Een mens bestaat uit tegenstellingen. Ondanks dat ik een groot liefhebber ben van het werk van Bob Dylan lukt het me niet erg enthousiast te worden van zijn meest recente album, Rough And Rowdy Ways. De overwegend lovende recensies ten spijt is het vooralsnog mijn minst favoriete Dylan album. Echter, dankzij een cover van I Contain Multitudes, de openingstrack van het album, begin ik vooralsnog toch ook wat lichtpuntjes te ontdekken, en zet ik het album – geïntrigeerd – alsnog regelmatig op.
Wellicht is het een understatement om te vermelden dat ik een groot liefhebber ben van het werk van Dylan. In mijn persoonlijke album top tien aller tijden staan op z’n minst twee albums van deze muzikale held. Sterker nog, al dertig jaar lang ben ik van mening dat Blood On The Tracks echt het beste album is wat ooit is gemaakt. Uiteraard keek ik dus uit naar Rough And Rowdy Ways, maar waar de kritieken heel positief zijn blijft mijn indruk lang negatief. Het album is alles behalve ruw en luidruchtig. Het moet het van de nuances hebben. Dat is het probleem, deze weten me juist niet gedurende het hele album te pakken. Sterker nog, zodra we bij het laatste nummer – Key West (Philosopher Pirate) – zijn aangekomen heb ik meestal heel veel zin om het album uit te zetten, met een vloek en een zucht. De tweede disc met Murder Most Foul laat ik vaak maar achterwege. Ai.
Nochtans zou het moeten kunnen, een album hoeft niet direct urgent te klinken of je direct bij de lurven te grijpen. Het kan ook met summiere variaties aangrijpend zijn. Ik herinner me het album van Josh T. Pearson, Last Of The Country Gentlemen, waarbij dit heel goed was gaan werken. Dit is een album om met gesloten ogen in het donker op een grijze dag intens tot je te nemen.
Het kan dus wel, en wie weet, wellicht gaat Rough And Rowdy Ways dan ook nog groeien voor mij. Tot op zekere hoogte is daar al sprake van, want er is al een track waar ik – ondanks de gezapigheid – al veel meer van onder de indruk begin te raken, de openingstrack I Contain Multitudes.
Dylan’s duale mijmering weet me uiteindelijk wel op een bepaalde manier te raken, maar er was een andere versie van dit nummer voor nodig, de versie van Emma Swift.
De 38-jarige van oorsprong Australische Emma Swift was voorheen een radio host, gespecialiseerd in Americana. Nu woont ze in Nashville, samen met de Britse gitarist Robyn Hitchcock, en maakt ze met name zelf muziek. Recent kwam haar prachtige cover album Blonde On The Tracks uit. Aan de titel kun je al herkennen welke artiest hier wordt gecoverd, en wat haar haarkleur is. Het is een waanzinnig fijn album, een regelrechte aanrader.
Met name vind ik het dus heel knap hoe ze haar eigen versie van I Contain Multitudes heeft weten te maken. Swift was in tegenstelling tot mij wél direct onder de indruk van het nummer. Ze raakte zelfs geobsedeerd en noemt het een liefdesbrief geschreven aan woorden, kunst en muziek. In zekere zin heeft Emma Swift me laten horen hoe het nummer kan zijn en waar de mooie nuances te vinden zijn, maar het is haar versie die uiteindelijk nog het meest in mijn hoofd doorklinkt als ik aan dit nummer denk. Wellicht zou ze meer nummers van het voor mij tegenvallende album onder handen gaan nemen, want dankzij haar begin ik de oorspronkelijke versie van dit nummer steeds meer te waarderen.
