Als je net als ik regelmatig naar Engeland bent geweest en daar wat van het uitgaansleven hebt meegemaakt, dan weet je een paar dingen: in Engeland houden ze van vroeg indrinken, verkleden bij het uitgaan en hebben ze een voorkeur voor Indie en Dubstep (hoewel er ook meer dan genoeg 80’s en 90’s thema clubs zijn). In de jaren ’90 werden Drum ‘n Bass en Garage aanzienlijke stromingen en begin van dit millennium evolueerde dit naar Dubstep als een grote stroming. Uiteraard kon een lichte commerciële twist niet uitblijven en zo kwam ook dit nummer uit in 2010 van de toen nog 21-jarige Kathleen Brien. Ze had destijds al wat mee- en ingezongen voor een aantal Dubstep-producers toen dit nummer uitgebracht en opgenomen werd onder leiding van Dubstep-pionier Benga. Toch grappig als je bedenkt dat haar vader één van de bandleden van Les Humphries Singers was.
Als ik een Top 100 zou maken van ondergewaardeerde nummers, dan zouden er te weinig vrouwen in staan. Maar erg grote kans dat dit nummer het zou halen. En dit is geen Skrillex-achtige Dubstep met droppende bass en iele sounds. Nee het is echt een knap nummer dat lekker in het gehoor ligt door vette productie en vooral haar stem en de melodie in de zanglijn in het refrein. Het gaat uiteindelijk over een jonge zelfbewuste dame die in een club opgaat in de muziek. Ik heb geen idee wanneer ik het voor het eerst gehoord heb, maar ik zie zo voor me hoe dit destijds een club banger moet zijn geweest, omdat iedereen dit snel mee kan zingen, het een goede trage vibe heeft en daarmee een soundtrack voor een clubavond vormt. Ik vind het daarmee een nummer dat écht goed werkt en dat mij altijd wel ergens bij gebleven is.
