Ik liep stage bij Radio 1. Het werk hield vooral bureauredactie en het voorbereiden van radio-items, in. Het toeval wilde echter dat ik een paar redacteurs al langer kende en zij wisten dat ik een muziek-nerd ben. Zij hadden dan ook een ander klusje voor me: de muzieksamenstelling. Een voorstel dat ik gretig omarmde. Goed, het was Radio 1 en dus mocht de muziek niet te ruig zijn, mochten de liedjes niet te lang duren en was er slechts ruimte voor een paar liedjes per uitzending, en zo waren er nog wel wat beperkingen die de selectie danig bemoeilijkte, maar ik zag het als een uitdaging.
De grootste eer die me ten deel kon vallen, was als ik na afloop een mailtje ontving van een luisteraar: wat was dat ene leuke liedje? Met name If I Ever Feel Better van Phoenix bleek geliefd. Blijkbaar waren m’n collega’s tevreden, want ik had al afgesproken om na m’n stage muziektips te blijven geven.
De stage rondde ik eind 2004 af. In die periode zorgde een tsunami in Zuidoost-Azië voor honderdduizenden doden. Je kunt het je nu amper voorstellen, maar dat nieuws druppelde maar geleidelijk binnen, in die donkere studio in de krochten van het AKN-Gebouw in Hilversum. Het leek niet echt door te dringen, maar bij elk nieuwsbulletin steeg het aantal doden.
Hoe stel je muziek samen terwijl zich langzaam, buiten je blikveld, een ramp voltrekt? Ik hou niet van deprimerende liedjes, met teksten als ‘hou vol, hou vast’ of meer van dat soort gratuite adviezen. Het is larmoyant, gemakzuchtig. Maar vrolijk de andere kant opkijken, doen alsof er niks aan de hand is en een zorgeloos liedje draaien, dat kon ook niet.
Voor deze uitzending vlak na Kerst kwam ik tot drie liedjes: Damien Rice met Cannonball, Sarah McLachlan met World On Fire en Calexico met Quattro (World Drifts In). Die laatste had een pijnlijk accurate titel, gezien de natuurramp, zo besefte ik later. Maar het klopte. Elke noot van de liedjes was raak en sloot perfect aan op het sobere karakter van het programma. Die uitzending leerde ik dat elke plaat een juist moment heeft, dat die track dan nét wat meer zeggingskracht heeft en jou, en hopelijk ook andere luisteraars, precies daar raakt waar het moet: recht in het hart.
Jouw muziek is altijd zo mooi, complimenteerde de regisseur me tijdens deze aflevering. Echt perfect, benadrukte ze. Ik hoorde Calexico en kon haar geen ongelijk geven.
