Natalie Merling heeft wat mij betreft in 2019 als singer-songwriter Weyes Blood met haar vierde album Titanic Rising een gigantische stap voorwaarts gemaakt. Titanic Rising is een nostalgisch doch eigentijds meesterwerk, een regelrechte aanrader voor de liefhebbers die niet alleen van de jaren ‘70 folkpop houden, maar ook het experiment van een Julia Holter kunnen waarderen. Naar eigen zeggen is ze juist onder andere beïnvloed door kerkmuziek, vanwege haar streng gelovige opvoeding. Ze noemt echter ook de namen van Harry Nilsson en The Velvet Underground. Al met al een interessante heilige drie-eenheid. Bij het album Titanic Rising hoor je dit allemaal terug, en meer. Zelf omschrijft ze het album uiteindelijk als The Kinks meet WWII or Bob Seger meets Enya.
De liefde voor muziek overstijgt uiteraard het liedje alleen. Wat betreft dit album zou ik dus als het ware elk nummer wel uitgebreid willen behandelen. Er staat geen enkele skip track op. Alhoewel… dit is mijn huidige mening, tot stand gebracht na een maandenlange onderdompeling. In het begin had ik namelijk wat moeite met het nummer Movies. Ik sloeg het wel eens over. Waarom? Ik had het idee dat het het ritme van het album wat verstoorde. Zoals dat gaat is Movies echter juist nu het nummer waar ik uiteindelijk van ga claimen dat het het meest ondergewaardeerd is. Omdat het eigenlijk juist prachtig is.
The movies I watched when I was a kid
The hopes and the dreams
Don’t give credit to the real things
I love the movies
Het nummer gaat over films. Je kunt heel erg van films houden, maar je kunt ook geobsedeerd raken. Merling zegt dat we allemaal op een of andere manier mythes nodig hebben, en dat veel – vooral jonge – mensen heel erg beïnvloed worden door wat ze zien op het witte doek; ze ziet een gevaar en heeft het zelfs over hersenspoelen. De donkere kant van de medaille is wat haar betreft dat uiteindelijk de filmindustrie met name bestaat uit zakenmannen die lekker veel geld willen verdienen hiermee.
Het nummer is ten opzichte van de meeste tracks van het album dus atypisch te noemen. Het eerste gedeelte lijkt vooral uit veel sfeer te zijn opgebouwd, de rollende synth vergezelt vooral eerst dromerige zang. Heel langzaam wordt echter de intensiteit opgevoerd. Het tweede gedeelte van het nummer wordt uiteindelijk gedomineerd door een ritmische drum; hier hoor je folk en dance samen zwierig in het rond dansen. Merling zoekt in het nummer met haar warme stem steeds meer de overtreffende trap en haalt ten slotte het maximale uit haar bereik. In het begin snapte ik het nummer dus niet en kwam het niet bij me binnen. Nu krijg ik kippenvel. Zo zie je maar, naar verloop van tijd, wanneer je de structuur van het nummer los gaat horen van het album waar het vandaan komt, vallen de stukjes van de puzzel alsnog op de juiste manier in elkaar. Het lelijke eendje is een mooie zwaan en past ook nog eens prachtig in het totaalplaatje.
