(Reuters) In 2015 besloten Joxan en ik ons punkbandje uit 1977-78 te doen herleven. En zo kwam het dat we vijf jaar geleden 12XU van Wire als eerste liedje na 37 jaar opnamen. Die opname was meteen zo goed gelukt dat we onze debuutelpee er twee jaar later mee zouden afsluiten. Maar dit terzijde. Omdat we nog geen officiële naam voor ons duo hadden, besloten we kort daarop om onszelf The Reuters te dopen naar het openingsnummer van Pink Flag, de eerste elpee van (alweer) Wire (1977). Dat liedje heet Reuters naar het persbureau.
We waren het er al snel over eens dat als we The Reuters heetten, we het liedje waarnaar we onszelf vernoemd hadden ook op het repertoire moesten zetten. Maar dan in een ietwat geactualiseerde versie. De originele tekst is namelijk een bondig verslag – door een fictieve ‘embedded’ journalist van Reuters – van de uitzichtloze toestand waarin de wereld zich in 1977 bevond; hongersnood, criminaliteit, inflatie, regeringscrisis, oorlog, milieuvervuiling, ongedierte, plundering, brandstichting, verkrachting, de kogels vlogen hem om de oren, kortom, het eind der tijden was nabij, en tot overmaat van ramp was zijn laatste bandje ook nog eens bijna vol.
Omdat er sindsdien – naast alle verworvenheden – helaas nog een hoop ellende bijgekomen is op onze aardkloot, zoals klimaatverandering, Covid-19, de bankencrisis, ISIS, Boka Haram, Trump, toenemend racisme, vluchtelingen, homohaat, crack, zeehelden die slavenhandelaren en massamoordenaars bleken, en zo voort et cetera, leek het ons evident dat de tekst ge-update diende te worden.
Wanneer men iets wil veranderen aan een te coveren liedje dat nog niet aan het publieke domein is toegevoegd, moet men daarvoor toestemming bij de rechthebbende(n) zien te krijgen. Nu wil het geval dat ik op Facebook virtueel bevriend ben met Colin Newman, de zanger en (mede)tekstschrijver van Wire. Ik had hem al eens onze versie van 12XU, alsmede voor zijn verjaardag onze BirthDay Bop gestuurd, en daarop reageerde hij beleefd, blij en dankbaar. Er wás dus contact.
Toen ik hem echter om toestemming vroeg om voor een cover de tekst van Reuters enigszins te actualiseren, kreeg ik tot drie keer toe geen enkele reactie, terwijl hij het bericht wél gezien had. Nou schenen de heren van Wire in die tijd nogal eens gebrouilleerd te wezen, dat komt in de beste bands wel eens voor, en als ze al zo lang bezig zijn gaat de ruzie meestal over auteursrechten en royalties, dus ik kan me voorstellen dat onze vraag even een beetje lastig was. Échter, ik had toen júíst uit betrouwbare bron vernomen dat ze het bijgelegd hadden, en weer on speaking terms waren! Een betere timing voor ons vriendelijke verzoek was er niet. Echter: unfortunutter peanut butter, een reactie bleef uit.
Toen kregen wij het lumineuze idee om het liedje muzikaal van een lichte make-over te voorzien, en er een geheel nieuwe tekst op te schrijven, over onze ervaringen bij het trachten toestemming van de rechthebbende te krijgen voor het bewerken van een liedje, wanneer die rechthebbende niet op herhaalde verzoeken reageert… Loose Wire ging dat liedje heten.
Persoonlijk vind ik het een zeer geslaagde prank geworden, die ook muzikaal als een huis staat. Helaas is uit angst voor juridisch gelazer besloten om het niet uit te brengen. Volgens mij had er geen haan naar gekraaid, maar stél nou van wel; dan had ik nog wel eens willen zien welke rechter ons – gezien de goede wil die wij getoond hadden – voor plagiaat, of het stelen van intellectueel eigendom, veroordeeld zou hebben. En trouwens: dát was nog eens goeie publiciteit geweest! Het is dus een zeer bijzonder buitenkansje dat Loose Wire hier, bij Ondergewaardeerde Liedjes, beluisterd kan worden.
P.S.: in de tekst komt twee keer Nobody Lotion voor. En wel hierom: toen ik Pretty Vacant van Sex Pistols voor het eerst hoorde, verstond ik bij de eerste zin; It’s nobody lotion to get no reply… in plaats van There’s no point in asking, you’ll get no reply… Sindsdien is Nobody Lotion een staande uitdrukking geworden als iemand niet reageert. Én Nobody Lotion® is een band!
P.P.S.: één van de onderdelen van de make-over, de gitaar in het intro, is gejat van It’s Springtime, Baby van het zwáár ondergewaardeerde Coïtus Int, a band that deserves wider recognition! Díé zouden een zaak gehad hebben, maar ja, dat zijn (voor zover nog in leven) mijn vrienden.
