Dance en rock zijn niet altijd vreemden van elkaar, er zijn genoeg acts bekend die prima het één met het ander weten te combineren. Dead Hippies is er één van. De band claimt met vijf gitaren op een podium te staan, elektro-rock muziek te maken, en te klinken als Sonic Youth geremixt door The Bloody Beetroots. Wellicht is dat laatste een beetje teveel eer, maar bij de rockende rave muziek van de Franse act Dead Hippies is het in ieder geval wel heel lekker bewegen. Stilzitten als een dooie hippie is dus geen optie.
Dead Hippies komt uit Frankrijk, de bepalende man van deze act heet Arnaud Fournier, iemand met meerdere pijlen op zijn boog. Hij heeft onder heel veel verschillende namen – Atonalist, Bepi Faliero, Hint, La Phaze – met diverse andere muzikanten zeer gevarieerd werk uitgebracht, van traditionele rock tot jungle en free jazz. Fournier houdt dus van variatie, maar is uiteindelijk duidelijk niet heel erg gericht op mainstream muziek.
Na het debuutalbum van Dead Hippies uit 2013 – Kill Me Sweety – duurde het zes jaar voordat de opvolger uitkwam. Des te verrassender is het dat er nu, amper na een jaar, al een derde album uit is gekomen. Het betreft echter een mini-album, een creatie van Fournier alleen, met de naam Ghost Tracks, samengesteld uit materiaal van eerdere opnamesessies. Restjes-materiaal wellicht, maar het enthousiasme van de maker spat er wel vanaf. Het is een knallend album, al is niet alles perfect onder de Franse zon. De zang bijvoorbeeld is niet meer dan wat eenvoudig spreek/zing gegalm, het materiaal is uiteindelijk van voor 2017 voordat er een leadzanger zich bij de band had gevoegd. Daarbij bekruipt het gevoel dat wellicht de band gedoemd is klein te blijven, als een echte niche-band. Niet iedereen zal de muziek waarderen, de sound is alles behalve verfijnd. Het is wat dat betreft veelal van dik hout planken zagen, maar er zijn ook momenten dat het elektro-rock geluid absoluut groots en aanstekelijk klinkt.
Luister wat dat betreft zeker eens naar de vooruitgeschoven spacey track Stelliform. Dit is waarlijk een nummer waarvan je kunt zeggen dat het energie weet op te wekken. Het leunt erg zwaar op de synths dit keer. Zonder zang (pluspunt!) wordt een aanstekelijke boodschap vertolkt, dansen zul je, tot je tong op de grond hangt. Bij deze track lijkt Fournier dus bij uitstek de juiste en beukende vorm te pakken te hebben.
