Wim De Craene – Tim

De zomer van 2020 is anders dan alle voorafgaande (en hopelijk alle toekomstige). Reizen kan slechts beperkt en vakantie vieren kan uitsluitend met enige restricties. Nederland is weer ‘hot’ en naar alle waarschijnlijkheid ook de temperatuur in de maanden juli en augustus. Daarom hebben we dit jaar voor het thema Oost West Thuis Best gekozen en bloggen we elke dag over een ondergewaardeerd lied met een knipoog naar de eigen stede of omgeving.

Deze zomer trekken we massaler dan ooit de grens over naar onze zuiderburen. Vaker dan ooit ook, zullen we er blijven hangen. En waarom ook niet? België, en met name Vlaanderen, is een geweldige plek om te verblijven. Er is in mijn hart een klein speciaal plekje gereserveerd voor het geweldige, gekke, rauwe en fascinerende Vlaamse land.

Naast de gebruikelijke aantrekkelijke aspecten die het te bieden heeft, zou ik graag een balletje op willen gooien voor de Nederlandstalige muziek uit Vlaanderen. We walsen er als Nederlanders net zo ongeïnteresseerd over heen als over de Belgische wegen op weg naar Frankrijk. En dat is bijna een doodzonde.

In september vorig jaar verscheen in België op single het nummer Tim van Wim De Craene op vinyl. Er werden 500 exemplaren gedrukt. Het lijkt niet veel, volkomen onbelangrijk zelfs. Een groot deel van de lezers weet niet eens wie Wim De Craene is. En dat is jammer. Het nummer stond in 1975 al op het album Alles Is Nog Bij Het Oude maar verscheen nooit als single. De reden? Het werd met zijn bijna zes minuten te lang geacht. God’s geklaagd. Het maakt me nog steeds boos, dergelijke beslissingen. Muziek laat zich niet leiden. Een nummer komt zoals het is. De maker of makers van een nummer doen dat met een bepaalde gedachte, er zit liefde en bezieling is. Wie is dan een radiostation of een platenmaatschappij dan om dat besluit te nemen? Erger nog dan helemaal niet uitbrengen is het knippen in een bestaand nummer. Ja, ik kijk naar jou Sky-fucking-Radio. Ga je schamen.

Hoe dan ook, terug naar Wim. Hij groeide op in de jaren ’60 en verdiende met veel verschillende bijbanen genoeg geld bij elkaar om zijn eerste gitaar te kopen. Aan de hand van een boekje leerde hij enkele akkoorden spelen en deed mee aan zangwedstrijden waar hij op de fiets door weer en wind naartoe trok. Tijdens zijn studie raakte hij betoverd door de kleinkunst waar hij kennis mee maakte in de vorm van zijn grote helden waaronder Herman van Veen en Ramses Shaffy. De liefde voor het toneel en de muziek trokken hem uiteindelijk weg uit zijn studie. De bijna 18-jarige Wim besloot kleinkunstenaar te willen worden. Via Antwerpen belandde hij uiteindelijk in Amsterdam. Daar gebeurde het echt was hem verzekerd.

Noem het naïef, maar eenmaal in Amsterdam zocht hij contact met Shaffy zelf. Er was blijkbaar iets aan de 18-jarige Vlaming dat ook de grootmeester zelf aansprak, want hij begeleid hem om beter te worden in zijn kunst. In het cafe van Shaffy kon Wim vlieguren maken. Het leerde hem om te gaan met publiek en hij kon er ongedwongen zijn liedjes uitproberen. Het ging steeds beter en via een agent werden er contacten in België gelegd om een eerste single uit te brengen. Het lukte. In 1970 kwam het nummer met de bijzondere titel Recht Naar De Kroegen En De Wijven uit. Het werkte blijkbaar, want in 1973 volgt er een volledig album. De Nederlandse invloed is nog duidelijk hoorbaar. Men is redelijk enthousiast, al is het algemene beeld dat het allemaal nogal simpel te noemen is. Er moest een band komen.

Na een aantal roerige jaren komt in 1975 zijn meest succesvolle album Alles Is Nog Bij Het Oude. De Craene had een jaar ervoor een succes met de single Rozane en het hielp hem naar een hoger plan. In 1975 werd ook zijn zoon geboren die hij Ramses noemde, naar zijn mentor en grote voorbeeld. Op het album Alles Is Nog Bij Het Oude schrijft hij een nummer voor zijn pasgeboren zoon, genaamd Tim. De naam Ramses paste niet in de melodie en dus leende hij de naam Tim van het kind van een van zijn naaste vrienden. Het nummer deed niet veel, mede omdat het niet op single uitgebracht werd.

In de jaren erna ging het helaas wat minder met De Craene. De populariteit voor kleinkunst en het Nederlandstalige lied namen rap af en angstvallig probeerde hij van alles uit, van disco tot new-wave en synthesizer pop. Ook een poging deel te nemen aan het Eurovisiesongfestival strand roemloos. In 1987 doet hij nog even kort de hoofden draaien met het nummer Breek Uit Jezelf, maar ook dat is van korte duur. Wim voelt zich al jaren ernstig miskend en bitter als er op 14 september een zelfgekozen einde komt aan het leven van de bijzondere Vlaming op slechts 40-jarige leeftijd. Een grote schok doet het niet door België trekken, hoe tragisch ook.

Zoals zo vaak, laat goede muziek zich niet leiden. Pas na zijn dood wordt zijn muziek eindelijk pas serieus genomen. Nummers als Rozane, Tim en Mensen Van 18 bereiken hoge posities in de jaarlijkse Vlaamse hitlijsten (vergelijkbaar met de Top 2000) en behoren inmiddels, bijna 30 jaar na het overlijden van De Craene, tot de grote klassiekers uit de Vlaamse muziekgeschiedenis. Noem het gerechtigheid met een wrange nasmaak.

De mensen die vaker stukken van mijn hand lezen, weten dat ik een groot liefhebber ben van de Nederlandse taal. Het is naar mijn idee de grootste onderschatte categorie in de muziek. Ik heb er een zwak voor en het is oprecht een vaak onontdekte schatkamer vol pracht en praal. Het nummer Tim is één van de mooiste nummers uit de bovenstaande categorie. Het nummer ritst als de sluiting van een jas naadloos in elkaar qua tekst en muziek en past perfect.

Hier laat ik je los, Tim
Van hieraf moet je gaan
Met vallen en opstaan
Van hieraf moet je gaan

De duur van bijna zes minuten staat het alles behalve in de weg en zorg voor een geweldige balans. Het lijkt tot op de seconde te kloppen. Als je er naar blijft luisteren, kruipt het onder je huid en laat het je nooit meer los. Het is daarom onbegrijpelijk dat het zo lang heeft geduurd dat het de credits kreeg die het verdiende. Dat ze uiteindelijk gekomen zijn, is meer dan terecht en uiteindelijk het belangrijkste dat telt.

Ik zie De Craene een beetje als de Vlaamse muzikale evenknie van Van Gogh. Beiden een zeldzaam talent, beiden ernstig miskent gedurende hun leven en pas na hun dood de erkenning gekregen die ze eerder hadden verdiend. Een tragische voldoening.

Volg ons op Spotify: