Ik ben wel echt een liefhebber van progressieve muziek, graag met een vleugje bikkelharde metal. Hoe complex of hoe hard de muziek soms ook kan zijn, het geeft mij rust, omdat het dan echt mijn soort muziek is. Muziek wat soms alle kanten op gaat en waar van alles in gebeurt, zorgt ervoor dat ik even alles kan vergeten.
Maar waar de één liever naar snoeiharde muziek luistert om tot rust te komen, luistert de ander liever naar lounge muziek om dat gevoel te bereiken. Je kent die cd’s wel bij de reform winkel waarin je kunt genieten, kots kots, van de geluiden van een waterval, gecombineerd met zweverige muziek.
Wil je helemaal tot hogere sferen komen en ook je brein nog een beetje prikkelen, dan zou je op zoek kunnen gaan naar muziek met binaurale tonen. Dit werkt dan alleen als je het via een hoofdtelefoon hoort, omdat je dan via beide oren een toon hoort die net een ander frequentiebereik heeft dan de andere, maar toch samen klinken als dezelfde toon. Het verschil in bereik is heel laag, links 400 Hz en rechts 410 Hz bijvoorbeeld, waardoor je brein een derde golf creëert van 10 Hz. Dit is dan een alpha-hersengolf en dat geeft je een gelukkig gevoel.
Het zou zomaar kunnen werken, maar je krijgt mij niet aan die zweverige hakkie takkie muziek. Zo ook dachten een aantal jonge gasten uit de New York, die elkaar via internetforums hebben ontmoet, samen YouTube video’s maakten en ontdekt werden door een Zwitserse platenmaatschappij. Zo kwam het dat de band Jolly in 2009 hun debuutalbum maakten met Forty Six Minutes And Twelve Seconds of Music. Eigenlijk een keigoede plaat met iets meer dan 46 minuten muziek wat een mix is tussen Pink Floyd, Tears for Fears en Radiohead, maar daarnaast invloeden gebruikt uit Djent, of terwijl een van de hardste stijlen binnen de progressieve metal. Als ze nou deze muziek zouden gebruiken om daar binaurale tonen in te verwerken, dan zou ik er wel naar luisteren.
And so they did. Ze pakten het project groots aan, en het leidde in 2011 tot hun cd met de titel The Audio Guide To Happiness Volume 1. Word ik er vrolijk van? Ja, denk het wel, nummers als Joy en Where Everything Is Perfect klinken zwaar met lage bassen en soms donkere gitaren, die lijken op het geluid van Tool, maar hebben een positieve vibe. De nummers worden afgewisseld door de stem van een dame die je loodst door de verschillende hoofdstukken (guidances) op het album. Het geeft zeker een leuke gimmick. Na part 1 komt een jaar later ook part 2. In de tussentijd zorgt orkaan Sandy er wel voor dat de hele oefenstudio van drummer Louis Abramson verwoest wordt. Misschien zorgt dat er wel voor dat de heren qua geluid op part 2 nog even extra uitpakken. Het hoogtepunt is zonder enige twijfel het nummer Firewell. Het is letterlijk een orkaan dat over je heen komt, het begint al stormachtig, maar in het midden van het nummer komt me daar toch een ware Djent Metal breakdown waar je letterlijk van je stoel afvalt. Super zware gitaren, heftige bassen en akoestische gitaren en melodische zang worden op een geweldige manier afgewisseld.
Of er daadwerkelijk binaurale tonen zitten in de muziek van Jolly? Na het einde van volume 2 heb je in ieder geval alle vier guidances doorlopen en word je gefeliciteerd met bereiken van de ‘ultimate happiness’. Voor mij is het een manier geweest om hun fantastische muziek extra interessant te maken. Ik werd in ieder geval wel getriggerd door de naam van deze 2 albums. Voor hun 4de album Family maakt Jolly gebruik van inkomsten via hun Patreon-site. Het is een gewaagd idee geweest om op die manier de kosten voor het opnemen, produceren en uitbrengen van hun album te financieren. Zwaar respect voor deze jongens die op Facebook regelmatig pretenderen: Jolly loves you. Echter, een nummer zo goed en lekker als Firewell, dat is hun naar mijn menig niet meer gelukt. Geniet dus van deze wervelwind.
