De zomer van 2020 is anders dan alle voorafgaande (en hopelijk alle toekomstige). Reizen kan slechts beperkt en vakantie vieren kan uitsluitend met enige restricties. Nederland is weer ‘hot’ en naar alle waarschijnlijkheid ook de temperatuur in de maanden juli en augustus. Daarom hebben we dit jaar voor het thema Oost West Thuis Best gekozen en bloggen we elke dag over een ondergewaardeerd lied met een knipoog naar de eigen stede of omgeving.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, net zoals onze premier eerder deze week tijdens de inmiddels weer regelmatige corona-persconferentie; Ik mis De Wereld Draait Door als een malle.
Zo, dat is er uit. Oké, ik snap dat het wellicht wat pathetisch over kan komen, maar ik meen het oprecht. Het programma dat eind maart definitief eindigde en dat ik vanaf mijn tienerjaren vrijwel iedere avond keek. Het hoorde er gewoon zo bij, tussen zeven en acht uur. Tuurlijk, er was kritiek, maar de norm voor talkshows is nooit meer dezelfde. Matthijs en zijn team deden veel dingen die er toe deden. Los van dat was het een heerlijke, luchtige scheiding tussen de vooravond en de echte avond. Zo zou ik het willen noemen.
Teleurgesteld maar ook nieuwsgierig was ik dan ook naar de laatste anderhalve maand. Er was immers genoeg om op terug te blikken. En toen kwam er een maand later abrupt een einde aan de jubelstemming. Corona klopte op de deur en dwong het programma op de knieën, de handen gekneveld. Hoe nu verder? De laatste drie weken waren begonnen met als enige zekerheid de einddatum die onveranderd bleef; 27 maart.
Ik durf te stellen dat die laatste weken het tegenovergestelde bleken uit te pakken dan ik gevreesd had. DWDD ging allesbehalve als een nachtkaars uit. Het programma balde zich samen tot een publiekloze gigant die definitief haar stempel op de geschiedenis van de televisie ramde met misschien wel de beste uitzendingen ooit.
De zeer heftige en emotionele uitzending met de familie en vrienden van voetballer Abdelhak Nouri, het breekbare interview met Rob de Nijs die daarna het prachtige Niet Voor Het Laatst bracht, Beau van Erven Dorens met een prachtig lied voor zijn moeder in het bejaardenhuis, Frans Timmermans over zijn diepgewortelde liefde voor Bruce Springsteen en hoe die muziek voor troost zorgt in lastige tijden, en ga zo maar door. Het was pracht-televisie. Een week voor het einde kwam echter het allermooiste voorbij. Aan tafel zat André van Duin, vaak te gast geweest als tafelheer. Het was de eerste keer dat hij sprak over het verlies van zijn man, een paar maanden daarvoor. Het was een zeer open en mooi gesprek. Het ontroerde. Daarna, toen Matthijs al wilde gaan afronden, nam André het gesprek over. Hij gaf aan een nummer te willen zingen voor Matthijs, een eigen vertaling van Aznavour’s klassieker La Bohème. En die verassing landde goed. Aznavour-groupie Van Nieuwkerk vertelde hoeveel het voor hem betekende. Hij vertelde over zijn ouders, over hoe groot fan zij waren, niet alleen van Aznavour, maar ook van André, en dat alles samenkwam toen hij hem het nummer ooit eens voor de uitzending hoorde zingen, speciaal voor hem. Het was prachtig. Toen Van Duin het nummer inzette, het orkestbandje was geregeld door de regie, was de toon letterlijk gezet. Het paste, Van Duin en dit nummer. Het viel nu pas goed op dat het eigenlijk zonde is dat hij niet meer met (serieuze) muziek doet.
Het nummer verteld het prachtige verhaal van het origineel met hier een daar een losse vertaling. De kunstenaar, zijn Muse, Montmartre, de armoede, de onvoorwaardelijke liefde en de wereld die uiteindelijk onherkenbaar veel veranderd.
Dit gaat over een tijd
Een lang vervlogen tijd
Ik ben het niet vergeten
Als beginnend kunstenaar
De verf zat vaak tot aan mijn haar
De koude zolderkamer
Met een bed, een tafel, twee kapotte stoelen
Het was kortom geen weelde, maar het was wel de plek, waar we onze liefde deelden
Nu moet ik er misschien bij vertellen dat ik zelf ook een bescheiden bewonderaar ben van de kleine Fransman met de prachtige opzwepende drift, Aznavour. Niet zo obsessief als Matthijs, maar ik kan er intens van genieten, zonder een groot deel te verstaan. Muziek is emotie, en dat weet Aznavour altijd zeer overtuigend op mij over te brengen, zonder het woord voor woord te begrijpen. En dat vind ik fenomenaal. Uiteraard lees ik wel de vertalingen van zijn nummers, en dat draagt enkel maar bij aan de kracht van de nummers.
Dit jaar stond met potlood een reisje naar Frankrijk in de agenda, maar dat kon om duidelijke redenen niet doorgaan. Gelukkig is daar de heerlijke muziek. Van Duin draagt daar met zijn rake cover zeker aan bij.
La bohème, la bohème
We waren jong, we hadden tijd in overvloed
La bohème, la bohème
Het leek voor eeuwig, voor altijd, maar niet voorgoed…
Mooi nieuws om mee af te sluiten; André maakte onlangs kenbaar te werken aan een volledig album met Nederlandse covers van Aznavour, allen door hem zelf vertaald. Ik kan niet wachten.
Tot zover.
*werpt witte zakdoek op het laminaat*
Volg ons op Spotify:
Niet op Spotify:
The Reuters – Song 19 (Break Out)
