Ik ben nooit een erg grote fan geweest van het radicaal ‘opleuken’ van oude songs. Voor je het weet worden het van die skihut-versies. Beat er onder, handclaps en koortjes loopen, en we hebben er weer een ordinaire stamper bij. Gelukkig heb ik de tijd nog meegemaakt dat het origineel met de nodige eerbied behandeld werd. Zonder als een opa met opgeheven vingertje te willen klinken, zeg ik er meteen achter aan dat ik de jaren ’80 als puber heb meegemaakt. Toen het muzikale landschap nog erg overzichtelijk was, en zie dat maar ruim. Als in: dat gold toen ook voor radio- en tv-zenders.
Maar van Ben Liebrand kon ik dat opleuken wel hebben. Ik bleef op vrijdagavonden thuis voor de Curry & Van Inkel-show bij Veronica op Hilversum 3. Cassettedeck klaar om kwart over negen voor een mooie remix. En Liebrand verstond zijn vak. Zijn versie van Bill Wither‘s Lovely Day werd terecht een dikke hit in 1988. Met het origineel uit 1977 was echt niks mis, trouwens. Die beats pasten er prima onder. Withers was op het moment van release van Liebrand’s sunshine mix al een paar jaar met muzikaal pensioen.
Hij was een laatbloeier, want niet iedereen begint pas op 32-jarige leeftijd een carrière in de muziek. Maar het is wel meteen raak met zijn eerste album Just As I Am, in 1971. Het duurt even voordat de opnames eindelijk afgerond zijn. De single Harlem wordt vooral bekender door de B-kant: Ain’t No Sunshine. Bill is in één klap een ster, en gaat al snel toeren. Tijdens een break werkt hij aan zijn volgende plaat, Still Bill. Hierop staan twee andere hits, Lean On Me en Use Me. Daarna brengt hij regelmatig een nieuw album uit, speelt hij met diverse bekende artiesten, en wordt hij ook regelmatig gevraagd voor schrijf- en productieklussen. Een indrukwekkende lijstje, zien we later. Als nuchtere plattelandsjongen loopt hij wel steeds vaker tegen de mindere kanten aan van het leven als professioneel muzikant. Zo gaat hij zich steeds meer ergeren aan de goedbedoelde adviezen van A&R-managers bij platenlabels, die hém wel even komen vertellen hoe hij in de studio hits moet blijven maken. In 1985 is hij daar klaar mee. Na een hoop gedoe rond het uitbrengen van singles voor het album Watching You Watching Me (zijn laatste contractuele verplichting voor Columbia Records) stopt hij letterlijk met het maken van muziek. En dat bevalt hem goed, zal hij later in diverse interviews herhalen.
Ook al raakt hij professioneel geen instrument meer aan, via de muziek hoeft hij zich niet heel erg veel zorgen te maken over zijn oude dag. Remixes en re-issues van ouder werk zorgen voor een bron van inkomsten. En dan is er ook de erkenning voor zijn werk. In de Verenigde Staten hebben ze voor bijna alles wel een Hall of Fame. Withers komt een paar keer mooi in de spotlights te staan, en verschillende artiesten draven op met een mooi eerbetoon. Een enkeling hoopt dat Bill dan ook even meespeelt. Maar hij komt alleen nog maar op een podium voor een beleefd dankwoord.
Bill Withers was een simpele vent, zijn hele leven lang. Accepteerde het leven in de spotlights, aan sterallures deed hij niet. Zijn teksten waren niet te moeilijk. Gingen over het leven van de gewone man, of over oprechte liefde. En over sex, natuurlijk. Zoals in Use Me. Een nummer dat niet alleen door Grace Jones (op haar heerlijke album Nightclubbing) is gecovered.
Hartproblemen werden Withers op 30 maart 2020 fataal. Vier dagen later maakte zijn familie bekend dat hij op 81-jarige leeftijd was overleden.
Oh sometimes yeah it’s true you really do abuse me
You get in a crowd of high class people and then you act real rude to me
But oh baby baby baby baby when you love me I can’t get enough
I and I want to spread the news that if it feels this good getting used
Oh you just keep on using me until you use me up
Until you use me up
