Richard Penniman is op 87-jarige leeftijd overleden. Gisterenavond las ik het bericht. Het was niet iets wat mij verbaasde, want van de grote rock & rollers waren alleen Jerry Lee Lewis en hij nog over.
Wat mij wel verbaasde waren de inhoudsloze berichten op internet en in de digitale kranten. Niets over de lange carrière van de man en nog belangrijker zijn muziek. Eén artikeltje bestond bijna uitsluitend uit zinsneden van bekende musici over de invloed van Little Richard op de (hedendaagse) popmuziek. Zo, daar hadden ze werk van gemaakt. Indien ik hoofdredacteur zou zijn had ik de verantwoordelijke op staande voet ontslagen. Wat een totaal gebrek aan fantasie en respect. Respect ja, want Little Richard is belangrijker voor de opkomst van de rock & roll geweest dan Elvis Presley of Bill Haley. De laatste had de uitstraling van een hillbilly en uitsluitend doordat Rock Around The Clock in de film Blackboard Jungle (1955) bij de openingsinformatie gehoord werd, schopte het tot een internationale megahit. Elvis zong in eerste instantie country-deuntjes en I Forget To Remember To Forget was zijn eerste nummer 1-hit in de countrylijst. Wie herinnert zich deze nog?
Little Richard’s eerste single Taxi Blues (1951) werd geen hit en leunde zwaar op de R&B. In 1955 gooide hij het roer om en kwam met het opzwepende Tutti Frutti dat een grote hit werd mede door zijn podiumoptreden. Eind 1958 waren de grote hits over, maar zijn platen werden niet minder interessant. Gospel, Blues, Soul. En wanneer je deze beluistert zal blijken hoeveel James Brown van hem opgestoken heeft. Zijn eerste hit Please Please Please ontstond doordat Little Richard naar een optreden van Brown keek en een servetje met de tekst Please Please Please achterliet.
Little Richard werd een grote meneer doordat hij in zijn jeugd met een aantal fysieke afwijkingen te maken had: een groot hoofd in vergelijk met zijn lichaam, een klein oog en een groot oog, een been dat 3 centimeter korter was dan de andere waardoor hij anders liep dan zijn leeftijdsgenoten en dus het pispaaltje werd. Maar ook zijn vader (een priester) deed continu een duit in het zakje door hem te vernederen en te slaan, omdat hij hem te vrouwelijk vond (lang haar en make-up). Juist hierdoor wilde hij in alles wat hij deed uitblinken. Zijn moeder stuurde hem naar de kerk, omdat ze ervan overtuigd was dat op deze manier zijn been alsnog zou groeien. Wat wel groeide waren zijn longen, want Richard zong bij elke gelegenheid. Op 13-jarige leeftijd werd Richard door zijn vader het huis uit getrapt en werd opgevangen door The Johnsons, die eigenaar waren van een club. Hier kon Richard zich naar hartenlust uitleven op het podium. Net zoals alle zwarten in die dagen werd hij geconfronteerd met racisme en werd beduidend minder betaald. Tegelijkertijd had Little Richard last van een bovenmatig ego en zijn gedrag later werd vaak beïnvloed door zijn cokegebruik. Bovendien was hij homoseksueel, hetgeen hij decennia probeerde te onderdrukken. Jimi Hendrix startte zijn carrière in de begeleidingsband van Little Richard, maar had een slechte relatie met hem vanwege het gedrag van Richard.
Net als elke muziekliefhebber heb ik een verzamelaar van Little Richard in de platenkast staan. Echter, ik heb jaren moeten zoeken want ik wilde persé een livealbum van hem hebben. Pas dan hoor je hoe verschrikkelijk goed de man was en hoe hij met bezieling zijn grote hits vertolkte. Tevens heb ik The Rill Thing (1970) aangeschaft, nadat een van de beste bluesartiesten van deze tijd – Ian Siegal – een liedje van dat album In de Ondergewaardeerde 30 koos. Soul van de bovenste plank.
Welk liedje moet ik in dit eerbetoon kiezen? Even aan Hurry Sundown gedacht, dat een hit was voor folktrio Peter, Paul & Mary, maar pas in Little Richard’s uitvoering een interessante plaat werd. Directly From My Heart To You was een optie, maar dat heeft in grote mate te maken met de psychedelische cover door The Mothers Of Invention. Nee, het kan niets anders worden dan een medley van enkele van zijn vele hits.
