Doodmoe word ik er van. Dat geneuzel van en over influencers; die typetjes zonder echte baan die te vaak hersenloze meningen spuien of producten aansmeren. Kijk mij eens belangrijk zijn met zoveel volgers. Vroeger noemden we ze colporteurs die van deur naar deur gingen. Mag wettelijk niet meer, maar nu vloggen ze van achter een schermpje. Negen van de tien keer is het troep wat ze proberen aan te smeren en menig maal ‘vergeten’ ze te melden dat ze er voor betaald worden. Mag wettelijk niet, maar ach… de wet mag dan lange armen hebben, maar de gang van een slak.
En dan heb nog die mensen die van alles maar brullen en zich dan influencer noemen, omdat er een paar mensen naar luisteren. Ik roep en schrijf ook wel eens wat en steek mijn mening niet onder stoelen of banken, maar daarmee kan ik mij nauwelijks de hippe term ‘influencer’ op laten plakken. Sterker nog, mijn directe omgeving zou zich waarschijnlijk afvragen of ik op mijn hoofd gevallen ben. Misschien indien ik een stinkend poepje in de lift zou laten? Dan ‘influence’ ik de mensen die de pech hebben er ook in te staan. Ik neem de volgende keer de trap wel, zie je ze dan denken. Kijk, op die manier zorg ik dat ze voldoende lichaamsbeweging krijgen. Eenzelfde odeur vult de salon wanneer de dochter van Constantijn en Laurentien, Eloise, haar mening weer eens de wereld in twittert. Altijd met de titel gravin of simpelweg Eloise van Oranje, want ze is zo normaal gebleven. Haar broertje blijkt een onhandelbaar kereltje, zodat hij nu maar zijn middelbare school in Schotland moet afmaken; eentje die berucht is voor haar Spartaanse methoden. Tenminste volgens prins Charles, die stelt dat hij er trauma’s heeft opgelopen en het een gevangenis noemt. Die domme Marc van der Linden durfde hierover op televisie iets van te zeggen en werd direct aangevallen door zijn zusje; het is zo’n leuke en sociale jongen. De Haagse school onthoudt zich van ieder commentaar. Tevens roeptoetert ze vrijuit over haar liefdesleven en zegt ze dat ze haar oom gewoon Alex noemt.
Just Alex. Ook zo’n gewone jongen gebleven. Ideaal voorbeeld voor dat hilarische programma Spitting Image, want deze armlastige man struikelt van blunder naar blunder. Het verdedigen van zijn schoonvader, ongepast grappig doen tijdens staatsbezoeken, de ‘ontwikkelingshulp’ in Mozambique, bierelieren met Poetin, een miljoentje voor zijn Griekse vakantiehuisje (extra grond en erfpacht), een natuursubsidie van € 4,7 miljoen waar geen recht op was, heel fors uit de hand gelopen kostbare renovaties van Eikenhorst, Huis den Bosch en Noordeinde (ca. € 35 miljoen op kosten van de belastingbetaler), met droge ogen zeggen dat hij 5% op zijn forse ‘salaris’ erbij krijgt en gewoon op vakantie gaan (om openlijk stikchagrijnig en weer zonder mondkapje terug te keren) terwijl Nederland zucht en steunt onder de Corona-maatregelen en de financiële gevolgen. Een realistische vent ziet er vanaf, net zoals het kleedgeld voor zijn dochter. Tenslotte sleept de familie al € 44 miljoen per jaar (belastingvrij) binnen en heeft zijn moeder altijd nog minimaal € 180 miljoen netto achter de hand. Die inhaligheid is een genetisch trekje binnen de Oranjes, want Willem I was tijdens zijn regeerperiode (1813-1840) ook al heel goed voor zijn eigen portemonnee dat van ƒ 10 miljoen naar ƒ 200 miljoen groeide terwijl de bulk van de Nederlandse bevolking verpauperde en tegen een hongerloontje zes dagen per week en 16 uur per dag moest werken voor een (brood)mager bestaan.
Een aantal jaren geleden zijn mijn vrouw en ik naar het Lobo Park Antequera (Zuid-Spanje) gegaan. Een schitterend park dat door natuur-liefhebbende mensen bestierd wordt die al hun tijd, geld en liefde in het verzorgen en behoud van wolven steken. Er zijn verschillende wolvensoorten in een semi-natuurlijke omgeving: Europese wolven, Toendra-wolven uit Alaska en natuurlijk Iberische wolven. De eigenaar was in zijn vorige leven hondentrainer en hij vertelde ons dat hij heel vaak door het alfamannetje van de Iberische wolven gebeten is. Uiteindelijk hebben ze hem in de groep opgenomen en wanneer hij nu het afgesloten gedeelte inloopt komt de roedel enthousiast op hem aflopen en het alfamannetje legt dan staande zijn voorpoten op zijn schouders en staan ze kop aan kop. En toch moet hij elke keer weer goed uitkijken of hij geen verkeerde beweging maakt. Ik zal hen bellen om een plekje te reserveren voor een speciaal soort uit Nederland: niet de Veluwe-wolf maar de geldwolf. Makkelijk te paaien met een muntje en een glas pils, maar enig sinds hautain, snel geïrriteerd en vindt zichzelf het Alfamannetje over alle wolven. Critici en ‘royalty-watchers’ denken dat met het inperken van zijn bevoegdheden en inkomsten deze wolf misschien liever in een ander land de baas wil gaan spelen. Ach, geen nood. Vermoedelijk zullen onze Oosterburen of misschien Argentinië de roedel graag opnemen ter verbreding van hun statuscultuur.
De Amerikaanse Indieband, Fitz & The Tantrums, schreven in 2010 een liedje over de geldwolf; het zou later ook gebruikt worden in een reclame voor (ironisch) New Amsterdam Vodka. Ik hoorde het voor het eerst online bij Live From Daryl’s House (ook op YouTube te vinden). Heerlijke funk en soul, die mij deed herinneren aan de muziek uit mijn jeugd (way back in the seventies, toen de aimabele Juliana nog de scepter zwaaide). Fitz had last van luddevedu en schreef een paar liedjes, formeerde een band, deden een korte voorbereiding en toen een optreden in 2008. De rest is geschiedenis, zoals ze zeggen. Er werd voor de naam The Tantrums gekozen vanwege de tomeloze energie en het plezier die ze bij optredens uitstralen. Krijg je er helemaal gratis bij.
