In 1963 hoorde ik voor het eerst het nummer Island Of Dreams voorbij komen op het krakerige radiootje op mijn slaapkamer. Not my cup of tea, vond ik al snel. De groep, The Springfields (uit Londen nota bene) brachten een nasaal Amerikaans geluid voort dat mij te veel deed denken aan de muziek uit Nashville, die ik met alle kracht van mijn puberale overtuigingen, hartgrondig haatte. Maar toen: na de intro kwam er een korte instrumentale break om ruimte te scheppen voor de solo. Ik kon mijn oren niet geloven! Een schitterende fraai omfloerste stem met een geheel eigen klank verraste mijn oren. Zo kon je dus ook zingen! Elke keer dat ik het liedje hoorde, maakte het weer die verpletterende indruk. Ik was vanaf dat moment fan van Dusty Springfield.
Dusty Springfield werd op 16 april 1939 geboren als Mary O’Brien in Hampstead, een chique wijk van Londen waar veel artiesten woonden. Haar ouders waren allebei van Ierse afkomst. Muziek speelde een grote rol in het gezinsleven. Mary zelf was een jongensachtig meisje, dat vaak onder de modder en het stof thuiskwam, omdat ze altijd met de jongensspelletjes meedeed. Haar ouders noemden haar daarom Dusty, wat ‘stoffig’ betekent. Ze had een drie jaar oudere broer, Dion O’Brien, die zich later Tom Springfield zou noemen. Het huwelijk tussen de ouders was niet erg gelukkig en werd gekenmerkt door heftige scènes.
Mary groeide op met de muziek van onder andere George Gershwin, Cole Porter en Glenn Miller; ze bewonderde de zangeressen Peggy Lee en Jo Stafford. Op haar twaalfde jaar nam ze in de plaatselijke platenzaak een grammofoonplaatje op met een liedje van Irving Berlin. Na een korte maar succesvolle deelname aan damestrio The Lana Sisters ging ze deel uitmaken van The Springfields, een folk-trio dat door haar broer was opgezet. De groep ging in 1963 uit elkaar, waarna Dusty aan haar solocarrière begon.
Haar eerste single, I Only Want To Be With You, was al direct een succes met een vierde plaats in de Britse hitparade. In 1966 bereikte You Don’t Have To Say You Love Me me de eerste plaats in Engeland, een oorspronkelijk Italiaans nummer dat ze meenam van het San Remo festival. Daar scoorde ze haar eerste nummer-1 hit mee. Het zou model staan voor vele andere hits uit die periode, gekenmerkt door een groot, luid spelend orkest waar Dusty toch nog met gemak bovenuit kwam. Bombastisch maar wel heel mooi. Componisten uit die tijd, bijvoorbeeld Burt Bacharach, beschouwden het als een eer als Dusty hun nummers vertolkte.
In 1969 vertrok ze naar Amerika voor het opnemen van de elpee Dusty in Memphis voor platenmaatschappij Atlantic. Het nummer Son Of A Preacher Man werd een grote hit, maar het verwachte succes van de elpee bleef uit. Het werd stil rond Dusty tot in 1987 de Pet Shop Boys zich over haar ontfermden, aanvankelijk voor hun studio-album Actually. Het nummer What Have I Done To Deserve This werd een wereldwijde hit. Dusty was terug op het wereldpodium. Er volgden nog twee hits uit deze samenwerking, Nothing Has Been Proved en In Private. De combinatie kille synthi-pop met het warme, omfloerste stemgeluid van Dusty was zeer succesvol. De wereld lag weer aan haar voeten.
Dusty was van oudsher een dankbare prooi voor de roddelpers dank zij haar onuitstaanbare temperament en gedrag, wat toegeschreven werd aan premenstruele spanningen en haar biseksuele geaardheid. Dat mocht in die dagen voor dames nog niet. Zij raakte in de loop van haar leven verwikkeld in een aantal heftige damesrelaties vol drank, drugs en gewelddadigheid. Zij onderscheidde zich duidelijk van haar collega-zangeressen als Lulu, Sandy Shaw en Cilla Black, door de omvangrijke pruiken die ze droeg en haar zwaar opgemaakte panda-ogen. Volgens insiders was dit haar manier om haar onzekerheid te verbergen. Daarnaast droeg zij flamboyante – zij het niet even smaakvolle – kleding, maar dat doet op geen enkele manier afbreuk aan haar enorme zangtalent.
Medio negentiger jaren werd bij haar borstkanker geconstateerd. Na een aanvankelijke opleving overleed zij aan de gevolgen van haar ziekte op 2 maart 1999. Vlak voor haar dood kreeg ze een hoge Britse onderscheiding en werd ze opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame.
Dusty is een rijke bron van inspiratie voor Britse zangeressen als Duffy, Adele, Amy Winehouse en vele andere Britse zangeressen. Uit de berichten op haar facebook-pagina, waar dagelijks nieuwe berichten op verschijnen, kun je opmaken dat Dusty Springfield nog lang niet vergeten is. En zo hoort het ook!
Op YouTube staat een aantal documentaires met en/of over Dusty Springfield. En er is een rijke keuze aan muziekclips van haar mooiste nummers. Eén voorbeeld vind je hieronder.
En zo is het maar net! Mooi stukje.
Wilde zelf ook altijd nog wat over Dusty schrijven maar mooi dat iemand mij voor was, met een prachtig nummer als keuze!