Wanneer ik naar The Church luister, welke plaat dan ook, bekruipt me een jaren ’80 gevoel. Alles in deze band klinkt als dat decennium. Het is me een raadsel waarom deze band niet net zoals U2 en Simple Minds meekwam in populariteit, of op zijn minst zoals The Cure. Ze hebben in 1982 in het voorprogramma gestaan van Duran Duran, maar ook dat heeft ze niet de bekendheid gebracht die ze verdienen. Eind jaren ’80 nam het succes wel iets toe met het uitbrengen van de elpee Starfish, waarop ook hun bekendste nummer Under The Milky Way staat.
De Australiërs van The Church leveren nog steeds om de paar jaar een album af. De teksten zijn altijd doorspekt met dromerige beelden die voornamelijk van zanger Steve Kilbey afkomstig zijn. Hij is zelf van mening dat de teksten ondergeschikt zijn aan de muziek en daarom niet relevant om te publiceren. Voor zover ik de teksten kan interpreteren hebben ze vaak een duistere kant en in die zin passen ze ook goed bij het genre new wave.
Toch klinkt in de stem van Kilbey en de muziek iets warms en hoopvols door. In tijden van sociale onthouding kun je prettig wegzwijmelen in melancholie op deze muziek. En na die tijd weer vooral vooruit kijken, vandaar mijn keuze op Don’t Look Back uit 1982, afkomstig van hun tweede album The Blurred Crusade.
