Lucky Peterson – Remember The Day & I’m Still Here

Van tijd tot tijd surf ik naar bepaalde websites om te kijken welke musici ontvallen zijn. Mei 2020 is helaas een drukke maand voor de vertrekhal en scrhreven we vijf eerbetoons: Dave Greenfield (The Stranglers), Florian Schneider (Kraftwerk), Little Richard, Betty Wright en Phil May (Pretty Things). Natuurlijk besteden we niet aan allen die ontvallen aandacht, want dan waren bijvoorbeeld ook Wil Teunissen (Frank Boeijen Groep), Millie ‘Lollipop’ Small, Brian Howe (Bad Company) en Klaus Selmke (City) voorbij gekomen.

Maar Lucky Peterson kon ik niet onvermeld aan mij voorbij laten gaan. 17 mei is hij op 55 jarige leeftijd en veel te jong overleden. Een naam die verreweg de meesten helemaal niets zal zeggen, maar hij is een van de grote bluesartiesten van de laatste decennia. In de vorige eeuw presenteerde ik jarenlang een bluesradioprogramma en Lucky lag vaak op de draaitafel. Enerzijds vanwege zijn regelmatige releases, maar bovenal omdat hij gewoon uitstekende albums maakte. Een natuurtalent op de Hammond en gitaar en gezegend met een soulvolle stem met als gevolg dat hij op vijfjarige leeftijd al zijn eerste album opnam, mede door toedoen van bluesgigant Willie Dixon. Het was met de paplepel ingegeven, want zijn vader James Peterson was een begenadigd gitarist en eigenaar van een nachtclub. Gezamenlijk namen ze drie jaar later een album op. Als tiener stond hij al op het podium met onder andere Etta James, Bobby ‘Blue’ Bland, Muddy Waters, Buddy Guy  en Little Milton.

Zijn definitieve doorbraak kwam in 1989 en in de jaren negentig bracht hij zeven geweldige albums uit, waaronder een eerbetoon aan Mahalia Jackson samen met Mavis Staples. In de nieuwe eeuw zouden er nog 20 volgen waaronder het magistrale Double Dealin’ (2001), Travellin’ Man (2012), I’m Back Again en The Son Of A Bluesman (2014). En dat ondanks zijn drugverslaving. Bovendien had hij problemen met het Amerikaanse justitiële apparaat, waardoor hij in de States moest blijven en niet in Europa kon optreden. Hij ontmoette zijn toekomstige vrouw die hem van zijn verslaving afhielp. Mede daardoor heb ik hem helaas nooit live mogen meemaken en ik ervaar dat als een gemis, want vanaf het moment dat ik mij voor de blues ging interesseren heb ik vrijwel alle grote acts gezien.

Op The Son Of A Bluesman staat het toepasselijke I’m Still Here; een geweldige combinatie van soul en blues. Vol van plannen, want los van zijn zeer regelmatige releases was hij een van de ‘hardest working man in showbusiness’. Een werkelijk rigoureus schema van optredens stonden er jaarlijks in zijn agenda.

Eind vorig jaar kwam 50: Just Warming Up uit verwijzend naar zijn eerste album in 1969, maar het heeft niet zo mogen zijn.