Ik kan me het krantenberichtje nog herinneren, najaar 1970. Het Binnenhof meldde in een minikolom dat Jimi Hendrix was overleden. Oorzaak: een overdosis slaappillen. Weer een, dacht ik, nadat een paar weken daarvoor Al Wilson van Canned Heat was overleden, eveneens door een O.D. Niet wetende dat een maand later Janis Joplin het loodje zou leggen. Zoals dat gaat kocht mijn middelste broer een best of dubbelaar van Hendrix en kort daarop Band Of Gypsies en Electric Ladyland – die hoes alleen al. Later volgden nog meer vage uitgaven van gevonden opnames. De een beter te verteren dan de ander. Ondertussen ging hij zelf gitaar spelen en doet dat tot op de dag van vandaag. Niet onverdienstelijk kan ik zeggen.
Omdat Jimi’s muzikale nalatenschap werd uitgemolken kwam Frank Marino voor mijn broer als geroepen; vergelijkbaar maar nieuw. Het verhaal ging dat Frank de reïncarnatie van Jimi zou zijn. Godsonmogelijk natuurlijk want zijn band Mahogany Rush startte al in ’70 en debuteerde in 1972. Later bleek het iets anders te liggen. Zijn platenmaatschappij had het verhaal bedacht dat Jimi Hendrix aan de Canadese Italiaan Marino was verschenen. Dat gedurende een verblijf in een psychiatrische inrichting, tijdens een LSD-trip. Ook flauwekul, maar een uitermate slimme zet om een band in de markt te zetten. Daarna gelukkig geen bedevaarttoestanden met wannabee Jimi’s. Geen gewijd water in flesjes met gitaarvorm.
Om Jimi in perspectief te plaatsen een citaat van Jack Bruce, na getuige te zijn geweest van Hendrix’ eerste optreden in Engeland: Eric was a guitar player. Jimi was some sort of force of nature. Anders gezegd: de verafgode Eric Clapton speelt leuk gitaar, maar Jimi ís één met zijn gitaar! Eigenlijk verlies je dan elke vergelijking en dat was ook het ongeluk van Frank Marino. Hij was het talent dat na een paar aardige resultaten tot nieuwe Tourwinnaar wordt bestempeld, of tot de nieuwe Johan Cruijff, maar dat niet aan de hoge verwachtingen kan voldoen, want wie hoor je nou nog over hem? En dat is zonde want he sure knows how to play guitar.
Het grote verschil met de meester is ook de gitaar. Jimi speelde op de Fender Stratocaster, Frank op de Gibson SG (net als Zappa, waar hij uiterlijk ook meer op leek), maar als er één gitaar is met een eigen geluid, is dat de Strat, nog afgezien van de manier van spelen. Toch was de vergelijking niet geheel uit de lucht gegrepen. Luister eens naar Makin’ My Wave, qua opzet – je hoort de echo van Foxy Lady – typisch Hendrix en ook Madness had op Jimi’s repertoire kunnen staan, een slowblues, de manier van zingen, de uitbarsting op de wah-wah-gitaar. Idem Through The Milky Way. Hier rusht Frank in uptempo als een bezetene door het firmament, en laten we wel wezen, reïncarnatie, verschijning of wederopstanding; lekker belangrijk. Laat de muzikant Frank Marino alsjeblieft niet definitief in een zwart gat verdwijnen!
