Onmiskenbaar is Turnover een waanzinnige track, maar het is lang geen uitzondering in het kwalitatief indrukwekkende oeuvre van de band Fugazi. Het nummer is voor mij echter heel speciaal omdat het mijn persoonlijke kennismaking was, de mokerslag die na dertig jaar nog weet na te dreunen en het begin was van iets wat niet meer tegen te houden was. Naar Fugazi luister je namelijk niet, je ondergaat het.
De mannen van Fugazi hadden al het nodige bereikt voordat de band zelf begon in 1986. Ian MacKaye – zanger/gitarist – was degene die het balletje aan het rollen bracht. Zijn eerdere band Minor Threat was al heel invloedrijk. Deze hardcore punk band stond bijvoorbeeld met het nummer Straight Edge aan de basis van de straight edge beweging. Guy Picciotto – de andere zanger/gitarist van de band – zat eerst in Rites Of Spring, een band die door sommigen wordt gezien – niet door de band zelf, mind you – als de eerste hardcore punk band die vorm heeft gegeven aan emo rock. De andere bandleden van Fugazi, Joe Lally (bas) en Brendan Canty (drums), waren bovendien zeker ook geen groentjes meer. Tussen 1986 en 1989 maakte de band drie EP’s en werd er heel veel tijd doorgebracht in de oefenruimte. De band stond serieus 5 tot 6 uur te oefenen. Per dag.
Turnover is de openingstrack van het eerste album van de band – Repeater – uit 1990. Het nummer gaat over het feit dat we het met elkaar makkelijker vinden om sociale alarmbellen te negeren; om ons vervolgens om te draaien en rustig verder te gaan slapen. In de hoop dat misstanden als vanzelf worden opgelost als je het negeert. Het is confronterend, maar de band heeft gelijk. Zo werkt het vaak. Nu nog steeds. Het nummer is knalhard en wordt gekenmerkt door zeer effectieve wisselingen en gevarieerde elementen. Hier hoor je een band met veel talent die gedurende een periode naar de ideale samenstelling van briljante elementen heeft gezocht, en heeft gevonden. Turnover kent al een historie voordat de definitieve versie op de plaat verschijnt. Dat voel je.
Je kunt zeker zeggen dat Fugazi goed over dingen nadacht. De band was zeer sociaal bewogen en kende uitgesproken principes. Concertkaartjes kostten niet meer dan vijf of zes dollar en de band had geen merchandise. Grote platenmaatschappijen klopten wel aan, maar de deur werd niet opengedaan. Fugazi had een veel grotere naam kunnen zijn. De focus van de band was echter gericht op het maken van muziek. Geen concessies.
Geen concert was trouwens hetzelfde; aan setlists deed de band niet. Alleen het openingsnummer was bekend van tevoren, de rest van het concert werd bepaald door het gevoel en de stemming van dat moment. Zonder dat er overigens onderling uitgebreid gecommuniceerd hoefde te worden. De heren waren onvoorstelbaar goed op elkaar ingespeeld.
De naam Fugazi staat voor iets wat niet meer goed te maken is: Fucked Up, Got Ambushed, Zipped In (into a body bag). Kortom, je bent de sjaak. De behoefte aan de band Fugazi – de band die niet overal ja op zei – is wellicht nu groter dan ooit. De muziek raakt nog steeds keihard. Uiteraard vanwege het feit dat er relatief veel fucked up is in 2020. Het is wat dat betreft echt jammer dat de band al sinds 2003 inactief is.
Fugazi had gedurende de actieve periode het lef te experimenteren. Het geluid was meer dan alleen van een post punk band. De muziek was vroeg in 1990 als een voorbode van wat niet veel later meer gemeengoed zou worden door de sterke opkomst van de alternatieve muziek, zoals grunge. Met dit verschil, dat de meeste bands van die tijd uiteindelijk nooit aan Fugazi hebben kunnen tippen.
