Hoe bijzonder is het als een band die nog nooit een hit heeft gescoord, uiteindelijk met een live nummer op de eerste plaats terechtkomt. Op z’n minst apart toch? De Amerikaanse band Cheap Trick kreeg het in 1979 voor elkaar met het nummer I Want You To Want Me. Een bekend nummer met een notering in de Top 2000.
Cheap Trick werd opgericht in 1973 en bestond heel wat jaren uit Robin Zander (zang), Rick Nielsen (gitaar). Tom Pettersson (bas) en Bun E. Carlos (drums). De band leidde een onopvallend bestaan en maakte enkele albums, die bijna niets deden in de V.S. en Australië. Laat staan dat singles scoorden in de hitlijsten. In Japan was het anders. De uptempo, laid-back rockstijl met een positieve vibe sloeg daar en er ontstond een aardige fan-base, die ook goed te horen is (de Japanse meisjes dan) op het album Live At Budokan uit 1979. De muziek van de band liet zich heel goed leiden tijdens live opnames en de nummers kwamen ook veel beter uit de verf. Luister maar eens naar de studioversie van I Want You To Want Me en de live uitvoering.
Zo kwam het dat halverwege 1979 de live-uitvoering van dit nummer een grote hit was. In Nederland stond dit nummer een aantal weken op #1, maar ook in Amerika en Canada was dit een grote hit en was de naam van de band gemaakt. In Nederland volgde nog Surrender, een nummer wat ik persoonlijk als basisscholier nog beter vond en wat ook een van mijn eerste singles was. Cheap Trick is een echte live band en de studio albums die verkochten nog wel, maar niet meer zo goed als eind zeventiger jaren. In 1988 was er internationaal nog een kleine opleving en scoorde de band met The Flame nog een stevige wereldhit.
Ik kwam zelf de band verrassend genoeg weer tegen toen ik via Netflix de comedyserie That 70’s Show aan het kijken was. De ‘theme song’ van de serie is het nummer In The Street. Dit nummer is oorspronkelijk van de Amerikaanse band Big Star en staat op hun debuutalbum #1 Record uit 1973. Hun uitvoering wordt echter niet gebruikt, maar in seizoen 1 is dat een uitvoering van Todd Griffin. Een niet erg bekende rockartiest. Toen ik bij seizoen 2 aangekomen was, werd ik aangenaam verrast door de tonen van Cheap Trick. Zij hadden het nummer ook opgenomen en gaven het hun eigen sausje mee. Typisch een voorbeeld van de cover die (veel) beter is dan het origineel. Het origineel viel niet echt op, maar deze uitvoering rockt! Deze uitvoering is ook in de rest van de serie gebruikt en past ook beter bij de uitstraling die de makers van That 70’s Show wilden hebben en de combi tussen de band en de comedy show werkte van seizoen 2 tot en met het einde van de show na seizoen 8.
Cheap Trick speelt het nummer nog steeds live, maar het nummer is nooit op een album verschenen. Live doet het nummer het goed en deze cover past ook bij Cheap Trick. Daarnaast is deze versie dan (in mijn optiek) veel beter dan het origineel.
Alex Chilton van Big Star overleed in 2010, en hij vertelde altijd het verhaal dat hij de show nooit heeft gezien, en ook de cover van Cheap Trick niet. Maar de royalties kwamen wel zijn kant uit en voor hem heette de show dan ook $70 show, want de bijdrage per uitzending van de show was inderdaad…… 70 dollar.
