Als je luistert naar de muziek van John Murry voel je de bagage. Bij elk nummer weet je dat er een lastig pad is bewandeld door de artiest. Tot op zekere hoogte is die bagage – samen met het ongelooflijke talent – de reden dat zijn muziek zich kan meten met die van de allergrootsten. Aan de andere kant zijn zijn dalen ook de reden dat hij een verdere doorbraak moeilijk lijkt te bewerkstelligen. Wellicht zal deze ook nooit gaan plaatsvinden, zou je pessimistisch kunnen bedenken. Zijn albums maken kans langzamerhand uit het geheugen te verdwijnen. Zo zou dan John Murry wellicht voor altijd ondergewaardeerd blijven, hetgeen passend is in zijn verhaal maar zo vreselijk onrechtvaardig.
Zijn debuutalbum werd in 2012 nog heel goed onthaald. Het verscheen uiteindelijk in veel eindejaarslijstjes. Je kunt spreken van een mooi begin, of wellicht was het juist een mooie afsluiting. Op zijn eigen website – die nu al een paar jaar geen update kent – kun je lezen wat voor leven hij heeft gehad voordat The Graceless Age uitkwam. Je wenst het niemand toe, maar vanwege zijn autisme dacht men dat hij als kind niet helemaal in orde was. Er werd medicatie voorgeschreven en de deur voor een verregaande verslaving werd geopend. Verloren en verslaafd zwierf hij over straat, waarbij een overdosis hem bijna fataal werd. Het relaas hierover is terug te horen op The Graceless Age. Luister maar eens naar het zeer beklijvende nummer Little Coloured Balloons. De man is even dood geweest, hij leeft nog, maar hij draagt de ervaring als een zware parfum om zich heen. Zijn nummers zijn als het ware doorleefd door dood en verderf.
Eigenlijk zou in dit kader elke track van het debuutalbum kunnen worden behandeld. De eerste helft van het album kent – als je uiteindelijk zeer kritisch bent – al genoeg songwriters hoogtepunten om minimaal drie keer een blog aan te kunnen wijden. Als je vervolgens denkt dat dat niveau onmogelijk kan worden vastgehouden, dan zul je worden verrast. Je hoort bijvoorbeeld vervolgens ook nog eens een overtreffende trap track als Southern Sky. Met Southern Sky is het niet alleen eenvoudigweg genieten geblazen. Je voelt ook hier met name heel erg de aanwezige duisternis. Het is een diep nummer met gelaagdheid van schoonheid en angst. De enige artiest die ditzelfde op dit niveau lijkt aan te kunnen is iemand als Nick Cave.
I’ve got no past
There is no future
This sickness follows me around
I’ve got no time
The hour’s nearing
And I’m gonna burn this old house down
Na de opname van The Graceless Age verloor Murry zijn mentor en vriend Tim Mooney. Mooney was met name bekend als drummer van Sun Kil Moon en American Music Club. Plots overleed de man die erg belangrijk voor Murry was en waar hij het album mee samen had gemaakt. Onlosmakend was Mooney verbonden aan de afsluiting van een donker hoofdstuk en degene die met hem bezig was het verleden om te zetten in mooie muziek. Hij belichaamde voor Murry een uitweg. De dood van zijn toeverlaat sloeg een bodem bij hem weg. Hij raakte de weg weer kwijt, verloor zijn gezinnetje, zag de binnenkant van een cel, en vertrok uiteindelijk uit eigen land.
Langzaam moest hij weer terug zien te komen. Uiteindelijk lijkt dat voor een deel te zijn gelukt. Een prachtig nieuw album is opgenomen in 2017 samen met Michael Timmins van Cowboy Junkies, A Short History Of Decay. Maar wat er daarna met hem is gebeurd is bij mij onbekend. Wellicht is dat dan weer een heel ander verhaal, of in het geval van John Murry in zekere mate een continuering van hetzelfde.
