Nilsson – My Brain’s Down

Eind jaren 90, tijdens het staartje van het analoge tijdperk, namen wij met een vet platencontract op zak ons debuutalbum Nilsson op. Nadat onze eerste single Elastic Baby was uitgebracht en enorm werd opgepikt, konden wij niet meer stuk. Er rolden een aantal nummers uit die niet de gebruikelijke bloed, zweet en tranen kostte. Het ging even vanzelf, zonder gezeik. My Brain’s Down was één van die liedjes. Er was een schema, melodie en refreinregel en van daaruit maakten we ‘t tijdens het repeteren rond. En je voelde hoe goed het werd, we bleven het maar spelen omdat het simpelweg zo te gek was om te doen. Het gaf energie, het had smoel.

De vorm is in de studio compleet gemaakt en producer Sander Janssen voegde een aantal rete-belangrijke dingen toe door vooral veel weg te laten. Wij wilden nog weleens wat zijwegen inslaan en verdwalen maar hij hield ons bij de basis, wat werkt en wat werkt niet. In de coupletten wordt door drums alleen een ride bekken gebruikt en dat idee kwam bij Sander vandaan. Hoe simpel kan het soms zijn. Ik zie nog het gezicht van Jan Jacob (drummer) bij het besef dat dit volstond, dat er niet meer nodig was. Als je dicht op de dingen zit zie je ze soms niet meer en dan is het heel fijn iemand erbij te hebben die meer afstand heeft. Een verademing.

In de studio stond het Hammond orgel van Thijs van Leer, een groot wit psychedelisch orgel met ingebouwde verlichting die volop aanstond tijdens het opnemen waardoor het een hemels geheel werd, toetsenist inbegrepen. We paften er flink op los destijds, wat toen nog cool was en zorgden voor een fantastische rookshow, heerlijk. Wat ook opvallend is, is de gitaarsolo, een patroon van zeven noten dat zich steeds herhaalt en verschuift over de maten. Voelt helemaal als natuurlijk maar geeft een vervreemdend effect. Ik heb My Brain’s Down als ik ‘t mij goed herinner drie keer ingezongen en we gebruikten de sterkste take als basis. Als ik zing maak ik behoorlijk veel bijgeluiden en die worden doorgaans vakkundig weggepoetst in de studio. Bij My Brain’s Down zijn er een paar blijven staan, hoor ik iedere keer weer. Damn.

Radio 3 drong aan om My Brain’s Down als single uit te brengen. Huh? Ja inderdaad, een radiostation dat vraagt om een liedje van je te draaien, hoe mooi wil je het hebben. En toch twijfelde onze platenmaatschappij CNR. Ze vonden het een té weird nummer, traag en met een vreemde niet commerciële vorm. Totdat ze zelf bedachten dat Elvis Costello’s I Want You ook geen standaard song is en evengoed een wereldhit, toen pas gingen ze overstag. De video van My Brain’s Down is opgenomen in een schuilkelder onder het metrostation Weesperplein, een afgesloten claustrofobische ruimte met broeierige beelden. Vind ik nog steeds een gave video.

Niet zo lang geleden kreeg ik een berichtje van een jongen uit Buenos Aires die tijdens de lange lockdown aldaar My Brain’s Down heeft ontdekt en er naar eigen zeggen geen genoeg van krijgt. Kijk, het duurt even maar dan heb je toch je wereldhit.

HIER KAN JE STEMMEN  (van 21 november tot en met 1 december)