Het was midden in de lockdown. Ik stond in een halfpipe aan de rand van de stad en keek weg over de weilanden. Ik voelde de wind suizen. Het leek alsof ik aan het rebelleren was, terwijl ik geen enkele coronaregel overtrad. Ik had al weken niet met m’n skatevrienden afgesproken, want dan zouden we samenscholen. In plaats daarvan kwamen we elkaar soms semi-spontaan tegen op een skatespot. Ik probeerde er het beste van te maken. Op m’n koptelefoon klonk Somebody Else van The 1975. De waterige synthesizerklanken kleurden mooi bij de wind in m’n gezicht, de mineur akkoorden bij m’n gemoedstoestand.
Ik had The 1975 één keer live gezien, op Best Kept Secret. Aardig popgroepje met één album op zak, niet meer dan dat. Daarna groeide The 1975 met name in Amerika uit tot een band van stadionformaat. Eigenlijk had ik een hekel aan ze. Die albums van 80 minuten (een paar liedjes minder had een veel betere plaat opgeleverd), de pretentieuze titels (I Like It When You Sleep, For You Are So Beautiful yet So Unaware Of It). En dan gebruik je ook nog een speech van Greta Thunberg als intro. Heel woke, maar zo’n track skip je na één keer draaien.
Maar toch. Die lange speelduur heeft z’n nut. Op ILIWYSFYASBYSUOI (zoals de fans de titel liefdevol afkorten) werkt het perfect. Op de eerste helft staan de radiohitjes, op de tweede helft gaat de groep de diepte in. Somebody Else valt perfect na de arrenbie van If I Believe You, het piano-intermezzo Please Be Naked, de shoegaze van Lostmyhead en het korte, trashy The Ballad of Me and My Brain. Juist daarom glijdt die zwoele synth van Somebody Else zo prettig binnen.
Somebody Else gaat over vervreemding, de acceptatie dat een relatie op z’n einde loopt. Ze zijn nog bij elkaar, maar daar is alles mee gezegd. Z’n vriendin speelt met haar telefoon en zoekt liever contact met haar nieuwe vriendje dan met hem. Hij weet best dat ze iemand anders heeft en probeert zichzelf wij te maken dat hij nog iets voor haar voelt, of niet.
I’m looking through you while you’re looking through your phone
And then leaving with somebody else
No, I don’t want your body
But I’m picturing your body with somebody else
Het is niet eens dat ik me in dat gegeven herken. Ik heb geen ex die contact zocht met een nieuw vriendje terwijl ik met haar samen was. Maar tijdens die lockdown herkende ik me in het eenzame, desolate gevoel van Somebody Else. Ik keek op Instagram en Facebook om te zien waar m’n vrienden mee bezig waren. Als afleiding, en ik troostte me met de gedachte dat zij dat ook deden, dat we allemaal op onze eigen manier alleen waren en er het beste van probeerden te maken.
