Gisteren is Peter Green in zijn slaap op 73-jarige leeftijd overleden, maar eigenlijk had ik een ander en minder vredig einde verwacht. Want behalve een briljant gitarist en componist leed hij aan waanbeelden, mede als gevolg van de vele LSD-trips. In de jaren zeventig kreeg hij bovendien de diagnose schizofrenie en onderging elektro-schokken die hem lethargisch maakte. Hij zou begin jaren tachtig nog wel zes soloalbums maken, die in toenemende mate kwalitatief steeds minder werden. Met behulp van zijn familie en vrienden wist hij zich terug te knokken om eind jaren negentig zijn Splinter Group op te richten, waarmee hij uiteindelijk negen albums zou opnemen.
De meesten kennen hem als een van de oprichters van de originele Fleetwood Mac, die mede bepalend voor de Britse blues-scene is geweest. Ze zouden tot het moment dat Peter Green uit de band stapte vier bluesalbums opnemen en vier Top 10-hits scoren met Albatross, Man Of The World, Oh Well en The Green Manalishi; allen tracks die niet op de albums voorkwamen. De band verkaste daarna naar de V.S. waar ze onder leiding van Bob Welch vrij anoniem vijf (overigens prima) albums zouden opnemen. Pas toen Lindsey Buckingham en Stevie Nicks de band kwamen versterken ging het commercieel crescendo. Overigens speelt hij mee op Brown Eyes op Tusk (1979), maar zijn naam staat niet op de albumhoes.
Het begon in Londen, waar hij met 15 jaar de pannen van het dak speelde in diverse popbandjes, Vier jaar later in Peter B’s Looners zou hij Mick Fleetwood ontmoeten. Bovendien werd hij door John Mayall gevraagd vier gigs te spelen, omdat de toenmalige gitarist Eric Clapton afwezig was en toen deze besloot op te stappen werd hem de positie als gitarist aangeboden. Vlak voor de eerste studio-opname en de opvolger van de gouden debuutplaat van The Bluesbreakers zag de producer een vreemde amplifier staan en vroeg aan Mayall: Where’s Eric Clapton? Mayall antwoordde: He’s not with us anymore, he left us a few weeks ago. Don’t worry, we got someone better. Waarop de producer reageerde met Wait a minute, hang on a second, this is ridiculous. You’ve got someone better? Than Eric Clapton?, waarop Mayall zei: He might not be better now, but you wait, in a couple of years he’s going to be the best. En toen introduceerde hij Peter Green.
Peter Green zou maar één album bij John Mayall & The Bluesbreakers (A Hard Road) blijven, alhoewel er wel meerdere opname gemaakt zijn die pas in 2007 op de extended versie van de opvolger uitgebracht zijn. A Hard Road is een meesterlijk album met musici als John McVie, Aynsley Dunbar (daarna Frank Zappa, Jeff Beck, Jefferson Starship, Lou Reed, Journey, David Bowie, Whitesnake, Pat Travers en UFO) en Hughie Flint (daarna Alexis Korner, Savoy Brown en McGuiness Flint). Peter Green is geen geweldig zanger en liet zijn gitaar het echte werk doen. Eind 1966 komt de non-album single Looking Back uit dat niet veel zou doen, maar op de flipzijde staat So Many Roads met het fantastische gitaarwerk van Peter Green.
Rip another giant lost
Peter Green was een geweldig goede gitarist maar ook een geweldig goede, bijzondere zanger!!!!