagen in de stad van de Golden Gate Bridge. Met onder andere wakker worden op de ochtend na de verkiezingen, die tot diep in de nacht gevolgd werden op tv, en ik was nog wel met de voorsprong van Clinton in slaap gevallen. De uitslag zou de vakantie gelukkig niet bederven. Integendeel.
Die maandagochtend. Vrijwel niet geslapen tijdens de nachtvlucht vanaf Maui. Om een uur of negen ben ik weer terug bij het Beresford Arms hotel om in te checken. Verderop in de straat even ontbijten, en dan in een Über stappen. Op weg naar de andere kant van de stad. Het is niet de koffie die me wakker houdt, maar de plek van bestemming, Amoeba Records. Hier ga ik met dollars smijten, en ik heb mijn lijstje bij me.
Op dat lijstje staan bijna 50 titels. Ik reken er op dat ik niet alles ga vinden, maar geheid dat je ineens iets leuks off the list uit de bakken graait. Want zo gaat dat altijd met een muziekliefhebber die flink los mag van zichzelf. Bij Amoeba Records kom je binnen, en ben je verloren; daar had ik me al wel van te voren op ingesteld. Er is ook volop tweedehands keuze, en je komt ogen te kort, ook voor films en strips. Het personeel is erg behulpzaam en stelt je net zo hard teleur als er een titel echt niet is. Bijna vier uur later verlaat ik dit muziekwalhalla. Dik 300 dollar lichter, maar een stapel muziek rijker. Twee T-shirts (Mastodon en Tool) en een souvenir (koffiemok met opdruk van de winkel) maken een geweldige belevenis compleet. Buiten is het ondertussen een prachtige middag. Ik loop de lange weg terug naar het hotel, onderbroken voor een tussenstop bij een lokale barbier. De eigenaar grapt dat er meestal weinig blanken in zijn winkel komen, maar doet zijn werk vakkundig en met een geïnteresseerde babbel. ‘s Avonds wordt een geweldige vakantie afgesloten in de Ferry Building, een soort markthal, met een fantastische burrata en dito lokaal craft beer.
De volgende morgen is hel. Om 03.00 gaat de wekker, en ik neem de tijd voor een goede douche. Een uur later staat het busje voor de deur, die ook nog een paar anderen moet oppikken. De vlucht terug naar huis gaat via Newark, waar overgestapt wordt op een oude Boeing 757. Ik vind vliegen geweldig, maar doe ook nu weer geen oog dicht. Het is intussen woensdagochtend als om rond 7 uur de landing op Schiphol wordt ingezet.
Vijf dagen lang is mijn lichaam compleet van slag door de jetlag. De katten willen 2½ week gemis aan aandacht inhalen. Een andere manier om de aandacht van de vermoeidheid af te leiden, is de vers gescoorde CD-stapel. Veel Amerikaanse acts, uiteraard. Hoog op de lijst én gevonden is Best Coast. Ik liep per toeval tegen deze dromerige poprock aan. Soms weet je na een paar nummers dat je een album blind kan kopen. California Nights gaat nooit vervelen; dat is een zekerheidje.
Best Coast wordt in 2009 opgericht door Bethany Cosentino en Bobby Bruno, en vallen ze al snel op in de Indie-scene. Na wat EP’s en twee volwaardige albums verschijnt in 2015 California Nights. De lo-fi garagerocksound van het begin is hier wat gepolijst, maar de invloeden zijn talrijk. En zoals de titel al aangeeft, het is de perfecte soundtrack voor een autorit door Californië. Al lijkt het me ook heerlijke muziek voor ‘s avonds op het strand, waar je nog net een allerlaatste streepje zonsondergang meepikt. De band is nog niet bekend bij het grote publiek, en is in de Verenigde Staten voornamelijk te zien in de kleinere zaaltjes of op alternatieve festivals. In februari van dit jaar kwam Always Tomorrow uit. De tour voor het nieuwe album was amper begonnen toen corona alles stillegde. Speciaal voor de fans werd in september live-EP Live At World Cafe uitgebracht.
